Το πρώτο μου αυτοκίνητο πίστευα ότι άκουγε στο όνομα «Κριστίν» από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ. Ήταν ένα Ρενό 5, μοντέλο του 1975. Έφτασε στα χέρια μου στα τέλη των ’80s, εξαντλημένη, σχεδόν σάπια. Ακόμα και σήμερα είμαι βέβαιος ότι με άκουγε όταν της μιλούσα - δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την επιβίωσή μου. Βίαιο θηλυκό, το Χριστινάκι, μου φερόταν χειρότερα και από απατημένη γυναίκα. Μία φορά έσπασε η ντίζα του γκαζιού με το κοντέρ στα 120, αργότερα τρύπησε το πάτωμά της, ένα πρωινό αποκολλήθηκε το ρεζερβουάρ. Μη φλυαρώ, αν η τροχαία με βουτούσε σήμερα με την Κριστίν, δε θα ήξερε αν πρέπει να με κλείσει σε κελί ή σε κλινική. Την έδωσα για σίδερα με την πρώτη απόσυρση. Το τελευταίο μας βράδυ τη φίλησα στο τιμόνι, την ευχαρίστησα, της χάιδεψα την πόρτα με τον τρόπο που θα αγγίξεις, μεσήλικας πια, την πρώτη σου ερωμένη.
Έκτοτε ακολούθησαν διάφορα αυτοκίνητα που έφευγαν ανά πενταετία. Ένα από τα ρεμέτζο της ζωής μου ήταν πάντα στα γκισέ των τραπεζών, σταθερός εκεί ανά μήνα, να πληρώνω συναλλαγματικές. Παραδέχομαι πως ήμουν ηλίθιος και διόλου πρακτικός, με τις ορμόνες της νιότης να έχουν πειράξει τα κέντρα λήψης ορθών αποφάσεων. Μέχρι που πέρασα τον έρωτα της ζωής μου όταν ζευγάρωσα με το παιδικό μου απωθημένο: τη Celica που με στέγνωσε όπως ένα διαζύγιο. Μου πήρε το παλιό αυτοκίνητο και με είχε κάθε μήνα ματωμένο στην τράπεζα να πληρώνω τη δόση-διατροφή. Ήταν το ωραιότερο αντικείμενο που είχα πιάσει ποτέ στα χέρια μου. Αν ξέρεις να την οδηγήσεις (πίστευα ότι ήξερα), θα παίξει μαζί σου, χωρίς να σε καταστήσει επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια. Τώρα μου λείπει, αλλά ήρθε ένα πρωινό που κατάλαβα ότι με κούρασε - δε σας έχει συμβεί σε σχέσεις σας; Την πούλησα και, συμβιβαζόμενος με την ιδέα της ωρίμανσης, πήρα τα λεφτά και αγόρασα ένα KIA Sportage, SUV με όλα τα καλούδια στην προσιτή, για την κατηγορία του, τιμή των 25.000 ευρώ. Είναι καλοκαίρι τού 2005 και εγώ είμαι ένας ακόμα οδηγός που οδηγεί SUV στην Αθήνα. Ακόμα ένας ηλίθιος; Δε θα το πω επειδή το έκαναν και χιλιάδες άλλοι. Ήταν όμως σα να ρίχνεις ένα τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων.

Εδώ και ένα μήνα προσπαθούσα να το πουλήσω· δε γίνεται πλέον, σε καθεστώς μεσοπρόθεσμου, να έχω τόσο μεγάλο αυτοκίνητο. Αδυνατώ. Στην αρχή ήταν σαν αστείο, μετά άρχισα να απελπίζομαι. Στην πρώτη αγγελία ζητούσα όσα περίπου και οι άλλοι: 9.000 ευρώ, ένα ευρώ για κάθε δέκα χιλιόμετρα που έχει κάνει. Όταν είδα ότι τα Τουαρέγκ πωλούνται 14.000, κατέβηκα στις 7.000, άλλωστε είχα και δύο μικρά τρακαρίσματα συν την απώλεια του δεύτερου κλειδιού. Τίποτα. Ούτε τηλέφωνο, ούτε e-mail. Στο μεταξύ το Σεπτέμβριο το αυτοκίνητο έπρεπε να περάσει από ΚΤΕΟ και να πληρώσει την έκτακτη εισφορά του μεσοπρόθεσμου. Θα άφηνε ροδιές πάνω μου. Κατέβηκα στις 5.000 ευρώ. Μου τηλεφώνησε ένας κύριος για να με ρωτήσει αν θα έπεφτα στις 4.000. Φυσικά! Θα έπεφτα τόσο χαμηλά, ναι! Μόλις όμως του είπα για τις μικρές πληγές στο σώμα του αυτοκινήτου και για το επικείμενο ΚΤΕΟ, με αποχαιρέτησε ευγενικά.
Άρχισα να τηλεφωνώ σε μάντρες. Γελούσαν. «Αγαπητέ μου, δίλιτρα δεν αγοράζει κανείς τώρα, πόσο μάλλον ΚΙΑ. Αν θέλετε περάστε να το αφήσετε στην έκθεση και αν πουληθεί, θα μοιραστούμε τη χαρά.» Αυτή ήταν η ευγενική εκδοχή της απάντησης. Κάποιος μου πρότεινε και να το κάψω. Μέχρι που ανακάλυψα την εμπορική αλυσίδα που μαζεύει ακριβά αυτοκίνητα από την Ελλάδα και τα διοχετεύει στα Βαλκάνια. Εδώ μπορεί να πετάμε τα SUV σα βαρίδια από πλοίο, εκεί τώρα ελπίζουν να ζήσουν το όνειρο που αφήσαμε όταν μας ξύπνησαν οι σειρήνες της κρίσης. Το αυτοκίνητο έφυγε στις 2.500 ευρώ, έχοντας χάσει το 90% της αξίας του σε έξι χρόνια. «Για ΚΤΕΟ και έκτακτη εισφορά θα ήθελες ένα χιλιάρικο, για να φτιάξεις τα χτυπήματα άλλα πέντε κατοστάρικα, για την ασφάλειά του τρία κατοστάρικα και άλλα οκτώ για τέλη κυκλοφορίας. Υπολόγισε ότι καίει τόση βενζίνη που νομίζεις ότι κάτι έχει και πίνει. Ε, πες ότι το έδωσες ένα πεντοχίλιαρο», ήταν τα παρηγορητικά λόγια που άκουσα. Πιθανώς να είναι σωστό. Το σκέφτομαι στο λεωφορείο απολύτως ικανοποιημένος για την πρακτική μου σκέψη και την τετράγωνη λογική, με έναν τροχό σε κάθε γωνία.

(Από το protagon.gr)