Ο Steve Morris, ο κορυφαίος ρίπτης στην Αγγλία για το 2007 και ένας από τους καλύτερους στον κόσμο, συνεχίζει την ανοδική του πορεία, πατώντας γερά στα πόδια του και ακολουθώντας σταθερά βήματα.

Θέλετε να μάθετε το μυστικό του; Θέλετε να δείτε πώς η υπομονή και η επιμονή, το πείσμα και η μεδοθικότητα, το πάθος και η συστηματική προπόνηση, μπορούν να κάνουν έναν έφηβο που αναζητά τον τρόπο να ρίχνει πιο μακριά, για να φτάσει τα ψάρια των ονείρων του, να καταφέρει τελικά να κατακτήσει τους στίβους των αγωνιστικών ρίψεων; Αν και μπορεί εκ πρώτης όψεως να σας φανεί το άρθρο αυτοβιογραφικό, στην πραγματικότητα είναι μια «βίβλος» για τον πρωτάρη που αναζητά τα σταθερά βήματα προς την αγωνιστική καταξίωση και μια θέση στο πάνθεον των πρωταθλητών.
«Καταπιάστηκα με το surfcasting από τα πολύ νεανικά μου χρόνια - κυρίως στην Ανατολική ακτή του Yorkshire - και γρήγορα ανακάλυψα ότι χρειαζόμουν τη δυνατότητα να μπορώ να ρίξω μακρύτερα, εάν ήθελα να πιάνω ψάρια σταθερά και όχι αποσπασματικά ή από τύχη. Την εποχή εκείνη, ο John Darling έτυχε να γράφει σχετικά με το πώς αξιοποίησε το ψάρεμα σε μεγάλες αποστάσεις από την ακτή για τη σύλληψη μεγάλων μπακαλιάρων στο Dungeness και εγώ έμενα ξύπνιος τα βράδια, με τη σκέψη μου να τρέχει σε ανοικτές θάλασσες και σωρούς ψαριών. Παρ’ όλο που η επανάσταση του άνθρακα ως υλικού κατασκευής καλαμιών είχε αρχίσει για τα καλά, οι 4,25 λίρες που κέρδιζα τη βδομάδα μοιράζοντας εφημερίδες στα σπίτια, περιόριζαν τις απαιτήσεις μου σε κάποιο μεταχειρισμένο καλάμι. Ο Άγιος Βασίλης, όμως, ήταν πολύ γενναιόδωρος μαζί μου εκείνη τη χρονιά και μου έφερε ένα αστραφτερό, ολοκαίνουριο ABU 7000. Η περιπέτεια είχε αρχίσει.


Μολύβια αγωνιστικού surfcasting (πάνω). Η τεχνική pendulum με τη χαρακτηριστική οριζόντια θεριστική βολή

Τα παιδικά χρόνια
»Το σπίτι μας απείχε μόνο 200 μέτρα από την ακτή και έτσι αμέσως μόλις τέλειωνα τις εργασίες για το σχολείο (πολλές φορές και πριν ακόμα τελειώσω!), κατέβαινα στην παραλία προσπαθώντας να μάθω μόνος μου τα βασικά της τεχνικής pendulum. Η μοναδική πηγή πληροφοριών μου ήταν η εξαιρετική σειρά άρθρων τού John Holden, ο οποίος προσέφερε τα μέγιστα στη διάδοση των τεχνικών ρίψεων σε ολόκληρη τη χώρα. Κατά τη διάρκεια όλης της δεκαετίας τού ‘80, συνέχισα να διαβάζω με δέος και θαυμασμό για τις τεράστιες αποστάσεις που πετύχαιναν στις ρίψεις τους οι Paul Kerry, Neil Mackellow και Roger Mortimore. Όταν ο Neil Kelland έσπασε τελικά το φράγμα των 300 γυαρδών, αυτό έμοιαζε σε μένα για απίστευτο άθλο! Το να μάθεις να ρίχνεις από μόνος σου δεν είναι καθόλου εύκολο και για την ακρίβεια δε συνιστάται καθόλου, γιατί είναι αδύνατο να βρεις και να ανακαλύψεις τα λάθη σου, εκτός και αν έχεις μαζί σου κάποιον άλλον με τεχνική άποψη ή έστω τη βοήθεια μιας κάμερας. Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει υποκατάστατο της καλής διδασκαλίας και εγώ πραγματικά δεν τη διέθετα τη στιγμή εκείνη.
Στις μέρες μας όμως, υπάρχουν πολύ περισσότερες πηγές για να αντλήσεις πληροφορίες αν θες πραγματικά να διδαχθείς τεχνικές, συμπεριλαμβανομένων των εξαιρετικών βίντεο του Neil Mackellow και το forum τού club ριπτών τού Jersey (www.myfishcasting.org), το οποίο περιέχει πλήθος από θέματα και αποτελεί «χρυσωρυχείο» για όποιον αναζητά γνώση.
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν με πολύ κριτική διάθεση, σκέφτομαι πως το καλύτερο θα ήταν να μάθω πρώτα την τεχνική off the ground και όχι να πέσω με την πρώτη στα βαθιά, ξεκινώντας με τεχνική που εμπεριέχει αιώρηση του βαριδιού. Αλλά όταν είσαι ένας ξεροκέφαλος έφηβος, οι κανόνες δεν προορίζονται για σένα. Έτσι, με το ελλιπές (ή καλύτερα ελαττωματικό) pendulum που είχα μάθει, κατάφερα να πετύχω ένα σταθερό 130άρι και πολλά καψίματα στα δάχτυλά μου!


Η τεχνική απλής ρίψης από μηδενικό σημείο

Η προπόνηση και οι μέντορες
»Παρ’ όλο που πέρασαν ακόμα μερικά χρόνια πριν η καριέρα μου ως ρίπτη ξεκινήσει σοβαρά, ο σπόρος είχε φυτρώσει μέσα μου. Κερδίζοντας τα προς το ζην από τη μουσική, σε έναν πολύ ανταγωνιστικό επαγγελματικό χώρο, εννοείται ότι ταξίδευα και εργαζόμουν πάρα πολλές ώρες τη μέρα, με ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο για ψάρεμα. Τελικά, το 2001, κατά τη διάρκεια μιας ανάπαυλας στη δουλειά μου, τηλεφώνησα στον John French και κανόνισα ένα μάθημα. Ο John ήταν ένας υπέροχος δάσκαλος - ο οποίος επίσης έχει την ευθύνη τού Kent Sportcast Club, ενός από τα πιο επιτυχημένα clubs ρίψεων σε ολόκληρη τη χώρα - και από το πρώτο κιόλας μάθημα εντόπισε το πιο βασικό μου λάθος: το αριστερό μου χέρι δε συνέβαλλε καθόλου στη ρίψη. Στο τελικό στάδιο της κίνησης, δηλαδή στο λεγόμενο «punch and pull», ενώ το δεξί μου έκανε πολύ καλά το καθήκον του σπρώχνοντας δυνατά τη λαβή του καλαμιού, το αριστερό δεν τραβούσε, περιορίζοντας σημαντικά τη δυναμική της ρίψης. Αυτό είναι πιθανόν το πιο κοινό λάθος των δεξιόχειρων (όταν πρόκειται για αριστερόχειρα, μιλάμε πια για το δεξί του χέρι) και αφού το διόρθωσα, η διαφορά ήταν δραματική. Εντόπισε επίσης ένα άλλο κοινό λάθος, το οποίο ακόμα προσπαθώ να καταπολεμήσω κατά καιρούς, δηλαδή το πρόωρο «χτύπημα».
Πριν από το μάθημα με τον John, οι 200 γυάρδες αποτελούσαν όνειρο, αλλά προς το τέλος του ήταν πια πραγματικότητα και έτσι δέχτηκα την πρόσκλησή του να προσχωρήσω στο Kent Sportcast Club και να πάρω μέρος στον πρώτο μου διαγωνισμό ρίψεων, ο οποίος διοργανωνόταν από το club. Από αυτό το σημείο και έπειτα, η πρόοδός μου ήταν ταχεία και στους πρώτους τρεις διαγωνισμούς, η απόδοσή μου συνεχώς καλυτέρευε. Το προσωπικό μου ρεκόρ πήγε από τις 200 γυάρδες στις 220 στον πρώτο αγώνα και κατόπιν στις 240 και 260 στους επόμενους δύο, όπου και μοιράστηκα την πρώτη θέση με έναν από τους ήρωες των εφηβικών μου χρόνων και μετέπειτα μεντορά μου, το Roger Mortimore.»