Αντίθετα με τα αμιγώς νεοφοβικά παι­διά, τα παιδιά που έχουν διατροφικές «ι­διοτροπίες» απορρίπτουν τα γεύματα που έχουν πολλά συστατικά, γιατί δεν μπο­ρούν να διαπιστώσουν αν σε αυτά υπάρ­χει «κρυμμένο» κάποιο τρόφιμο που δεν τους αρέσει. Επομένως, η μέθοδος συν­δυασμού τροφίμων που αρέσουν στο παι­δί, με άλλα που αποφεύγει, μέσω της ανάμει­ξης, ενώ μπορεί να είναι επιτυχής στη νεοφοβία, στην περίπτωση αυτή αποτυγχάνει.

Η συνεχής επιτυχημένη έκθεση σε ένα τρόφιμο που το παιδί αρχικά απορρίπτει μειώνει τις αντιστάσεις του και τελικά μπο­ρεί να οδηγήσει σε δοκιμή. Ωστόσο, πρό­κειται για διαδικασία που απαιτεί υπομονή και επιμονή, αφού μπορεί να χρειαστούν περισσότερες από 15 επιτυχημένες προ­σπάθειες προκειμένου το παιδί να εντάξει το τρόφιμο στη διατροφή του. Το εγχείρη­μα μπορεί να γίνει πιο εύκολο αν το νέο τρόφιμο προσφέρεται χωρίς πίεση, με ευ­παρουσίαστο τρόπο (π.χ. πολύχρωμα φρούτα και λαχανικά κομμένα σε διάφορα σχήματα), ειδικά όταν υπάρχει και παρου­σία άλλων ατόμων τα οποία το καταναλώ­νουν με ευχαρίστηση. Η εμπλοκή του παι­διού στην προετοιμασία του φαγητού (π.χ. το να βοηθήσει στο κόψιμο ή τη διακό­σμηση της σαλάτας) και η προσφορά επι­λογών (π.χ. «προτιμάς να φας μαρούλι ή καρότο;») μπορούν επίσης να διευκολύ­νουν την αποδοχή τροφίμων.
Σε γενικές γραμμές, ένα παιδί μαθαίνει να αποδέχεται τρόφιμα με τη συνεχή έκθεση και παρατηρώντας σημαντικά άτομα του περιβάλλοντός του (γονείς, αδέλφια, φίλους). Η προσπάθεια των γονέων να «ξε­γελάσουν» ή να «νουθετήσουν» λεκτικά το παιδί τους, οι καβγάδες και η πίεση που α­σκείται εξ αιτίας της ανησυχίας για την ανά­πτυξή του δυσχεραίνουν περαιτέρω την προσπάθεια. Με τις σωστές πρακτικές, τα περισσότερα παιδιά σιγά-σιγά ξεπερνούν τις ιδιοτροπίες τους, ωστόσο οι γονείς θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξουν να χειρι­στούν την κατάσταση.

Πανελλήνιος Σύλλογος Διαιτολόγων