Εύθυμα αλλά σοβαρά

Γιόρταζε, που λέτε, ο Σάκης επροψές, μάζωνε τέσσερις μήνες η Ελενίτσα χαρτζιλίκι και ρέστα από το σούπερ μάρκετ, το αποφάσισε.
«Θα σας κάνω το τραπέζι που γιορτάζει ο γιος μου», ανακοίνωσε σε όλους εμάς, συνολικά επτά νοματαίοι, αλλά όλοι καλοπολυφαγάκηδες.
«Πού θα πάμε;»
«Στου Παντελή», είπαν διά βοής άπαντες.
Μετά είκοσι λεπτά οδήγηση και κατανάλωση βενζίνας όσο μιας μπριζόλας το αντίτιμο, φτάσαμε, αλλά διαπιστώσαμε ότι ήταν γεμάτο και περίμεναν καμμιά δεκαριά παρέες όρθιοι να αδειάσει τραπεζάκι. Φύγαμε αμέσως με δημοκρατική απόφαση για να πάμε στης Χήρας πιο πέρα στο Νέο Κόσμο. Οποία η απογοήτευση! Κι εδώ όλα γεμάτα και, ουρά οι πεινασμένοι όχι για συσσίτιο, μα για χοντρό λογαριασμό.
Επόμενο ταβερνείο, παμψηφεί το «Κονάκι» κάπου στη Συγγρού δίπλα, με τα ίδια αποτελέσματα.
«Βρε τις ισχνές αγελάδες που λέγαμε!», απεφάνθη ο εορτάζων Σάκης, γυμνασιόπαις γαρ κι ατσίδα μαθητής.
«Είναι Κυριακή, γι’ αυτό», διευκρίνισε κάποιος της παρέας.
Μετά τη μικρή αυτή «Οδύσσεια» βολευτήκαμε παραπλεύρως στην «Κληματαριά’ των 52 τραπεζακίων, με γεμάτα όλα από κάθε λογής… ανέργους. Καθίσαμε στο τελευταίο τραπέζι, εκεί στις τουαλέτες δίπλα, το μόνο άδειο.

Γέμισαν πιάτα και πιατάκια, ποτήρια και ποτηράκια, ακολούθησε η γνωστή μάχη αλλά εντονότερη λόγω περιπετειών που είχαν σαν αποτέλεσμα την άνοδο του πεινομέτρου, κι ο λογαριασμός ανέβηκε σε απαγορευτικά, μα αναγκαία λόγω εορτής, επίπεδα.
«Θέλετε απόδειξη, ή γλυκό;», ρώτησε ο ταβερνιάρης.
«Γλυκό!», είπαν οι περισσότεροι σιγανά, μην ακούσει ο από δίπλα εφοριακός εκ Θεσσαλονίκης μέλος της γνωστής σπείρας.
«Χρόνια πολλά», ευχηθήκαμε, και ακολούθησε δήλωση από την μάνα.
«Του χρόνου πάλι. Αν υπάρχουμε σαν Κράτος.»
Η ρήση αυτή σήκωσε θύελλα αντιδράσεων, δεδομένου ότι επενεργούσε ανασταλτικά στις αμαρτωλές επιθυμίες μας.
«Τι βλακείες είναι αυτές, ρε μάνα», είπε πάλι ο Σάκης.
Κι η Ελενίτσα, μετά την αυστηρή παρατήρηση για την αυθάδειά του να την αποκαλέσει «ρε» μάνα, μας ενημέρωσε για την επικείμενη εμπόλεμη κατάσταση.
«Δεν τα μάθατε καλέ;»
«Τι πράμα;»
«Με πήρε το μεσημέρι η κ. Θέκλα απ’ το χωριό, ξέρετε του Σταμάτη…»
«Ναι, ναι…»

«Ήταν πανικόβλητη! “Ελενίτσα”, μου λέει, “θα γίνει πόλεμος!” “Βλακείες”, της λέω, μα αυτή να επιμένει. “Το άκουσα από τα χείλια κοτζάμ υπουργού.” Αν, λέει, τολμήσει κανένας να βάλει στο στόμα του το Γιωργάκη κι αν, λέει, θελήσει να του κάνει κακό στην πώς τη λένε... την καριέρα του την πολιτική, θα γίνει σ’ όλη την Ελλάδα μακελειό… κι άλλα τέτοια φρικτά είπε!»
Οπότε μετά την απρόσμενη αυτή ενημέρωση, πανικός έπεσε στην ομήγυρη και δεν φοβηθήκαμε βέβαια σαν τη Θέκλα, αλλά νιώσαμε για άλλη μια φορά ντροπή για τηn τρομοκρατία που αδίστακτα μας εκπέμπουν.
Κι όχι τίποτα, είναι κι ο αειθαλής κατοχρονίτης Θεοδωράκης ο κακομοίρης που με την ψυχή στο στόμα αγωνίζεται να σώσει την Ελλάδα με την ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ. του και επιμένει πως είμαστε υπό κατοχήν. Άκου να δεις τι λέει.
«Τι είναι κατοχή; Οι ξένοι µε στρατιωτικές στολές; Σήμερα τα πράγματα έχουν εξελιχθεί. Και μπορούμε να πούμε ότι οι ξένοι µε γραβάτα είναι περισσότερο αδίστακτοι. Και πιο επικίνδυνοι, γιατί δεν τους βλέπει ακόμη ο λαός. Όταν σε µια χώρα η εξωτερική, αμυντική, οικονομική και πολιτική ζωή κατευθύνεται από έναν ή περισσότερους ξένους, τότε η χώρα αυτή δεν είναι ελεύθερη. Δηλαδή, τελεί υπό κατοχή.»
Αν δεν γίνει κάτι συγκλονιστικό φίλοι μου, αν δεν ξεσηκωθεί ειρηνικά ο λαός, κι αν δεν οργανωθούμε χωρίς προσωπικά και κομματικά συμφέροντα, πολύ φοβάμαι θα ακολουθήσουν φρικτές ημέρες.
Πρέπει να το κάνουμε το θαύμα.
Ας προσφέρει ο καθένας μας ό,τι μπορεί.