Το βιβλίο είναι οι γέροντες των ημερών μας, είχε πει ο Έκο. Τα έχουμε ανάγκη. Η γνώση είναι μια σίγουρη επένδυση και η προσφορά μιας ευκαιρίας για γνώση, είναι το καλύτερο δώρο. Τον τελευταίο χρόνο έπεσαν στα χέρια μου εκατοντάδες, λογοτεχνικά κυρίως, βιβλία. Θα ήθελα να ξεχωρίσω μερικά από αυτά.

Χέρτα Μύλλερ, «Ο Άγγελος της πείνας»
Ίσως το πιο συγκλονιστικό βιβλίο που διάβασα μέσα στο 2011. Η νομπελίστας συγγραφέας περιγράφει τη ζωή μέσα σε ένα ιδιότυπο στρατόπεδο συγκέντρωσης με ένα τρόπο που ανοίγει νέους ορίζοντες στη λογοτεχνική γραφή, στην ψυχογραφία των χαρακτήρων, στο ίδιο το νόημα των λέξεων. Συγγενής αξιωματικού των SS, κατηγορήθηκε ποικιλοτρόπως για το έργο της. Με τον «Άγγελο της πείνας» απαντάει σε όλους, οριστικά. Μνημειώδες βιβλίο, από αυτά που πιστεύει κανείς πως δεν γράφονται πια: η σφραγίδα του κλασικού από τις πρώτες του σελίδες.

Λε Κλεζιό, «Το Χρυσόψαρο»
Το ξαναδιάβασα μέσα στο 2011. Και το απόλαυσα για άλλη μια φορά, εκ νέου. Μια διεισδυτική ματιά στον Αραβικό κόσμο, μια συγκλονιστική αφήγηση που στην ουσία δεν περιλαμβάνει συγκλονιστικά, κοσμοϊστορικά γεγονότα: μια μικρή κοπέλα αποφασίζει να αποδράσει από τον κλειστό μίζερο κόσμο στον οποίο μεγαλώνει. Τα σωστά χρώματα της ανέχειας, της απέραντης ερήμου, του κόσμου μέσα μας, που μπορεί να κρύβει απύθμενο σκοτάδι όσο και φως. Ίσως πρώτη φορά μετά τον Εξυπερύ, διαβάζω δυτικό συγγραφέα που μπορεί να μιλήσει τόσο ξεκάθαρα για άλλον πολιτισμό παρά το δικό του. Διαφαίνεται άραγε η καταγωγή του Λε Κλεζιό;

Ταχάρ Μπεν Ζελούν, «Ημέρα σιωπής στην Ταγγέρη»
Ένας γέροντας αναπολεί το παρελθόν του μέσα στο παγωμένο του δωμάτιο, το υπό διάλυση δωμάτιο εκεί κάπου στο Μαρόκο. Γεμάτος πικρές αναμνήσεις, γεμάτος επιθυμίες που ποτέ δεν ικανοποιήθηκαν, ακροβατεί ανάμεσα στη γκρίνια, το παράπονο και την σπαραχτική κραυγή, ανάμεσα στο να είναι ένας ανυπόφορος γεροξεκούτης και ένας άνθρωπος σαν και εμάς που πονάει βαθιά. Δοκίμιο πάνω στα γηρατειά και τη φύση του ανθρώπου.

Λευτέρης Κεραμίδας, «Κοράκι σε άλικο φόντο»
Περιπέτεια φαντασίας σε ένα άκρως λογοτεχνικά φροντισμένο σύμπαν που θυμίζει Βυζάντιο. Ο Λευτέρης Κεραμίδας μέσα από επίμονη μελέτη του Μεσαίωνα στον ελλαδικό χώρο, δημιούργησε κάτι που έλειπε από τα ράφια μας: ένα μυθιστόρημα του φανταστικού, που να έχει την αξίωση να ανυψώνεται πάνω από τα sword and sorcery των «δυτικών» προτύπων. Πολυεπίπεδη δράση, εστίαση σχεδόν φρενήρης σε μια πλειάδα προσώπων και καταστάσεων και κυρίως εντυπωσιακή μαεστρία στο χειρισμό της ελληνικής, η οποία αποδίδει άμεσα: στο νου του αναγνώστη αναδύεται σιγά σιγά ένα σύμπαν δυνατό, ύπουλο, αγωνιώδες, γεμάτο δολοπλοκίες, δεύτερες σκέψεις, μυστικά. Φτάνει κανείς να διαβάσει αποσπάσματα εσωτερικού μονολόγου από το πώς εκφράζεται νοητικά ένα από τα πλάσματα του βιβλίου, ένα πλάσμα αρχαίο και παντοδύναμο (;), για να καταλάβει αμέσως πως έχει να κάνει με συγγραφέα που κατέχει την τέχνη της αφήγησης. Δυνατό βιβλίο για τους φίλους του φανταστικού και όχι μόνο.

Χάμπης Τσαγκάρης, «Οι καλικάτζαροι τζαι το παιξίμιν»
Δώρο φίλων από την Κύπρο. Η απόλυτη συλλογή λαογραφικού υλικού για τους καλικατζάρους στη Μεγαλόνησο από το γνωστό χαράκτη και λογοτέχνη. Αφηγήσεις από πρώτο χέρι, χαρακτικά σχέδια που εγκλωβίζουν λες, την ενέργεια και την σκανταλιά των «σκαλαπούνταρων» με έναν εκπληκτικό τρόπο. Δυο τόμοι που πρέπει να τους αποκτήσει κανείς ενόψει Χριστουγέννων και που μπορεί να τους συμβουλεύεται όταν θέλει να πει ένα παραμύθι ή όταν θέλει να του φτιάξει κάπως η διάθεση. Ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για όσους ασχολούνται με τη λογοτεχνία του φανταστικού.

Καλή ανάγνωση σε όλους...