Τώρα τι θα γίνει; Ούτε μπροστά, ούτε πίσω και προκοπή μηδέν. Τάχα μ’ παλεύουν να βρούνε λύση. Πρώτα-πρώτα, δε σέβονται τον εαυτό τους και τα πτυχία τους; Τι σόι άνθρωποι είναι τούτοι; Ήρθε όλη η «αφρόκρεμα» και έπεσε με τα μούτρα πάνω από την Ελλάδα. Δύο χρόνια τώρα, δίνουν και παίρνουν, κόβουν και ράβουν, γράφουν και σβήνουν και όλο στα ίδια μένουν!
Έχουμε τον παππού 100 χρονών, με οχτώ εγκεφαλικά, 14 εμφράγματα και 129 καρκίνους, πέρα - δώθε! Μια στο νοσοκομείο, μια στο σπίτι για να πεθάνει κοντά στους δικούς του, όπως λένε οι γιατροί! Μόλις μπαίνει στο σπίτι ο πάππος, ξανανιώνει και μόλις του ‘ρθει λίγο αχαμνά, πάλι πίσω στους ντοτόρους! Ε! Δουλειά είναι αυτή;
Στο δρόμο για το νοσοκομείο, κλείστε του τη μύτη και το στόμα. Στην ανάγκη, χώστε του και μία στο κεφάλι με κάνα στειλιάρι να τελειώνουμε. Άντε και έχω «παίξει» τα μαλλιά της κεφαλής μου στη χρεωκοπία…
Θέλω απλά να πω πως δύο χρονάκια από τη ζωή μας δεν είναι ούτε μικρό, ούτε φθηνό διάστημα. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Μεγάλο και ακριβό διάστημα. Σε δύο χρόνια, ένα βρέφος εξελίσσεται σε ένα μικρούλη άνθρωπο και μπορείς πια άνετα να συνεννοηθείς μαζί του.
Σε δύο χρόνια, ένα νέο ζευγάρι μπορεί να παντρευτεί, να κάνει ένα παιδί, κτίζοντας παράλληλα το σπίτι του, το «παλάτι» του, το «κάστρο» του. Και είμαι σίγουρος πως μέσα σε δύο χρόνια, θα προλαβαίνανε να ζωγραφίσουν όλους τους τοίχους με όνειρα.
Σε δύο χρόνια κάποιος βαριά άρρωστος μπορεί να χάσει και να βρει πολλές φορές την ελπίδα για ζωή.
Και όπως ο λαός λέει, σε δύο χρόνια… ποιος ζει και ποιος πεθαίνει…

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με 700-τόσες μέρες, χαμένες. Κλεμμένες και πεταμένες στα σκουπίδια. Μας στέρησαν αυτές τις 700 μέρες με βίαιο τρόπο, συχνά απάνθρωπο, στο όνομα ενός καλύτερου μέλλοντος που δεν έρχεται.
Και αναρωτιέμαι, εκμεταλλεύτηκαν το φιλότιμο του Έλληνα επί δύο χρόνια, για να φτάσουμε στο ριζοσπαστικό μέτρο της φοροκάρτας;
Ξεζουμίζουν επί δύο χρόνια τον Έλληνα με κάθε τρόπο, για να φτάσουμε χωρίς σχέδιο, χωρίς προεργασία, στο αχαρακτήριστο αφορολόγητο των 5.000 ευρώ; Εδώ θα δούμε σκηνές απείρου κάλλους. Ο εργοδότης θα παρακαλάει τον εργαζόμενο να του βάλει ΙΚΑ και ο εργαζόμενος θα αντιδρά!!! Ποιος γ@@εί τη σύνταξη, εδώ κοιτάμε να βγάλουμε το μήνα!!!
Πληρώνει και ξαναπληρώνει επί δύο χρόνια ο Έλληνας για την ήδη πληρωμένη ιδιοκτησία του, μόνο και μόνο για να φτάσει στο σημείο να δει αν μπορεί ή όχι να πληρώσει και ο Πάγκαλος την οφειλή του; Ας κάνει ό,τι θέλει, στο κάτω-κάτω αυτός το ψήφισε!!!
Ματώνει οικονομικά, αλλά και ψυχικά ο Έλληνας επί δύο χρόνια και θα καταλήξει με μια μπασταρδεμένη (συντεταγμένη - ελεγχόμενη) χρεωκοπία στην πλάτη του;
Υπάρχει ίχνος σοβαρότητας σε όλο αυτό το σκηνικό; Υπάρχει ίχνος αυτοσεβασμού; Είναι λογικό επί δύο χρόνια να χωνόμαστε όλο και περισσότερο στην ομίχλη και στην αβεβαιότητα;
Είναι δυνατόν να είναι όλοι τους τόσο ανίκανοι ή έχει δίκιο ο Τράγκας που μιλάει κάθε μέρα για κυβέρνηση Τσολάκογλου; Με ποια λογική θα οδηγηθούμε σε αυτό το κλίμα προς ένα Δημοψήφισμα;
Βρε παιδιά, είναι απόλυτα σίγουρο πως έχει όρια η υπομονή;