Η φράση «μόνο στη Χούντα λειτουργούσαν όλα καλά», έφτασε προχθές στ’ αφτιά μου. Κι όχι από ηλικιωμένους, άλλα από συζήτηση σε μια παρέα φοιτητών. Καλά, δεν ζούσαν τότε, δεν ήξεραν, αλλά δεν έμαθαν ποτέ;
Ας θυμηθούμε κι ας... μάθουν οι νεότεροι, πως η πολιτική της Χούντας ήταν καθαρά συντηρητική, καπιταλιστική, με επιδίωξη τη μείωση των κρατικών δεσμεύσεων και ελέγχων του ιδιωτικού κεφαλαίου, για να αναπτυχθεί η «ιδιωτική πρωτοβουλία» σύμφωνα με τις αρχές του οικονομικού φιλελευθερισμού στην εποχή του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Την εποχή που ο κρατικός παρεμβατισμός σημείωνε αποφασιστική πρόοδο σε όλον το κόσμο. Με τα μέτρα που πήραν, επεδίωξαν γρήγορη ένταση των ρυθμών ώστε να σχηματιστεί μια νέα τάξη επιχειρηματιών, που θα ήταν πιστή στο καθεστώς. Και προσέφεραν στο κεφάλαιο τεράστιες τραπεζικές πιστώσεις (τα γνωστά «θαλασσοδάνεια») γεγονός που συνέβαλε στην μεγάλη αύξηση του πληθωρισμού. Παράλληλα, με την αναστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών, από τη μια επέτειναν την αντιλαϊκή πολιτική τους, από την άλλη μείωσαν τη συμμετοχή της εργατικής τάξης στα οικονομικά μεγέθη. Έτσι, η συμμετοχή των εργαζομένων στο εισόδημα των επιχειρήσεων, στην περίοδο 1967-70, από 40,2% έπεσε στο 33,4%. Η δικτατορία δεν προέβη σε καμιά από τις μεγάλες οικονομικές, κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που συνέβαιναν εκείνη την εποχή στη Δυτική Ευρώπη. Με αναγκαστικούς νόμους θέσπιζαν προνόμια για το ξένο και κύρια αμερικάνικο κεφάλαιο, με αποικιακό χαρακτήρα, με τους οποίους απομύζησαν την ελληνική οικονομία!

Ταυτόχρονα, η στρατιωτική Χούντα τελειοποιούσε το μηχανισμό επαγρύπνησης και καταδίωξης και του έδινε γιγαντιαίες διαστάσεις. Χρησιμοποίησε: τη διείσδυση ασφαλιτών, ΚΥΠατζήδων, πρακτόρων, σε κάθε περιοχή εργασίας, κίνησης και παιδείας. Τις αθρόες συλλήψεις υπόπτων ή μη, αδιάκριτα. Την εφαρμογή σκληρών βασανιστηρίων κατά τις ανακρίσεις. Την ακατάπαυστη δράση των στρατοδικείων που συνέτειναν στη γενικότερη ατμόσφαιρα φόβου. Δεν δίσταζαν να δολοφονούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ή τους αγωνιστές της δημοκρατίας (Ελής, Μανδηλαράς, Χαλκίδης, Τσαρουχάς, από τους πιο γνωστούς...) Στη διάρκεια της Χούντας, τα έκτακτα στρατοδικεία εξέδωσαν 4.439 καταδίκες με την κατηγορία πράξεων κατά της «πολιτικής εξουσίας»! Οι ποινές συνήθως ήταν βαρύτατες και ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι ομαδικές δίκες. Πολλές βέβαια δίκες παρέμειναν άγνωστες λόγω της απαγόρευσης δημοσιοποίησής τους από τη λογοκρισία. Η πρώτη ομαδική δίκη έγινε στις 31 Αυγούστου 1967 στη Θεσσαλονίκη, όταν καταδικάστηκαν 14 μέλη του ΠΑΜ, που κυκλοφόρησαν την εφημερίδα «Αντιφασίστας». Το ΠΑΜ είχε τις πολυπληθέστερες δίκες (των «41», των «39», κλπ.). Την 16η Νοέμβρη 1967, 31 στελέχη της οργάνωσης του ΠΑΜ με επικεφαλής το Μίκη Θεοδωράκη, κάθισαν στο εδώλιο του έκτακτου στρατοδικείου Αθηνών. Μεταξύ των καταδικασμένων και οι Κ. Φιλίνης, Γ. Λελούδας (ισόβια), η Σύλβα Ακρίτα (10 χρόνια κάθειρξη), ο Κυριάκος Λειβαδίτης, κλπ. Μόνο στο 1968, από τις πολυάριθμες δίκες σταχυολογούμε: 10/7 των «σαμποτέρ της ναυτικής βάσης Σκαραμαγκά», με 21 μέλη της Δημοκρατικής Άμυνας, 7/11 των 40 διαδηλωτών που συνελήφθηκαν στην κηδεία του Γ. Παπανδρέου, 14/11 των 6 μελών της Δ.Α., 19/11 του Αλ. Παναγούλη, 25/11 των 16 μελών της φοιτητικής οργάνωσης «Ρ.Φεραίος» κ.α.π.

Οι συνθήκες μεταχείρισης των κρατουμένων, δημιούργησαν διεθνή θόρυβο και κινητοποιήσεις. Νοσοκομείο Σύρου, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών, Σανατόριο-φυλακή «Σωτηρία», Παρθένι και Λακί Λέρου, «Άγιος Σάββας», Γυάρος… και τελειωμό δεν έχει... Στην έκθεση της «Διεθνούς Επιτροπής Αμνηστίας» (27-1-1968) ο Άγγλος δικηγόρος Α. Μαρέκκο και ο Αμερικάνος συνάδελφός του Τζ. Μπέκετ, αναφέρουν για τα μέσα βασανιστηρίων που εφάρμοζαν οι ασφαλίτες της Χούντας: 1. Η γνωστή «φάλαγγα» και άγριο ξύλο μέχρι σπασίματος οστών, 2. Βασανιστήρια σεξουαλικής μορφής, βιασμοί γυναικών και αντρών, 3. Απόφραξη αναπνευστικού συστήματος, 4. Χτύπημα του κεφαλιού σε τοίχο ή σακιά με άμμο, 5. Κτυπήματα με συρματένιο μαστίγιο, 6. Κρέμασμα για μεγάλα χρονικά διαστήματα από τους καρπούς, 7. Πήδημα πάνω στο στομάχι, 8. Εκρίζωση του τριχωτού της κεφαλής και της ηβικής περιοχής. 9. Τριβή πιπεριού στα γεννητικά όργανα, τη μασχάλη, τα μάτια κλπ., 10. Εκρίζωση νυχιών, 11. Εγκαύματα από σβήσιμο τσιγάρων, 12. Ηλεκτροσόκ. 13. Ψυχολογικά βασανιστήρια (απομόνωση, απειλές για ακρωτηριασμό ή βιασμό, ξεγύμνωμα, λευκές εκτελέσεις, κλπ.).
Η δικτατορία ανέπτυξε τη νέα γραφειοκρατική μηχανή, που αποτελούνταν από στρατιωτικούς και ανώτερους δημόσιους υπάλληλους. Προσπάθησε να επιβάλει την στρατοκρατία στη συνείδηση του λαού... Και σαφώς κάποιοι περνούσαν καλά... Μέσα από το λάκκο των λεόντων, δεν μπορούμε όμως να δικαιολογήσουμε εκφράσεις του τύπου «μια Χούντα θα μας σώσει» και μάλιστα από στόματα νέων ανθρώπων...
...ο Δανιήλ.