Τη νέα τεχνολογία της επικοινωνίας, στην οποία περιλαμβάνω και όλες τις εφαρμογές της Πληροφορικής, από το γράψιμο με ηλεκτρονικό υπολογιστή, ως την αποστολή ηλεκτρονικών μηνυμάτων και την τήρηση ιστολογίων και ιστοσελίδων, την έχω ενστερνιστεί, όχι εξ απαλών ονύχων (που δε σημαίνει ακροθιγώς, όπως νόμιζε με τα πενιχρά ελληνικά του ο πρωθυπουργός μας, αλλά από πολύ μικρή ηλικία), γιατί τα έχω τα χρονάκια μου, αλλά πάντως από εδώ και 20 χρόνια. Έτσι, πολλά από τα γραφτά μου, που δημοσιεύονται στο «Εμπρός» και σε άλλες εφημερίδες και περιοδικά της Λέσβου και της Αίγινας, αναδημοσιεύονται σε δύο τουλάχιστον ιστολόγια: στου γιου μου, το www.sarantakos.wordpress.com και σ’ αυτό που τηρώ με τη βοήθεια της μεγάλης μου κόρης, το www.tofistiki.wordpress.com/.
Η μεγάλη διαφορά της δημοσίευσης σε συμβατικά έντυπα και της ανάρτησης σε ιστολόγια είναι πως οι αναγνώστες των δεύτερων μπορούν αμέσως να σχολιάσουν τα λεγόμενά σου σ’ αυτά και να δημοσιεύσουν τις παρατηρήσεις τους και εσύ να απαντήσεις το ίδιο γρήγορα στα σχόλιά τους, πράγμα που οι αναγνώστες των πρώτων βαριόνται να κάνουν και αν το κάνουν, αργεί συνήθως να δημοσιευτεί ο προκαλούμενος διάλογος. Δηλαδή το ηλεκτρονικό μέσον επικοινωνίας εξασφαλίζει και διευκολύνει τον διάλογο. Μεγάλο πράμα!
Το σημείωμά μου της προπερασμένης Τρίτης με τον τίτλο «Να τους ταράξουμε στη νομιμότητα….» αναρτήθηκε, δηλαδή αναδημοσιεύτηκε και στα δύο ιστολόγια που προαναφέρω, στο πρώτο μάλιστα, που είναι εξαιρετικά πολυσύχναστο, αφού το επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες αναγνώστες, προκάλεσε ποικίλα σχόλια, θετικά και αρνητικά. Ένας, μάλιστα, επισκέπτης με το ψευδώνυμο «Χαμόγελο» διερωτάται αν διαβάζω τα σχόλια. Επειδή κατάλαβα πως τα αρνητικά σχόλια οφείλονται είτε στην παρανόηση αυτών που έγραψα είτε, το πιθανότερο, στην κακή εκ μέρους μου διατύπωση των απόψεών μου και επειδή πιστεύω πως παρόμοιες θα είναι οι αντιδράσεις των αναγνωστών του «Εμπρός», θέλω να κάνω κάποιες διευκρινίσεις.
Εν πρώτοις, στο σημείωμά μου δεν ταυτίζω το νόμιμο με το ηθικό, όπως είχε κάνει εκδιωχθείς υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης, για να το διορθώσει προσφάτως προς το χειρότερο, δηλώνοντας πως το τι είναι ηθικό αποτελεί υποκειμενική άποψη. Πουθενά επίσης δεν ταυτίζω όλους τους αριστερούς με τους νομοταγείς πολίτες. Ούτε θεωρώ πως ο λαός είναι άμοιρος ευθυνών. Αλίμονο. Στα «Σατιρικά γυμνάσματα», ο Κωστής Παλαμάς γράφει: «και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι»
και σε άλλο σημείο τον μουντζώνει γράφοντας:
«Ρωμέικο να! Με γειά σου και χαρά σου».
Αλλά και ο Βάρναλης στους «Σκλάβους πολιορκημένους», βάζει τον «καλό πολίτη» να λέει:
«μια μονάχα υπάρχει αλήθεια:
Μαχμουρλίκι και συνήθεια»
(Γι’ αυτό λέω και ξαναλέω: διαβάζετε ποίηση - κάνει καλό.)
Εκείνο που ήθελα να πω είναι πως, στις σημερινές συνθήκες, η τήρηση των νόμων αποτελεί τη μόνη βάση για να ξεκινήσει η ανατροπή αυτού του διεφθαρμένου, καταπιεστικού, εκμεταλλευτικού και ατελέσφορου πολιτικού και οικονομικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Χωρίς να παραγνωρίζω πως υπάρχουν νόμοι ανήθικοι, νόμοι καταπιεστικοί, νόμοι με χίλια παραπλανητικά παράθυρα, που αξιοποιούν οι ισχυροί, πιστεύω πως η τήρηση των νόμων είναι η βάση της Δημοκρατίας. Και στο σημείο αυτό δεν μπορώ να μην επικαλεστώ αυτό που είπε ο Τσώρτσιλ (τον οποίον ειρήσθω εν παρόδω αποστρέφομαι), ότι δηλαδή η Δημοκρατία έχει άπειρα ελαττώματα αλλά είναι το καλύτερο από όσα πολιτεύματα έχουν εφαρμοστεί.
Φυσικά αναφέρομαι στην αστική δημοκρατία, αλλά θα ήθελα να ξέρω πού εφαρμόστηκε κάποια βιώσιμη σοσιαλιστική δημοκρατία, πώς περιγράφεται και ποιους θεσμούς δημιούργησε. Νομίζω πως είναι ακόμα ζητούμενο.
Ενώ λοιπόν διαφωνώ με τον κ. Μάκη Μαΐλη, που αναμάσησε το τετριμμένο «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», όπως είχα κατηγορηματικά απορρίψει το «μόνος θεσμός είναι ο λαός» του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί θεωρώ και τα δύο συνθήματα μεγαλοστομίες χωρίς περιεχόμενο, δεν μπορώ να μην ενστερνιστώ αυτό που είπε ο κ. Αλέξης Τσίπρας: «να τους ταράξουμε στη νομιμότητα». Τουλάχιστον αυτό οδηγεί κάπου.