ΛΕΣΒΙΑΚΟ ΒΙΒΛΙΟ

Μάρω Ματθαίου
Πρόλογος: Μάκης Αξιώτης
Εκδόσεις Καρπασσιάνα-Πολιτισμός
Μυτιλήνη 2011, σελ. 83

Η Μάρω Ματθαίου γεννήθηκε στο Ριζοκάρπασσο Αμμοχώστου, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια ζει στη Λέσβο. Από το 2006 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο «Καρπασσιάνα - Πολιτισμός» και το 2009 τη Λέσχη Ανάγνωσης «Ιφιγένεια» και την Παιδική - Νεανική Βιβλιοθήκη «Ματθαίος-Γαζάλ» στην Καλλονή Λέσβου. Από το νησί μας είναι εμπνευσμένα και τα τελευταία βιβλία της παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας, όπως «Ο σκίουρος του απολιθωμένου δάσους», «Ο Χρόνος και η Ακριβή στην Αγία Παρασκευή της Λέσβου» και το πιο πρόσφατο «Σ’ ελαιώνα μια φορά».
Πρόκειται για μια ασυνήθιστη ιστορία, γραμμένη με ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία. Ο μικρός Στρατής και μια γαλιά, ένα σκιουράκι δηλαδή, συναντιούνται κάτω από πολύ επικίνδυνες συνθήκες σ’ έναν ελαιώνα της Λέσβου. Η γνωριμία τους έχει απρόσμενες εξελίξεις, περιπέτειες, αγωνία και πολλά ερωτηματικά: Μπορεί ένα ζώο να σκέφτεται και να αισθάνεται σαν άνθρωπος; Είναι δυνατόν να συγχωρεί κάποιον που του προκαλεί πόνο; Μπορεί να δεθούν με αληθινή φιλία τόσο διαφορετικά πλάσματα; Ποια ήταν η κατάληξη αυτής της συνάντησης; Όπως σημαίνει η συγγραφέας, «το βιβλίο δίνει όλες τις απαντήσεις. Και κάτι περισσότερο: Σου γνωρίζει το μαγευτικό κόσμο του πιο όμορφου ελληνικού νησιού. Μιας πραγματικής νήσου… των θησαυρών. Των πιο απίθανων θησαυρών.».
Ο Μάκης Αξιώτης στον πρόλογό του σημειώνει: «Η ιστορία έχει τον τόπο που εξελίσσεται. Η περιοχή περιγράφεται παραστατικά και με πραγματικά στοιχεία. Ο ελαιώνας του Πολιχνίτου, το Λισβόρι, η Βρίσα, η θάλασσα… Εκεί που συμβαίνουν τόσα και τόσα. Λαογραφία και πολύτιμα “χούγια” της καθημερινότητας, που δένονται μεταξύ τους και γράφουν τη μικροϊστορία του κάθε τόπου, αποτελούν πολύτιμα στοιχεία που μπαινοβγαίνουν στο κείμενο δίνοντας ζωντανή πληροφορία στο μικρό (ή και μεγάλο) αναγνώστη.»

Να ένα δείγμα γραφής:
«Ο Στρατής είχε ακούσει τιτιβίσματα. Προχώρησε. Στην πίσω αυλή είδε να κρέμονται από τα δέντρα κλου­βιά με σπίνους, φλώρους, καρδερίνες, καναρίνια και άλλα πανέμορφα πετούμενα. “Θα ανήκουν στον ιδιοκτήτη” σκέφτηκε και πλησίασε για να τα δει από κοντά. Έμεινε εκεί αρκετή ώρα και τα χάζευε. “Τα καημένα...” σκέ­φτηκε. Δεν του άρεσε να τα βλέπει σκλαβωμένα! Πρό­σεξε σε μια στιγμή ότι πίσω από έναν κορμό φαινόταν η άκρη ενός μεγάλου κλουβιού που κουνιόταν έντονα. “Κά­ποιος παπαγάλος θα είναι εκεί” ήταν η σκέψη που έκανε. “Ας πάω να δω.”
Μόλις έφτασε, κόντεψε να χάσει τη μιλιά του από το αναπάντεχο! Έτριβε τα μάτια του για να σιγουρευτεί πως έβλεπε καλά. Πως δεν έκανε λάθος.
- Εδώ είσαι, φίλε μου; κατάφερε στο τέλος να ψελλίσει με δυσκολία.
Τη μεγάλη του έκπληξη και τη συγκίνηση άρχισε να διαδέχεται η χαρά και για μια στιγμή δεν ήξερε αν ήθελε να κλάψει ή να γελάσει.
- Είσαι ένας κούκλος με κομμένο το αυτάκι, είπε ύστερα με φωνή τρεμάμενη. Ναι! Ήταν το σκιουράκι του! Το ζώο, που τον είχε νιώσει από πριν, στριφογύριζε μέσα στο κλουβί προσπαθώντας να βρει τρόπο για να πάει κοντά του.
- Μη φοβάσαι, εδώ είμαι εγώ, συμπλήρωσε ο Στρατής και του άνοιξε. Ο σκίουρος πετάχτηκε στην αγκαλιά του με τέτοια φόρα, που λίγο έλειψε να τον ρίξει κάτω. Εκεί­νος τον έσφιξε και τον χάιδεψε γλυκά.
- Πόσο μου έλειψες, μικρούλι μου! Πώς φοβήθηκα μην έπαθες κάποιο κακό, αγαπημένο μου ζωάκι! Χαίρομαι τόσο πολύ να σε κρατάω ξανά στα χέρια μου, επανα­λάμβανε το αγόρι και δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβαινε...»