Όλοι πίστεψαν πως τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ και του «Ε» για τα έργα και τις ημέρες τού πάλαι ποτέ υπουργού Αιγαίου Αριστοτέλη Παυλίδη ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους στις 4 Μαΐου τού 2009. Όταν η τότε κυβερνητική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας, με ψήφους 146 έναντι 144, δεν παρέπεμψε τον πρώην υπουργό Αιγαίου Αριστοτέλη Παυλίδη για το σκάνδαλο του εκβιασμού του εφοπλιστή Φώτη Μανούση.
Δύο χρόνια μετά, ο Παναγιώτης Ζαχαρίου, «δεξί χέρι» του υπουργού, μια και ήταν διευθυντής του πολιτικού του γραφείου και - όπως αποκάλυψε το «Ε» - παραιτήθηκε μετά τις καταγγελίες Μανούση, για να διορισθεί από τον κ. Παυλίδη την επόμενη ακριβώς μέρα ειδικός σύμβουλός του, πάντα στο Υπουργείο Αιγαίου, παραπέμπεται σε δίκη για το αδίκημα της κακουργηματικής εκβίασης.

Δηλαδή, σε αντίθεση με την τότε πλειοψηφία της Βουλής που δεν είδε στοιχεία εκβίασης ικανά να οδηγήσουν στην άσκηση δίωξης σε βάρος του Παυλίδη, το Δικαστικό Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθήνας έκρινε καταλυτικά τα στοιχεία που ανέκυψαν ως προς την εμπλοκή του υφισταμένου του Παναγιώτη Ζαχαρίου και με βούλευμά του τον στέλνει στο εδώλιο του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, προκειμένου να λογοδοτήσει για το κακούργημα της «από πρόθεση, κατ’ εξακολούθηση, κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια εκβίασης», για την τέλεση του οποίου «μεταχειρίστηκε απειλή βλάβης της επιχείρησης που ασκεί ο εξαναγκαζόμενος».

Πώς «τα έπαιρνε»
Σύμφωνα με τη χθεσινή «Ελευθεροτυπία», το υπ’ αριθμόν 1581/2011 βούλευμα-καταπέλτης για τον Παναγιώτη Ζαχαρίου αναφέρει ότι «ο κατηγορούμενος, εκμεταλλευόμενος τη νευραλγική του θέση, σε συνδυασμό και με την ελευθερία κινήσεως που είχε εκ μέρους του αρμόδιου υπουργού, δημιούργησε μια υποδομή ικανή να του αποδίδει μεγάλα εισοδήματα». Πώς; Ο «ρέπων», σύμφωνα με τους δικαστές, στην τέλεση εκβιασμών Παναγιώτης Ζαχαρίου «λάμβανε χρήματα από εφοπλιστές που συμμετείχαν στα προγράμματα επιδοτούμενων δρομολογίων, θεωρώντας ως υποχρέωσή τους να του παραδίδουν μέρος των επιδοτήσεων που λάμβαναν από το κράτος».
Εν προκειμένω, «εξανάγκασε τον εγκαλούντα Φώτη Μανούση να του καταβάλει σε μετρητά συνολικό χρηματικό ποσόν 132.500 ευρώ και σε έξι επιταγές λευκής ημερομηνίας συνολικό ποσόν 525.000 ευρώ». Κι αυτό «για να μην αποκλειστούν τα πλοία του εφοπλιστή από διεθνή μειοδοτικό διαγωνισμό επιλογής αναδόχου εκτέλεσης δημόσιας υπηρεσίας, επιδοτούμενης από το κράτος, δρομολογίων ακτοπλοΐας άγονης γραμμής, που θα είχε ως άμεσο επακόλουθο αποτέλεσμα την οικονομική κατάρρευσή του».

Για τα γεράματα του Παυλίδη!
Οι δικαστές δέχτηκαν στο σύνολό τους τις καταγγελίες Μανούση, σύμφωνα με τις οποίες, «όταν διαπίστωσε μεροληπτική στάση των υπευθύνων προς άλλη πλοιοκτήτρια εταιρεία, συμφερόντων της οικογένειας Αγούδημου, επεδίωξε να συναντηθεί με τον τότε υπουργό Αριστοτέλη Παυλίδη. Αυτός τον παρέπεμψε στον κατηγορούμενο, διευθυντή του πολιτικού του γραφείου, προκειμένου να βρεθούν λύσεις. Όταν ο κατηγορούμενος επικοινώνησε μαζί του, του δήλωσε ότι λύσεις βρέθηκαν αρκεί να εξασφαλίσουν (ο υπουργός και ο ίδιος) τα γεράματά τους και “να καλυφθούν τα χρέη από το διαμέρισμα που πήρε στη θυγατέρα του ο υπουργός”. Έχοντας τη δυνατότητα εκ της θέσεώς του να επηρεάζει τις αποφάσεις ανάθεσης δρομολογίων, ακόμα και με απευθείας αναθέσεις, μεταχειρίστηκε την απειλή βλάβης των επιχειρήσεών του επισείοντας τον αποκλεισμό των πλοίων του.».
Όπως μάλιστα αναφέρεται, «η μη ευνοϊκή τελικά ρύθμιση της υπόθεσης προς όφελος Μανούση, παρά την καταβολή μέρους των απαιτηθέντων χρημάτων και των επιταγών, δικαιολογείται από το γεγονός της μη καταβολής του συνόλου του ζητηθέντος ποσού και του αβέβαιου της είσπραξης των λευκών επιταγών που έλαβε».
Μάλιστα, ως ενισχυτικό στοιχείο των καταγγελιών τονίζεται το γεγονός της «κατάθεσης χρηματικών ποσών σε λογαριασμό του κατηγορουμένου εκ μέρους του εφοπλιστή Αγούδημου, ανταγωνιστή του εγκαλούντος στους σχετικούς διαγωνισμούς».