Γεννήθηκα το 1931 στο Τιεν Τσιν της Κίνας, από Ιθακήσιους γονείς. Το πόσο «Κινέζος» είμαι είναι συζητήσιμο. Από τη μια μεριά υπήρχε μια προσήλωση σε ότι το ελληνικό, που μου πέρναγαν οι γονείς μου και οι Έλληνες της μικρής μας παροικίας (βλ. φωτογραφία όπου ο Διονυσάκης είναι ντυμένος Έλληνας πολεμιστής για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου), κι από την άλλη όταν οι γονείς μου μού μιλούσαν ελληνικά, τους καταλάβαινα αλλά τους απαντούσα κινέζικα. Οι τότε εύποροι γονείς μου είχαν 5 υπηρέτες. Η νταντά μου («άμα» στα Κινέζικα) που με φρόντιζε 24 ώρες το 24ωρο ήταν Κινέζα.
Όλα αυτά μέχρι την ηλικία των 5 ετών. Το 1936 η τετραμελής οικογένεια αποπειράθηκε να επαναπατρισθεί. Ταξιδέψαμε με τον υπερσιβηρικό, 21 μέρες ταξίδι!
Στην Ελλάδα άλλαξαν τα πράγματα ριζικά. Τα ελληνικά μου τελειοποιήθηκαν σε ελάχιστο διάστημα (πήγα σχολείο στα 5½) και τα κινέζικα ξεχάστηκαν τελείως (κρίμα με τα σημερινά δεδομένα!).
Το 1939, όταν άρχισε να «βρομάει μπαρούτι», ο πατέρας υποχρεώθηκε να πάει πίσω στην Κίνα. Ο μπάρμπας ο Νίκος, αδελφός του πατέρα, που είχε αναλάβει την επιχείρηση, πέθαινε από καλπάζουσα φυματίωση.
Η μαύρη και άραχνη κατοχή από τους ναζίδες και φασίστες μάς βρήκε στη Λευκάδος 5, στην Κυψέλη της Αθήνας. Η μάνα μας, μοναχοκόρη μικροαστικής οικογένειας, που στις «καλόγριες» είχε μάθει γαλλικά και πιάνο, κατέβαλλε τεράστιες προσπάθειες για να βρει τον «επιούσιο» για τα τρία της αγόρια (εγώ ήμουν ο πρωτότοκος).
Το σχολείο για τους δύο πρώτους γιους, ό,τι καλύτερο υπήρχε, το Κολλέγιο Αθηνών, που είχε εξοριστεί από το μεγαλεπήβολο κτήριο του Ψυχικού στην οδό Ακαδημίας στο κέντρο της Αθήνας.

Οι Γερμανοϊταλοί κατάργησαν το μάθημα των αγγλικών και επέβαλαν τη διδασκαλία των γερμανικών και των ιταλικών. Αυτό ήταν το γεγονός που άρχισε να δίνει «σάρκα και οστά» στην ανάπτυξη του ανδρισμού μου και σε έναν πατριωτισμό, που δεν είχε και πολύ σχέση με τα συνηθισμένα «παχιά λόγια», αλλά με την έμπρακτη αντίσταση. Με τη βοήθεια του Θ.Α. και του Π.Φ. έκαψα τα βιβλία για τα γερμανικά και τα ιταλικά (τραγική ειρωνεία «εις το τετράγωνο»! Όταν σπούδασα Χημεία στο Πολυτεχνείο της Μελβούρνης χρειάστηκε να κάνω γερμανικά, γιατί η… «βίβλος» της Οργανικής Χημείας, ένα πολύτομο βιβλίο, απαραίτητο εφόδιο τότε για κάθε χημικό, είναι στα γερμανικά).
Τότε με πλησίασε ο Τακτικόπουλος, συμμαθητής, «Αμερικανάκι». Μου λέει: «Εσύ φαίνεσαι πατριώτης, ρε Συκιώτη, γιατί δεν οργανώνεσαι στην Ιερή Ταξιαρχία (ΙΤ);» Είπα το «ναι» αμέσως κι έτσι βρέθηκα ενεργό μέλος τής ΙΤ στην Κυψέλη.
Η ΙΤ υπήρξε μια μικρή, ακομμάτιστη, εθνικιστική οργάνωση φοιτητών και μαθητών. Επειδή υπήρξε ακομμάτιστη και άργησε να εμπλακεί στη διένεξη αριστεράς - δεξιάς, έχουν γραφτεί πολύ λίγα γι’ αυτήν. Ένα πολύ διαφωτιστικό κεφάλαιο υπάρχει (Κεφάλαιο Γ΄, Ιερή Ταξιαρχία, σελ. 171 - 191) στο σημαντικότατο βιβλίο της Οντέτ Βαρών - Βασάρ «Η Ενηλικίωση μιας γενιάς, Νέοι και νέες στην κατοχή και στην αντίσταση».
Λοιπόν κάθε βράδυ ο Διονύσης και η παρέα του έγραφαν συνθήματα στους τοίχους και κόλλαγαν προκηρύξεις, κυρίως τα νέα του ραδιοφώνου από Λονδίνο και Κάιρο, με αλευρόκολλα. Τα σχετικά λίγα ραδιόφωνα που υπήρχαν τότε τα είχαν μαστορέψει οι στρατοί κατοχής, ώστε να μπορούν να ακούν οι ιδιοκτήτες τους νέα μόνο από Βερολίνο και Αθήνα, δηλαδή την προπαγάνδα του εχθρού. Με τις βραδινές μας εξορμήσεις προσφέραμε στους Αθηναίους τις δικές μας, συμμαχικές, απόψεις για τον πόλεμο.

Εμείς οι μικροί κάναμε τη δουλειά, οι μεγαλύτεροι μας περιφρουρούσαν. Αυτοί συχνά ήταν οπλισμένοι με πιστόλια, ιδιαίτερα μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, όταν οι «μπερέτες» έγιναν άφθονες.
Είχαμε αποκτήσει μια αφάνταστη ωριμότητα για την ηλικία μας.
Ποτέ δεν παίρναμε το υλικό, μπλε μπογιά, πινέλα ξυρίσματος, προκηρύξεις… στο σπίτι. Είχαμε βρει την καλύτερη κρυψώνα, μια μεγάλη τρύπα από σκαλωσιά, δίπλα στον αλεξικέραυνο του Άι Γιώργη, Ιθάκης και Επτανήσου. Ο Άι Γιώργης ήταν τότε ακόμα ασοβάντιστος και με την βοήθεια του αλεξικέραυνου σκαρφαλώναμε στα 3 - 4 μέτρα μέχρι την τρύπα.
Δεν μας πιάσανε ποτέ (αν μας είχαν πιάσει δεν θα υπήρχα τώρα). Μια φορά μόνο με ψάξανε Έλληνες μπασκίνες, όταν είχα προκηρύξεις πάνω μου. Πήγα να χ…ώ από τον φόβο μου, αλλά ευτυχώς δεν τις βρήκαν. Απ’ ό,τι θυμάμαι με έψαξαν επιπόλαια, ίσως γιατί ήμουν πολύ μικρός (θα ήμουν 11 - 12 ετών).
Όταν άρχισε να επικρατεί η εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα, αποτραβήχτηκα. Ο μαρξισμός ήταν για μένα τότε κλειστό βιβλίο. Δεν καταλάβαινα τι γινότανε και λυπόμουν για τις απαίσιες εξελίξεις.
Έτσι ενηλικιώθηκαν πολλοί, άντρες και γυναίκες, της δικιάς μου γενιάς. Κουβέντιαζα τις προάλλες με τον Χ.Σ.. Απογοητευμένος γιατί οι «αγανακτισμένοι» στην Πλατεία Συντάγματος ήταν όλοι πάνω από 50. Η νεολαία έπινε φραπέδες. Άραγε θα ξεφύγουν απ’ αυτήν την μαλακία που λέγεται «life style»; Το καλύτερο σύνθημα που έχω δει γραμμένο στους τοίχους τώρα τελευταία είναι: Το «life style» είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο!
Θα το γράψω στο μπλουζάκι μου.