Με την αντίστροφη μέτρηση του τέλους. Με τις λάμψεις των βεγγαλικών και της κατευθυνόμενης χαράς. Με τις συνήθεις ευχές, απολογισμούς, υποσχέσεις και προσδοκίες. Με τα πατροπαράδοτα οικογενειακά γεύματα και τα ξενόφερτα ρεβεγιόν. Με μικρές ή μεγάλες δόσεις ελπίδας για όσους φλέρταραν στο παιχνίδι με τη θεά Τύχη, μπας και τους χαρίσει το κατιτίς που θα επενδύσουν στο χρηματιστήριο της ζωής. Με αμέτρητες σιωπές μοναξιάς. Με τις υπερβολές των χαιρετισμών και τη γλυκόπικρη μελαγχολία των αποχαιρετισμών, έπεσε η τελευταία νύχτα και μας άφησε, ο κουρελιάρης - όπως τον κατάντησαν - γερο-Χρόνος. Μόλις αποχαιρετήσαμε μια δύσκολη χρονιά, που μας άφησε μια πικρή γεύση.
«Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά και αρχή καλός μας χρόνος...» Με κάλαντα και καλαντάρια, καλένδες και ημερολόγια, με κρύο κι ένα λαμπερό ήλιο στους ξαλαφρωμένους και ήσυχους δρόμους της πόλης, άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα ο νέος χρόνος. Παρ’ όλα αυτά, βλέπουμε με αγωνία το τεράστιο γυαλιστερό μπαλόνι όπου βρεθήκαμε όλοι κλεισμένοι να έχει ξεφουσκώσει και να ’χουν σβήσει οι ψευδαισθήσεις ευτυχίας μαζί με τις προσδοκίες για καλύτερες μέρες. Τώρα, στριμωγμένοι στη γωνιά και αμήχανοι, δίχως να γνωρίζουμε το τι θα περιμένουμε και το πού μπορούμε να στηριχτούμε. Προδομένοι από γραμματείς και φαρισαίους, μπερδεμένοι, ανήμποροι και απροστάτευτοι, με όλα όσα μας έχουν εμπλέξει οι πολιτικοί μας με τα καμώματά τους, αντάμα με τους «τροϊκανούς» σωτήρες και τους «δουνουτούδες» «καταπατητές» της ζωής μας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας μας. Μια χρονιά διάψευσης των πάντων, από εκείνους που μας οδήγησαν ως εδώ και απ’ αυτούς που ήρθαν για να μας σώσουν. Μια χρονιά που μας άφησε όλους παγωμένους, απογοητευμένους, οργισμένους, φοβισμένους και πολύ προβληματισμένους για το τι μας επιφυλάσσει τούτη που ήδη πορευόμαστε.
Λογάριαζα, μπαίνοντας ο καινούργιος χρόνος, να γράψω - όπως θα του έπρεπε - ένα αισιόδοξο κομμάτι, γιατί έτσι συνηθίζεται. Πού να βρεις, όμως, αφορμές… Ποιος φανταζόταν πως θα άλλαζε τόσο απότομα η ζωή μας… Ωστόσο, αν καταφέρουμε και δούμε από τη θετική τους πλευρά όλα αυτά που - λίγο ή πολύ - άλλαξαν τη ζωή μας, ανεξάρτητα από το πόσο το χρειάζεται ο καθένας μας, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ίσως να είναι τελικά ένα καλό μάθημα. Επειδή τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν το τι ακριβώς νιώθουμε, θα χρειαστεί να περιμένουμε πρώτα να κατακάτσει μέσα μας ο κουρνιαχτός για να μπορέσουμε (αν μας το επιτρέψουν) να μιλήσουμε. Έτσι, το 2010 πέρασε κι αυτό στην ιστορία, το πώς και το γιατί θα μας το πει, ίσως δεκαετίες μετά (αν μας το πει), η ίδια η Ιστορία.
Στην ταραγμένη τούτη εποχή της απαξίας, της αβεβαιότητας, του ξεδιάντροπου κυνισμού και της λεηλατημένης αξιοπρέπειάς μας, επιβάλλεται να αποζητάμε, όσο ποτέ, το συνάνθρωπο απ’ τον οποίο, δυστυχώς, αποξενωθήκαμε. Αυτόν που μοιραζόμασταν τις ευχές, τα δώρα, τη χαρά, την αγάπη και την αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση) της ευτυχίας. Μιας ευτυχίας που χρειαζόμαστε, μα… διαρκώς εκείνη απομακρύνεται! Φοβάμαι ότι διανύουμε μια εποχή που ακόμη και οι ευχές μας φαντάζουν σαν μια ουτοπιστική πολυτέλεια. Αυτό που κάποτε νιώθαμε ν’ ανεβαίνει αβίαστα από την καρδιά στα χείλη και να παίρνει τη μορφή της ευχής, σήμερα κοντοστέκεται κάπου «ανάμεσα» και γίνεται κόμπος και… αμφιβολία. Ας προσευχηθούμε, λοιπόν, για ένα «θαύμα» που θα ξαναδώσει πίστη στην ψυχή μας, που θα ξαναφέρει ένα κάποιο χαμόγελο - βάλσαμο, στιγμιαίο έστω - στη μελαγχολία μας... Κι ας ευχηθούμε αληθινά και με ζεστασιά.
Γι’ αυτό, σαν υστερόγραφο, αφήνω για εσάς τις πιο θερμές κι αληθινές ευχές μου: Καλή Χρονιά, χρόνια καλά να έχουμε, προ πάντων με υγεία!