Άρης Μικρασιάτης
Ποίηση
Εκδόσεις Στοχαστής
Αθήνα 2009

Η νέα ποιητική συλλογή του Άρη Μικρασιάτη (Αριστείδη Καλάργαλη) εμπεριέχει 22 ποιητικά σύνολα και είναι χωρισμένη σε δύο μέρη.
Το πρώτο αποτελείται από 14 ποιήματα, αριθμημένα με τα αντίστοιχα γράμματα της Αλφαβήτου.
Σ’ αυτά ο ποιητής «ορά» τις όμορφες καλοκαιρινές και φθινοπωρινές εικόνες της γενέθλιας γης, της Γέρας, και στοχάζεται με «βαριές τις σκέψεις στης Ιεράς (Γέρας) τα έλυτρα».
Και πράγματι οι σκέψεις είναι «βαριές», ο προβληματισμός βαθύς, φιλοσοφικός και γίνεται ακόμα βαρύτερος για τον αναγνώστη, αφού ο ποιητής επιλέγει το σουρρεαλιστικό, τον αυτόματο, το συνειρμικό τρόπο γραφής των ποιημάτων του.
Δε σε πιάνει ο ποιητής από το χέρι για να σε οδηγήσει χωρίς προσωπική προσπάθεια στις δροσερές πηγές της ποίησης και του προβληματισμού του, αλλά σε αφήνει να διψάσεις, να ταλαιπωρηθείς, να χάσεις ίσως το δρόμο αλλά, όταν τελικά κατορθώσεις να βρεις το στόχο που υπαινικτικά σού υποδεικνύει, η άφιξη αυτή γίνεται προσωπικό αγώνισμα και κατόρθωμα, η δε απόλαυση, εκατονταπλάσια.
Στην ποίηση του Άρη Μικρασιάτη καλοκαιρινές και φθινοπωρινές εικόνες εναλλάσσονται και αναμειγνύονται μεταξύ τους, η Ευαγγελίστρια, που καθημερινά ταξιδεύει, τα ρόδια και τα κυδώνια, που κρεμάζονται στα καδρόνια των παλαιικών σπιτιών ως προμήθειες για το χειμώνα, το φεγγάρι που αντανακλάται στα νερά της στέρνας, οι αρχαϊκές σπασμένες κολώνες που ξεφυτρώνουν παντού τονίζοντας τη συνέχεια των εποχών και της ιστορίας, τα φτωχικά καφενεδάκια που υποδέχονται τους τουρίστες, το εκκλησάκι δίπλα στη θάλασσα. Κι όλ’ αυτά στο φόντο των γεραγώτικων ελαιώνων και της κυματιστής θάλασσας.
Αποτέλεσμα της συγκίνησης αυτής από τη θέαση της ομορφιάς, που πλημμυρίζει την ψυχή του ποιητή, είναι η «ανακάλυψη του μύθου του κόσμου», αίσθηση που προσπαθεί να μοιραστεί με τον αναγνώστη του.
Το δεύτερο μέρος, επιγραφόμενο «Ο χρόνος σπυρί ροδιού που αναζητά τη φύτρα του», περιέχει οκτώ τιτλοφορούμενα ποιήματα. Θα έλεγε κανείς ότι αποτελούν συνέχεια της πρώτης ενότητας, αλλά και με διάθεση ευρύτερου προβληματισμού.
Το «νερό του χρόνου» κυλά αδιάλειπτα από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα και ο ποιητής ανάμεσα σε «αιολικές κολώνες» και προγονικά δίπατα σπίτια, που τρίζουν οι σκάλες τους και τα ξύλινα πατώματα με τις παμπάλαιες χαρακιές τους, με διάθεση μελαγχολικής χαύνωσης και εφηβικής ονειροπόλησης, παρατηρεί, βιώνει και εκστασιάζεται μπροστά στο μεγαλείο του γεραγώτικου τοπίου, στης Ιεράς τα Έλυτρα.

* Ο Ραφαήλ Παπαδέλλης είναι Φιλόλογος.