Οι λέξεις δεν ταιριάζουν συνήθως με αυτό που ονοματίζουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα γλυπτά του Παρθενώνα, που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Όλοι, επίσημοι και ανεπίσημοι φορείς, τα αποκαλούν «Ελγίνεια Μάρμαρα», ενώ είναι του Φειδία.
Οι λέξεις δεν ταιριάζουν συνήθως με αυτό που ονοματίζουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα γλυπτά του Παρθενώνα, που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Όλοι, επίσημοι και ανεπίσημοι φορείς, τα αποκαλούν «Ελγίνεια Μάρμαρα», ενώ είναι του Φειδία. Ο Έλγιν ήταν ο πρέσβης της Βρετανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από το 1799 έως το 1803. Κατάφερε να πάρει φιρμάνι από το σουλτάνο για την αποκαθήλωση των μαρμάρων από τον Παρθενώνα, με σκοπό να τα μετρήσει και να τα αποτυπώσει σε σχέδια. Φυσικά, ούτε τα μέτρησε ούτε τα σχεδίασε. Τα αφαίρεσε και τα φυγάδευσε στη Βρετανία. Κοινώς, τα έκλεψε. Τα κλοπιμαία αντιπροσωπεύουν περισσότερο από τα μισά που μας έχουν απομείνει. Έκλεψε 75 μέτρα από τα αρχικά 160, 15 από τις 92 μετώπες και 17 φιγούρες από τα αετώματα. Και το χειρότερο. Το Βρετανικό Μουσείο, όχι μόνο δε δέχεται να τα επιστρέψει, αλλά ούτε να μας τα δανείσει αν δεν αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της ιδιοκτησίας του. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα χάθηκε ο δημιουργός Φειδίας και έγινε ιστορικό πρόσωπο ο κλέφτης Έλγιν.
...........
Η εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ το 1964 έγινε με αφορμή την επίθεση των Βιετναμέζων σε δύο αμερικανικά πλοία στον όρμο τού Τονγκίνου. Όταν ο πόλεμος εξολόθρεψε χιλιάδες Βιετναμέζους αλλά και Αμερικανούς, ο υπουργός Αμύνης των ΗΠΑ Ρόμπερτ Μακναμάρα, σε επίσημη ανακοίνωσή του, παραδέχθηκε ότι η επίθεση στον όρμο τού Τονγκίνου δεν είχε γίνει ποτέ. Σαράντα χρόνια αργότερα η ιστορία επαναλήφθηκε. Είναι λάθος να λέμε η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Πάντοτε επαναλαμβάνεται. Στη θέση του Βιετνάμ βρέθηκε το Ιράκ. Οι ΗΠΑ εισβάλλουν στο Ιράκ με πρόσχημα το πυρηνικό του οπλοστάσιο, που δεν υπήρξε ποτέ. Οι ΗΠΑ υπερασπίζονται τα ζωτικά τους συμφέροντα ανά τον πλανήτη επινοώντας προφάσεις και ανύπαρκτες αφορμές. Όπως το 1999 στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Μία βίαιη πολεμική εισβολή από τις ΗΠΑ, συνεπικουρούμενη δυστυχώς από τους Ευρωπαίους συμμάχους τους. Ειδικά ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας ήταν ντροπή για όλη την ανθρωπότητα. Όλος ο «πολιτισμένος» κόσμος, συμμαχώντας με τους Αμερικανούς, βομβάρδιζε ανηλεώς νύχτα - μέρα μια χώρα 10 εκατομμυρίων πολιτών. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, σε έρευνα αμερικανικού πανεπιστημίου αν γνωρίζει ο αμερικανικός λαός το Κόσσοβο (την αιτία του πολέμου), το ποσοστό που το γνώριζε ήταν 0,98%. Εδώ επιβεβαιώνεται ο Αμερικανός συγγραφέας Αμπρόουζ Μπηρς που ειρωνικά έλεγε: «ο πόλεμος είναι για τους Αμερικανούς ο τρόπος που επέλεξε ο θεός να τους μάθει γεωγραφία». Αιώνες πριν την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, σε αυτήν τη «βάρβαρη» χώρα είχε γραφτεί ένα από τα ωραιότερα ερωτικά ποιήματα στην παγκόσμια ιστορία. Γραμμένο στη λάσπη, στη γλώσσα των Σουμερίων, διηγείται τη συνεύρεση μιας θεάς με ένα βοσκό. Η Ινάννα, η θεά, αγάπησε εκείνη τη νύχτα σα θνητή. Ο Ντουμούζι, ο βοσκός, εκείνη τη νύχτα έγινε αθάνατος. Στην «πολιτισμένη» ιστορία του εισβολέα τέτοιου είδους ποιήματα δεν υπάρχουν.
...........
Δύο από τους ιδρυτές των ΗΠΑ χάθηκαν μέσα στο χρόνο της επίσημης ιστορίας τους, όχι φυσικά τυχαία. Αναφέρομαι στο Ρόμπερτ Κάρτερ και τον κυβερνήτη Μόρρις. Ο Κάρτερ ήταν ο μοναδικός ήρωας της ανεξαρτησίας που ελευθέρωσε τους δικούς του σκλάβους. Πίστεψε στην ισότητα και το απέδειξε με αυτή του την ενέργεια. Η ανταμοιβή για αυτή του την πράξη ήταν η λήθη. Ο Μόρρις ήταν από τους βασικούς συντάκτες του Αμερικανικού Συντάγματος που διαφώνησε και τελικά επέβαλε να μη γραφεί σε αυτό η διάταξη ότι ένας σκλάβος ισοδυναμεί με τα τρία πέμπτα ενός ανθρώπου. Η ανταμοιβή και για αυτόν ήταν η λήθη. Στην εποχή μας, ο ρατσισμός έχει άνθιση και στον τόπο μας. Ο ρατσισμός δεν είναι τίποτε άλλο από πρωτογονισμό. Ευτυχώς που έχουν ξεκαθαρίσει αρκετά τα πράγματα, τουλάχιστον θεωρητικά, και για ράτσες μιλάνε σήμερα οι ζωολόγοι, οι κτηνίατροι και οι κρετίνοι.
Υ.Γ. Περί βίας, με αφορμή τον ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη.
Βία εξίσου αποτροπιαστική και καταδικαστέα είναι το να μένει κανείς άνεργος και να μην μπορεί να πάει ένα πιάτο φαΐ στα παιδιά του.