Ειρήνη Καμαράτου - Γιαλλούση
Θεόφιλος Χατζημιχαήλ
Εκδόσεις Ταξιδευτής
Αθήνα 2009, σελ. 31
Σειρά «Χρονοταξιδευτές»

Η σειρά «Χρονοταξιδευτές» απευθύνεται σε νεαρούς αναγνώστες - μαθητές του Δημοτικού Σχολείου - και στοχεύει σε μια γνωριμία τους με σημαντικά πρόσωπα του ελληνικού πολιτισμού, μέσα από ένα ελκυστικό ταξίδι στο παρελθόν. Η συνάντηση αυτή με μεγάλες προσωπικότητες πραγματοποιείται μέσα στο ανάλογο ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο στο οποίο καθεμία ανήκει, αναπλάθοντας στιγμιότυπα από τις ζωές τους με τρόπο που μπορεί να γίνει οικείος και κατανοητός στην παιδική σκέψη. Ξεναγούς στο περιπετειώδες ταξίδι τους στο χρόνο, οι νεαροί αναγνώστες έχουν το Γιώργο και τη Μαίρη, δύο συνομήλικούς τους ήρωες, που παρακολουθούν όσα διαδραματίζονται σε παρελθοντικές εποχές και εντυπωσιάζονται να βλέπουν πως όλα αυτά μπορούν να ισχύουν και στη δική τους εποχή, στο παρόν τους, στην καθημερινότητα που ζουν στο σχολείο τους και μοιράζονται με τους άλλους γύρω τους.
Να πώς ξεκινάει η ιστορία: «Ο Γιώργος και η Μαίρη είναι γείτονες, συμμαθητές και αχώριστοι φίλοι. Λατρεύουν και οι δυο την Ιστορία. Τις ελεύθερες ώρες τους, αντί να παίζουν σαν τα άλλα παιδιά, διαβάζουν μαζί κάποιο βιβλίο ή κάνουν ατέλειωτες βόλτες σε έναν αρχαιολογικό χώρο, που βρίσκεται κοντά στα σπίτια τους.
Μια μέρα αποφάσισαν να κάνουν μόνοι τους μία ανασκαφή με την ελπίδα ότι θα έβρισκαν. Πήραν λοιπόν τα φτυαράκια τους και έσκαψαν λίγα μέτρα πιο κάτω από το πίσω μέρος των σπιτιών τους. Έσκαβαν έναν ολόκληρο μήνα χωρίς να βρουν τίποτα, και την τελευταία μέρα, όταν είχαν πια αρχίσει να απελπίζονται, βρήκαν κάτι ανεπανάληπτο. Ήταν ένα τεράστιο βιβλίο Ιστορίας φτιαγμένο από ένα παράξενο υλικό. Με λαχτάρα το άνοιξαν για να το διαβάσουν. Το βιβλίο στις πρώτες σελίδες έγραφε πως ήταν θαυματουργό και πως αν κανείς το διάβαζε με πάρα πολύ μεγάλη επιθυμία θα μπορούσε να τον μεταφέρει αόρατο στον τόπο και το χρόνο που εξιστορούσε η κάθε σελίδα.
Τα παιδιά έφεραν γρήγορα το βιβλίο στο σπίτι της Μαίρης και το έκρυψαν στο δωμάτιό της. Από τότε μόλις έβρισκαν λίγο ελεύθερο χρόνο έτρεχαν εκεί, το άνοιγαν και με λαχτάρα ζητούσαν να ζήσουν από κοντά κάθε ιστορικό γεγονός.»
Σε προηγούμενο φύλλο είχαμε παρουσιάσει τους τρεις πρώτους τόμους που ήταν αφιερωμένοι στο Σωκράτη, τον Αριστοτέλη και το Νίκο Καζαντζάκη. Ο τέταρτος τόμος είναι αφιερωμένος στο Μυτιληνιό ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ. Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Την άλλη μέρα τα παιδιά γύρισαν τη σελίδα του θαυματουργού τους βιβλίου και διάβασαν: “Ο Θεόφιλος στα εξήντα του περίπου χρόνια αναγκάστηκε να φύγει για την πατρίδα του, τη Μυτιλήνη.” “Μα τι του συνέβη;” ρωτά με απορία ο Γιώργος. “Καθώς ήταν ανεβασμένος σε μια σκάλα και ζωγράφιζε τον τοίχο ενός μαγαζιού, κάποιος για να διασκεδάσει όσους ήταν συγκεντρωμένοι εκεί, του κούνησε τη σκάλα. Ο Θεόφιλος έπεσε και χτύπησε πολύ άσχημα. Τότε, πικραμένος γύρισε στη μητέρα του και τα αδέλφια του που ήταν στη Μυτιλήνη, μήπως και βρει λίγη παρηγοριά. Δεν είχε κανέναν άλλο στον κόσμο, γιατί ποτέ του δεν παντρεύτηκε.” “Ας πάμε να τον δούμε εκεί”, είπαν και τα δύο παιδιά με μια φωνή και γρήγορα βρέθηκαν να πετούν πάνω από τη Μυτιλήνη…»
Π.Σ.