Σήμερα στο «Ε», μια νέα ερασιτέχνις ηθοποιός του νησιού. Έχοντας γεννηθεί το 1986 στη Μυτιλήνη και μεγαλωμένη στην Αγιάσο, η Γιώτα Μαϊστρέλλη έχει επιστρέψει τα τελευταία δύο χρόνια στον τόπο της μετά από απουσία για σπουδές. Με την εμπειρία ετών στους κόλπους του Αναγνωστηρίου ως μέλος της θεατρικής ομάδας του, σήμερα είναι πλέον μέλος του διοικητικού του συμβουλίου και μας μιλάει για τις νέες αρμοδιότητες που έχει πλέον στα χέρια της, ως υπεύθυνη του θεατρικού τμήματος, αλλά και για το δύσκολο ρόλο της Ανδρομάχης, που ερμήνευσε προσφάτως στην ομώνυμη παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του Αναγνωστηρίου.


Το χωριό σας έχει μεγάλη παράδοση στην τέχνη του θεάτρου. Εσείς πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με το θέατρο;
«Ξεκίνησα όσο ήμουν στο δημοτικό, με μαθητικές παραστάσεις, αλλά σύντομα άρχισα να συμμετάσχω και στις παραστάσεις του Αναγνωστηρίου, πάνω σε έργα του Αντώνη Μηνά. Ήμασταν αρκετά παιδιά σε ηλικία δημοτικού και γυμνασίου, και σε σκηνοθεσία Μαρίας Αϊβαλιώτου ανεβάσαμε πολλές παραστάσεις. Ήταν ουσιαστικά η αρχή του Παιδικού Θεάτρου, που έδωσε μια ευκαιρία στα παιδιά να έρθουν κοντά στο θέατρο και να ασχοληθούν μ’ αυτό. Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, ειδικά για τους Αγιασώτες, που το έχουν στο αίμα τους.»

Εσάς τι ήταν αυτό που σας άρεσε ως παιδί στο θέατρο;
«Η αλήθεια είναι πως στην αρχή δεν ήταν κάτι που με ενθουσίαζε. Μου άρεσε το ότι είχα να ασχολούμαι δημιουργικά με κάτι, αλλά εκεί που άρχισε να μου αρέσει πραγματικά ήταν στη Γ΄ λυκείου, που ανεβάσαμε την παραλογή “Του νεκρού αδελφού”, διασκευασμένη μαζί με το “Βουρκόλακα” του Αργύρη Εφταλιώτη και παραδοσιακά δρώμενα της Αγιάσου, σε θεατρικό έργο. Η παράσταση είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία, και στο χωριό και στη Μυτιλήνη, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι το θέατρο με εκφράζει. Είχα βρει κάτι να ασχολούμαι, έκανα ταξίδια, δέθηκα με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Μετά έφυγα φοιτήτρια στην Αθήνα και έψαξα αμέσως να μπω σε κάποια ομάδα.»

Ασχοληθήκατε δηλαδή με το θέατρο και όσο σπουδάζατε; Τι σας κράτησε τελικά;
«Ναι. Μπήκα πρώτα σε μια ομάδα που δε με εξέφραζε και κατέληξα στην ομάδα της σχολής μου, του Παιδαγωγικού Τμήματος, με την οποία ανεβάσαμε δύο παραστάσεις. Την πρώτη, που είχε ως θέμα τον έρωτα, στο α΄ έτος, και την άλλη, με θέμα τους οικονομικούς μετανάστες, στο δ΄ έτος. Είχαμε βρει μικρούς θεατρικούς μονολόγους, που τους ενώσαμε και φτιάξαμε τη συγκεκριμένη παράσταση, που λεγόταν “Μπαλάντες του Μπραμς”. Αυτό που με κράτησε, ήταν πως άρχισε να με εκφράζει πλέον το θέατρο, αφού ξέφυγα από τις επιθεωρήσεις και το λαϊκό θέατρο της Αγιάσου και άρχισα να το “ψάχνω” αλλιώς, πιο πειραματικά· γνώρισα και ανθρώπους που αυτή ήταν η δουλειά τους και το είδα με άλλη ματιά. Πάντα, σε περιόδους ψυχολογικής πίεσης, το θέατρο με χαλάρωνε. Η έκθεση στον κόσμο και η επιδοκιμασία που παίρνεις μετά, είναι το αντίβαρο σε μια ψυχολογική κατάσταση δική σου που μπορεί να μην είναι τόσο καλή.»

Ποιος ρόλος που έχετε ερμηνεύσει, νιώθετε πως σας εκφράζει πιο πολύ;
«Δεν μπορώ να πω για ρόλο, πιο πολύ μπορώ να πω για ομάδες. Αυτό που έζησα στην Αθήνα, μου έδειξε πως το θέατρο ενώνει αυτούς που συμμετέχουν σ’ αυτό με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Εξοικειώνεται και αποδέχεται ο ένας τον άλλον, γίνεσαι πιο ανοιχτός, αποκτάς φίλους.»

Ερμηνεύοντας την Ανδρομάχη

Πότε επιστρέψατε στη Λέσβο και ποιες ήταν οι πρώτες παραστάσεις του Αναγνωστηρίου στις οποίες συμμετείχατε;
«Επέστρεψα το 2009 και ανεβάσαμε με το Αναγνωστήριο την οπερέτα “Η καρδιά του πατέρα”, και από την επόμενη χρονιά αρχίσαμε πρόβες για την “Ανδρομάχη” του Άκη Δήμου.»

Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση. Το ότι ήσαστε ουσιαστικά μόνη σας ήταν κάτι που σας δυσκόλεψε;
«Είχα πολύ άγχος. Πρώτη φορά ήμουν μόνη μου και πρώτη φορά είχα και πρωταγωνιστικό ρόλο. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή δεν ήθελα να το παίξω αυτό το έργο, ειδικά όταν είδα την έκταση του ρόλου και τη δυσκολία του λόγου. Ο λόγος είναι πολύ δύσκολος και οι πρόβες ήταν αρκετά ψυχοφθόρες, αφού οι συναισθηματικές αποχρώσεις που έπρεπε να δώσω, ήταν πολύ λεπτές και εγώ θεωρούσα πως ακόμη δεν είμαι έτοιμη. Τελικά, όμως, είπα να το δοκιμάσω. Ποτέ δεν ένιωσα, όμως, τη σιγουριά ότι θα το καταφέρω και ότι θα μπορέσω να το αποδώσω καλά και θα αρέσει στον κόσμο. Και ακόμη δεν την έχω.»

Τελικά το κάνατε, όμως, και ακούσατε και καλά σχόλια.
«Ναι, η αλήθεια είναι πως άκουσα πάρα πολύ καλά σχόλια. Από παράσταση σε παράσταση πιστεύω πως το βελτιώνω όλο και περισσότερο. Υπάρχουν δύο δρόμοι: είτε από παράσταση σε παράσταση να βελτιώνεις το ρόλο σου, είτε να φθείρεται όλο αυτό και να μην αποδίδεις όσο θα ήθελες.»

Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα με τα σκηνικά, που τα ζωγραφίσατε κι εσείς και συνεχίσατε να προσθέτετε στοιχεία όσο ήσαστε πάνω στη σκηνή.
«Ναι, αυτό ήταν μια πολύ καλή ιδέα του Δημήτρη του Μυστριώτη. Σκέφτηκε ότι επειδή η Ανδρομάχη φτιάχνει ουσιαστικά η ίδια την πόλη της, θα έπρεπε κι εγώ να φτιάξω τη δική μου πόλη. Βρήκαμε έργα του Αμερικανού ζωγράφου Μπασκιάτ, που ζωγραφίζει με παιδική νοοτροπία, εμπνευστήκαμε από εκεί, σκεφτήκαμε τι λέξεις θα βάλουμε και φτιάξαμε μια σύνθεση, που δε θεωρώ πως είναι… αριστούργημα, αλλά είναι φτιαγμένη από εμένα, την Ανδρομάχη δηλαδή, που ούτως ή άλλως δεν ήταν… ζωγράφος. Υπήρχαν τα ήδη ζωγραφισμένα σκηνικά και κατά τη διάρκεια της παράστασης πρόσθεσα κάποια στοιχεία, κάτι που ήταν ιδέα της Μαρίας Αϊβαλιώτου, που σκηνοθέτησε την παράσταση.»

Στο συμβούλιο του Αναγνωστηρίου

Από το περασμένο φθινόπωρο είστε πλέον μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Αναγνωστηρίου, ως υπεύθυνη για το θεατρικό τομέα. Ως ένα από τα νεώτερα μέλη, πώς σας φαίνονται οι αρμοδιότητες που έχετε αναλάβει;
«Δεν ήταν κάτι που είχα στο νου μου. Μου έγινε όμως πρόταση από τον πρόεδρο, Κλεάνθη Κορομηλά, και το γενικό γραμματέα, Παναγιώτη Κουτσκουδή, επειδή ασχολούμαι χρόνια με τα πολιτιστικά, και αποφάσισα να μπω ως μέλος, υπεύθυνη του θεατρικού τμήματος. Όπως το βλέπω, είναι μια ευκαιρία. Θεωρώ πως με το τελευταίο συμβούλιο έχουν γίνει αρκετά σημαντικά πράγματα. Έχει δημιουργηθεί ξανά ομάδα παιδικού θεάτρου, με τη θεατρολόγο Ευγενία Τσιχλιά, που κατέχει το αντικείμενο και είναι πολύ ευφάνταστος άνθρωπος, και τον Οκτώβρη θα ανοίξει το Κέντρο Σπουδών Ανατολικής Μουσικής, που ελπίζουμε πως θα λειτουργήσει και σε ευρύτερο γεωγραφικά επίπεδο.»

Το παιδικό θέατρο πήγε πολύ καλά φέτος. Είχαν υπάρξει και στο παρελθόν αντίστοιχα τμήματα;
«Ναι, αρχικά ήταν υπεύθυνη η Μαρία Αϊβαλιώτου, στη συνέχεια ανέλαβε η Φωτούλα Τουρτουροπούλου, που έκανε θεατρικό παιχνίδι και ανέβασε πολύ αξιόλογες παραστάσεις, με παιδιά και εφήβους. Μεσολάβησε μια περίοδος που το παιδικό θεατρικό εργαστήρι δε λειτουργούσε, μέχρι και τον περασμένο Νοέμβρη, που ξεκινήσαμε και πάλι και είχαμε πολύ μεγάλη συμμετοχή. Ανεβάσαμε και την παράστασή μας, βασισμένη στο ποίημα του Τέννεσι Ουίλλιαμς “Ένα τραγούδι για τη Φάλαινα”, στην οποία ενσωματώθηκαν διάφορες μορφές τέχνης, και ήταν ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου και για τα παιδιά, και για το κοινό.»

Τι σχέδια κάνετε από εδώ και πέρα; Η «Ανδρομάχη» θα παιχτεί τελικά στη Μυτιλήνη;
«Η παράσταση ήταν να ανέβει την Πέμπτη στο Δημοτικό Θέατρο, αλλά ακυρώθηκε. Τώρα υπάρχει ένα πλάνο για το φθινόπωρο, αλλά δεν ξέρουμε ακόμη σίγουρα. Θα πάρει πάντως μέρος στη Συνάντηση των Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου, που θα γίνει τον Οκτώβριο στη Χίο. Μέσα στο φθινόπωρο, σκεφτόμαστε να ανεβάσουμε πάλι και την παιδική μας παράσταση.»

Εσείς, πάντως, δε σκοπεύετε να φύγετε από τη Λέσβο.
«Προς το παρόν όχι. Αυτά τα δύο χρόνια που είμαι εδώ, νομίζω πως είμαι αρκετά καλά, αφού έχω την ευκαιρία να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Και σίγουρα δεν έχω ψάξει ακόμη όλες τις ευκαιρίες που μπορεί να δώσει ο τόπος, ειδικά όσον αφορά το θέατρο. Έχω σκοπό να τα ψάξω κι αυτά, ελπίζω να με καλύπτουν και να νιώσω ότι δε μου λείπει κάτι. Σίγουρα, πάντως, μου αρέσει πολύ που έχω επιστρέψει στον τόπο μου. Με έχει ηρεμήσει. Αλλά δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, αφού λειτουργώ ανάλογα με το πώς νιώθω. Αν νιώσω ότι βαρέθηκα, θα αναζητήσω κάτι άλλο…»