Χ. Χωμενίδης
Διηγήματα
Εκδόσεις Πατάκη
Αθήνα 2010, σελ. 272

Ενάμιση χρόνο μετά το «Λόγια Φτερά» και 17 ύστερα από το εμβληματικό «Το Σοφό Παιδί», ο Χ. Χωμενίδης επιμένει να χαρτογραφεί τον προσωπικό του κόσμο, όπου το ευτράπελο φαντάζει καθημερινό κι όπου το καθημερινό περιγράφεται σαν εντελώς αλλόκοτο.
Η ώρα της Κρίσης στο κέντρο της Αθήνας... Τα άγρια πέη που βόσκουν σε κοπάδια στην αφρικάνικη σαβάνα... Ο Πρόεδρος Δημοκρατίας της καρδιάς της... Οι Μυροφόρες της Ασφάλτου... Τα Ενοικιαζόμενα Παιδιά και ο - ήδη διαβόητος - Αναβοσβήνης ξεχύνονται μέσα από τις σελίδες του νέου βιβλίου, με 16 διηγήματα.
Όπως λέει συχνά ο Χωμενίδης, «τέχνη είναι ο φωτισμός της πραγματικότητας από μιαν απροσδόκητη γωνία».
Να μερικοί τίτλοι διηγημάτων: Χωρίς οικογένεια, Επίλεκτα σώματα, Το πιο μεγάλο μυστικό, Το τελευταίο τσιγάρο, Μάρκος και Τατιάνα, Έρωτας σε κρίση, Από το Λιντς στο Τσέπες κ.ά..
Μικρό δείγμα γραφής: «Σου φαίνεται κομματάκι νοσηρό; Αηδιάζεις μήπως στην εικόνα ενός καλοδιατηρημένου μπάρμπα που περιγράφει μια φοιτήτρια της Νομικής και την πλασάρει σε διαφόρους: Αδιαφορώ για τη γνώμη σου! Εμείς περνούσαμε εξαιρετικά. Νιώθαμε κάπως σαν παιδιά που έχουν βρει τον τρόπο να μπαινοβγαίνουν στις ζωές των μεγάλων και να τις αναστατώνουν. Ξέραμε ότι όσο είχαμε ο ένας τον άλλον...
Όσο είχαμε ο ένας τον άλλον... Υποψιάζεσαι βέβαια τη μοναδική μου αγωνία. Ότι μια μέρα θα συναντούσε η Ρούλα κάποιον, ο οποίος θα κατόρθωνε να τη γοητεύσει αληθινά και να ανατρέψει τους κανόνες του παιχνιδιού μας. Την είχα βάλει να μου υποσχεθεί πως αν ποτέ συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν θα καταδεχόταν να μου χρυσώσει το χάπι, πως θα εξαφανιζόταν ακαριαία και δε θα ξαναέδινε ποτέ σημεία ζωής. Κι εκείνη ωστόσο - όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται - έτρεμε ακριβώς το ίδιο ενδεχόμενο.»