Τις τελευταίες ημέρες πριν τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου έχει ενταθεί ένας ιδιότυπος «πόλεμος» ανάμεσα στους υποψήφιους συμβούλους, που αποκαλείται από τους ίδιους «η μάχη του σταυρού».
Είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι θα ψηφίσουμε στις εκλογές της Κυριακής (και σίγουρα όσοι διαβάζουν αυτήν εδώ την εφημερίδα) έχουμε προβληματισθεί και για το ποιος υποψήφιος δήμαρχος ή περιφερειάρχης είναι ο καταλληλότερος, αλλά και ποιον υποψήφιο σύμβουλο να σταυρώσουμε.
Εδώ, λοιπόν, τίθεται ένα μεγάλο ζήτημα. Ποιοι πρέπει να εκλεγούν;
Το ζήτημα είναι όντως μεγάλο, διότι αφορά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Αφορά το παρελθόν διότι οι νέοι άνθρωποι που τολμούν να ζητήσουν την ψήφο μας δεν είχαν καμμία ουσιαστική συμμετοχή στο πολιτικό κύκλωμα (δεξιό, κεντρώο ή αριστερό) το οποίο οδήγησε τη χώρα μας στο χάλι που είναι σήμερα και συνεπώς είναι αθώοι για το βάρος που ρίξαμε στις πλάτες τους.
Αφορά το παρόν διότι σήμερα το στοίχημα της Ελλάδας είναι η ανατροπή της καθεστωτικής-κομματικής νοοτροπίας που καλλιέργησαν όλα τα κόμματα από το 1974 μέχρι σήμερα. Τη λύση μπορούν να δώσουν όσοι δεν εμποτίσθηκαν (ή εμποτίσθηκαν λιγότερο) με τη νοοτροπία αυτή.
Ακόμα, η λύση πρέπει να δοθεί άμεσα από ανθρώπους που καταλαβαίνουν τη σημερινή εποχή, έχουν διάθεση και τη φιλοδοξία να προσφέρουν και που εκτός των άλλων δεν είναι «κουρασμένα παλληκάρια».
Και, τέλος, αφορά το μέλλον διότι το μέλλον τούς ανήκει. Αυτές και αυτοί θα ζήσουν σε αυτό και υπό την έννοια αυτή, έχουν το αυτονόητο δικαίωμα να είναι αυτοί που θα λύσουν το σημερινό γόρδιο δεσμό και θα καθορίσουν το μέλλον τους.
Το ελάχιστο, λοιπόν, που μπορούμε να κάνουμε όταν θα φθάσει η ώρα που θα σταυρώνουμε το ψηφοδέλτιο που θα κρατάμε στα χέρια μας, είναι να επιλέξουμε νέους ανθρώπους και να τους δείξουμε ότι με αυτό τον τρόπο τούς εμπιστευόμαστε.
Εξάλλου, έτσι όπως είναι τα πράγματα, και να θες, χειρότερα δε γίνονται.