Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κέδρος», το πρώτο βιβλίο της Μυτιληνιάς Ελεονώρας Σουρλάγκα

«ΠάσΠορτ», όπως λέμε «διαβατήριο για την περιπέτεια». Αυτός είναι ο τίτλος του πρώτου βιβλίου της Μυτιληνιάς Ελεονώρας Σουρλάγκα, που κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις «Κέδρος» και το οποίο πρόκειται να παρουσιαστεί την Τετάρτη 14 Μαρτίου στις 8 το βράδυ, στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» της Αθήνας.

Η Ελεονώρα Σουρλάγκα γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα και πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη Μυτιλήνη. Έχοντας σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Νόττινχαμ, σήμερα δουλεύει ως κλινική ψυχολόγος σε ιδιωτικό σχολείο.

Στο «δάσος» της αρρώστιας
Το «ΠάσΠορτ» περιγράφει την αληθινή περιπέτεια της ηρωίδας και συγγραφέως του, διαπραγματευόμενο ανεπανάληπτα το πώς μια ιατρική διάγνωση, ενώ αρχικά οδηγεί σε απόγνωση, προσφέρει τελικά επίγνωση και μπορεί να σου αλλάξει για πάντα τη ζωή.
«Τη λέξη “περιπέτεια” πάντα τη φανταζόμουν να περιπλανιέται φορώντας μποτάκια, ίσως γιατί μου θύμιζε προσκόπους στο δάσος να μαζεύουν ξύλα για να ανάψουν φωτιά. Όταν την έβρισκα χωμένη σε νοήματα σοβαρά, στενοχωριόμουν, λες και ασφυκτιούσε. Δυσφόρησα πολύ, λοιπόν, όταν γιατροί, γνωστοί και φίλοι άρχισαν να μιλούν για την “περιπέτεια” της υγείας μου, επιχειρώντας να της βγάλουν τα μποτάκια και να της φορέσουν παντόφλες…»
Ξεκινώντας με τα λόγια αυτά, η Ελεονώρα Σουρλάγκα γράφει για τις περιπλανήσεις της, πότε με τις παντόφλες της στους διαδρόμους του νοσοκομείου με το σταντ του ορού στο χέρι της και πότε με τα μποτάκια της στην εξοχή, κρατώντας το τιμόνι του ποδηλάτου της. Γράφει για τις σκέψεις που της γέννησε η περιπλάνηση αυτή και για τις αλλαγές που έφερε στη ζωή της, αποτυπώνοντας τα περιστατικά όπως έγιναν, τους διαλόγους όπως ειπώθηκαν και τους ανθρώπους με τα πραγματικά τους ονόματα.
«Ο χαρακτηρισμός “χρονικό” μού φαινόταν πομπώδης και η λέξη “μαρτυρία”, στεγνή», λέει για το βιβλίο που προέκυψε. «Ώσπου κάπου διάβασα ότι ο Αριστοτέλης, στην “Ποιητική”, ορίζει τη λέξη “περιπέτεια” ως την αλλαγή μιας κατάστασης στην αντίθετή της. Τότε, μέσα από συνειρμούς και αναμνήσεις, “είδα” τον εαυτό μου στο τρομακτικό δάσος της αρρώστιας να προσπαθεί να συντηρήσει μια φωτιά, κι αυτούς που μ’ αγαπούν να της προσθέτουν προσανάμματα για να φουντώσει, να διώξει το φόβο και το σκοτάδι και να φωτίσει μερικές απλές, αλλά πολύ παρηγορητικές αλήθειες. Και κατάλαβα ότι, με τη βοήθειά τους, ξεκινώντας από μια αρρώστια κατέληξα να νιώθω ακριβώς το αντίθετο - πιο υγιής και συντροφευμένη από ποτέ. Έτσι, κάτω από τον τίτλο του βιβλίου σημείωσα: “μια αληθινή περιπέτεια”. Αφού ο Αριστοτέλης συμφωνεί, ποια είμαι εγώ που θα διαφωνήσω;»