Χθες πέθαναν 3.000 παιδάκια από δίψα και 35.000 από πείνα! Και σήμερα! Και αύριο! Έχουν πεθάνει από σήμερα για αύριο... Δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν και δεν πρόλαβαν να ζήσουν… Πώς; Δεν ξέρεις τι είναι δίψα και πείνα; Θα πει ότι όταν διψάς δεν τρέχει η βρύση σου νερό, γιατί απλώς δεν υπάρχει ούτε το νερό ούτε η βρύση! Θα πει ότι όταν πεινάς, ούτε ψυγείο υπάρχει και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει φαγητό. Θα πει να έχεις πέτρες στο στομάχι και μια ελπίδα πως αν πεθάνεις, θα συνεχίσεις να υπάρχεις σε κόσμους με πιλάφια που εδώ σου απαγόρευσαν να τους ονειρευτείς! Όλα αυτά συμβαίνουν, όμως, μακριά. Εδώ εμείς περί άλλα τυρβάζουμε...
«... Η απάντηση στην κατακραυγή των πολιτών “πώς φάγατε τα λεφτά” είναι ότι σας διορίσαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Δημόσιο. Τα φάγαμε όλοι μαζί σε μία πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος.» Τάδε έφη Πάγκαλος ο μεγαλοπρεπής, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων...
Άρα, η κακοδαιμονία του τόπου μας είναι οι άνθρωποι που διορίστηκαν είτε προσλήφθηκαν για κάποιο φεγγάρι στο Δημόσιο! Το μεροκάματο, δηλαδή, είναι αυτό που φταίει για τα ελλείμματα!!! Δε φταίνε οι μίζες και οι κομπίνες, η διαχρονική ρεμούλα σε βάρος του κρατικού χρήματος, οι εργολαβίες που στο δρόμο δεκαπλασιάζονται, οι προμήθειες που υπερτιμολογούνται, η συνεχής προκλητική φοροκλοπή που αμνηστεύεται με τις διάφορες «περαιώσεις», το ζεστό χρήμα που δίνεται με τη σέσουλα στους «επενδυτές» που δε βάζουν δεκάρα από την τσέπη τους, η τοκογλυφία των τραπεζών και οι αρπαχτές των βιομηχάνων. Όλ’ αυτά σβήνονται μονοκοντυλιά. Όπως ακριβώς τα ελλείμματα της κοινωνικής ασφάλισης, που τα φορτώνουν στις δήθεν πλουσιοπάροχες ασφαλιστικές παροχές, έτσι και τα ελλείμματα του κράτους τα φορτώνουν στους εργαζόμενους στο Δημόσιο...
«Δε διορίστηκαν υπεράριθμοι στο Δημόσιο;», ρωτούν ακόμα και καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Λάθος ερώτημα, που οδηγεί κατ’ ευθείαν στην παγίδα του Πάγκαλου. Το δικαίωμα στην εργασία είναι το πιο ιερό δικαίωμα του ανθρώπου. Ακόμα και το Σύνταγμα λέει ότι το κράτος πρέπει να μεριμνά για να το εξασφαλίζει στους πολίτες του. Τι θα έκαναν όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι αν δεν απασχολούνταν στο Δημόσιο; Θα ήταν άνεργοι. Δηλαδή θα τους έτρεφαν οι οικογένειές τους, γιατί ταμείο ανεργίας παίρνει μόνο ένας στους τρεις και για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Όταν διεκδικούμε ταμείο ανεργίας για κάθε άνεργο, μέχρι να βρει δουλειά, είναι δυνατόν να συζητάμε αν στη μια ή την άλλη υπηρεσία διορίστηκαν κάποιοι εργαζόμενοι υπεράριθμοι; Και ποιος ορίζει το υπεράριθμο; Μήπως η αθλιότητα των κρατικών υπηρεσιών, που είναι επιπέδου τριτοκοσμικής χώρας; Δείτε την κατάσταση στην εκπαίδευση, την υγεία, τις υπηρεσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, που είναι οι κλάδοι που απασχολούν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στο Δημόσιο. Η αθλιότητα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πού τους είδαν, λοιπόν, τους υπεράριθμους υπάλληλους;
Όμως, ξεχνάμε τις πραγματικές αιτίες των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού, που δεν είναι το επίπεδο της απασχόλησης και η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά η συστηματική καταλήστευση του κράτους από καπιταλιστές, λαμόγια και πολιτικό προσωπικό. Ξεχνάμε ότι η αποψίλωση των κρατικών υπηρεσιών και επιχειρήσεων από προσωπικό συνοδεύεται από έκρηξη των εργολαβιών, που κοστίζουν περισσότερο απ’ όσο οι μόνιμοι υπάλληλοι, μολονότι οι εργαζόμενοι στους εργολάβους πληρώνονται χειρότερα κι έχουν χειρότερες εργασιακές σχέσεις. Πώς, αλλιώς, θα βγει το μέγιστο κέρδος των εργολάβων και οι μίζες που δίνουν για να πάρουν τις δουλειές; Η πρόκληση είναι μεγάλη. Αυτή η πρόκληση, όμως, δεν απαντιέται στις κάλπες, όπως λένε οι καθεστωτικές και μη αριστεροφανείς δυνάμεις, που αναθάρρησαν και ελπίζουν πως αυτήν τη φορά θα μαζέψουν περισσότερες ψήφους. Αυτή η πρόκληση απαντιέται στους δρόμους του ταξικού-επαναστατικού αγώνα! Η εργατική τάξη, όμως, στερείται του βασικότερου όρου για την οργάνωση, την κλιμάκωση και τη νικηφόρα προοπτική των εξεγέρσεων που ωριμάζουν. Η πολιτική της συγκρότηση απουσιάζει. Γνωρίζουμε μέσα από το λάκκο των λεόντων πως η αποδέσμευσή της από την αστική πολιτική είναι παθητική, επαμφοτερίζουσα, ταλαντευόμενη. Καθήκον των πρωτοπόρων εργατών είναι να οργανωθούν ανεξάρτητα, να συγκροτήσουν το πολιτικό επιτελείο της τάξης, αυτό που θα δώσει προοπτική στις εξεγέρσεις και δε θα τις αφήσει να γίνουν μια ακόμη χαμένη ευκαιρία...

... ο Δανιήλ.