Ναι, ποτισμένη στο αίμα των εργατών είναι η ανάπτυξη που υπηρετεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό το επιβεβαιώνουν τα στοιχεία που έδωσαν στη δημοσιότητα τα ίδια τα επιτελεία της, όπως είναι η Eurostat και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας. Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία αυτά οι νεκροί στους τόπους δουλειάς έφτασαν τους δέκα χιλιάδες, ενώ σχεδόν επτά εκατομμύρια εργαζόμενοι ήταν θύματα σε εργατικά ατυχήματα (όπως λένε επίσημα τα εργοδοτικά εγκλήματα) και περίπου 20 εκατομμύρια παρουσίασαν προβλήματα υγείας που προήλθαν από αιτίες σχετικές με την εργασία τους!
Το πρώτο που μπορώ να παρατηρήσω διαβάζοντας αυτούς τους αριθμούς - που δεν είναι απλά αριθμοί αλλά ανθρώπινες ζωές - είναι ότι ο καθένας μας υποψιάζεται πως δε δείχνουν την πραγματικότητα στο σύνολό της, αλλά ένα μέρος της... Η κατάσταση δηλαδή πρέπει να είναι ακόμη χειρότερη απ’ ό,τι δείχνουν αυτά τα ούτως ή άλλως τρομακτικά στοιχεία. Κι αυτό γιατί οι εργοδότες κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να αποκρύψουν το ατύχημα, ακόμη κι αν είναι θανατηφόρο δεν το δηλώνουν, με διάφορους τρόπους που χρησιμοποιούν. Χαρακτηριστικό είναι πως όσοι πάθουν κάποιο ατύχημα στη διάρκεια της εργασίας τους και μετά από λίγο καιρό εξ αιτίας του ατυχήματος φύγουν από τη ζωή, δεν καταγράφονται ως θανατηφόρο ατύχημα! Κατά συνέπεια, τα θανατηφόρα ατυχήματα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που παρουσιάζονται στις στατιστικές και τις έρευνες...
Σίγουρα είναι πολύ πιο επώδυνο το να φεύγει κανείς από τη ζωή, αλλά και αυτοί που μένουν σακατεμένοι είναι όλοι θύματα της ίδιας πολιτικής που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης. Πολιτικής, που θεωρεί την ανθρώπινη ζωή αναλώσιμο είδος, απαραίτητο για να λειτουργεί η κρεατομηχανή του κεφαλαίου που στόχο έχει συνεχώς το περισσότερο κέρδος!
Είναι η πολιτική χάριν της οποίας άλλος ζητάει «νωπή εντολή»(!) κι άλλος «αυτοδυναμία»(!), ενώ αμφότεροι αδιαφορούν για το πόσες ζωές θα πέσουν στο βωμό της ανάπτυξης του κεφαλαίου. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα εξασφαλίσουν περισσότερα κέρδη για τους μεγιστάνες του πλούτου, ξεπερνώντας την οικονομική κρίση σε βάρος των εργαζομένων. Γι’ αυτό άλλωστε ζητούν «νωπή εντολή» και «ισχυρή κυβέρνηση», για να περάσουν πιο άνετα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, αδιαφορώντας για τη ζωή των εργαζομένων. Γιατί η προστασία του εργαζομένου στους χώρους δουλειάς και οι επαγγελματικές ασθένειες έχουν να κάνουν με το γεγονός πως χρησιμοποιούνται υλικά και ουσίες που είναι επιβλαβή για τη ζωή του εργαζομένου, αλλά και δεν παίρνονται μέτρα προστασίας για τη ζωή του. Γιατί και τα μέτρα προστασίας έχουν κόστος, αλλά και τα υλικά εργασίας που είναι φιλικά στον εργαζόμενο είναι σαφώς ακριβότερα! Κι όταν το μόνο ενδιαφέρον τους είναι η επίτευξη μεγαλύτερου κέρδους, αυτά είναι... λεπτομέρειες άνευ αξίας...
Οι εργάτες έχουν εμπειρία από τις πολιτικές αυτές, χρόνια τώρα... Και ο αποτελεσματικότερος τρόπος, οι εργαζόμενοι να διαφυλάξουν τη ζωή τους και την υγεία τους, είναι να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να αλλάξουν αυτές οι πολιτικές, να απαγκιστρωθούν από τις πολιτικές δυνάμεις που τις εξυπηρετούν. Είναι γεγονός πως κάτω από τη λαϊκή πίεση, κάτω από την πίεση των ταξικών δυνάμεων, μέσα από την αυτοοργάνωση, την εργοστασιακή ή κλαδική επιτροπή, μπορούν να παρθούν κάποια μέτρα ώστε να γλυτώσουν κάποιοι άνθρωποι τη ζωή τους, να διαφυλάξουν τη σωματική τους ακεραιότητα και την υγεία τους.
Αλλά, οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι, δολοφονούνται κάθε μέρα! Δολοφονούνται γιατί πληρώνουν παιδεία και παιδεία δεν έχουν, δολοφονούνται γιατί πληρώνουν υγεία και υγεία δεν έχουν, δολοφονούνται γιατί πληρώνουν για το περιβάλλον και περιβάλλον δεν έχουν, δολοφονούνται γιατί μια σειρά από κοινωνικές παροχές που θα έπρεπε να είναι δωρεάν τις πληρώνουν πανάκριβα, δολοφονούνται γιατί τις ανάγκες που τους δημιουργούν τις χρησιμοποιούν για να αυγατίζουν τα κέρδη του κεφαλαίου... Επομένως, μέσα από τον εργατικό λάκκο των λεόντων, βλέπουμε πως οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι, για να γλυτώσουν από αυτά τα βάσανα, δεν έχουν παρά να παλέψουν για να αναπτυχθεί ένα νέο, ρωμαλέο, αυτόνομο, ταξικό κίνημα, που θα αντιπαλεύει την κατάσταση αυτή και θα συγκεντρώνει τις δυνάμεις για να ανατρέψει τις πολιτικές αυτές, μέσα από την καθημερινή πάλη, γυρνώντας την πλάτη σε όσους τους ζητούν «νωπή εντολή» ή «κυβερνητική αυτοδυναμία»...
...ο Δανιήλ.