Πέρασαν 21 χρόνια από τη χρονιά που η Αριστερά με κεφαλαίο Α, έγινε η αριστερά με μικρό α, εγκαταλείποντας την ηθική, την πολιτική, τη στρατηγική της... Πέρασαν 21 χρόνια από την κυβερνητική σύμπραξη του Κ.Κ.Ε./ΣΥΝ με τη Ν.Δ.. Για να συνεχιστεί η προδοσία με τη σύμπραξη στην οικουμενική μαζί με όλον τον «αστικό συρφετό», με στόχο την. ..κάθαρση! Δηλαδή, με στόχο να βγει το καπιταλιστικό σύστημα από την κρίση της αντιπροσώπευσης που είχε βρεθεί. Εξ αιτίας των «σκανδάλων» του Κοσκωτά, που είχε επιχειρήσει να εξαγοράσει όλο το πολιτικό σκηνικό, σηκώνοντας τη μήνη των υπόλοιπων μεγαλοεκδοτών που συνασπίστηκαν ενάντιά του και ενάντια στο ΠΑΣΟΚ... Ενάντια στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, που δεν μπορούσε σε κείνη τη στιγμή να προσαρμοστεί στον αέρα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που φυσούσε δεξιά και αριστερά, γκρεμίζοντας τείχη και εξουσίες, αλλάζοντας τα δεδομένα στο παγκόσμιο σκηνικό. Στην άγρια διαπάλη των «πάνω» για την αλλαγή των δεδομένων στο εσωτερικό της χώρας, ήταν αναγκαία μια ακίνδυνη και περιθωριακή αριστερά... Ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα που να μην μπορεί να σηκώνει το αγωνιστικό ανάστημα σε αυτά που έρχονταν. Και αυτό το πέτυχαν ως ένα βαθμό με τη βοήθεια των ηγεσιών της αριστεράς...
Οι έμπειρες ηγεσίες του ενιαίου Συνασπισμού, βλέποντας το κλίμα της εποχής, μυρίζοντας τον αγέρα που φύσαγε σε Δύση και Ανατολή, επιχείρησαν να... προσαρμοστούν, θεωρώντας πως μπορούν να παίξουν με αξιώσεις στα μεγάλα σαλόνια της κυρίαρχης πολιτικής! Για να παίξουν αυτοί που εκπροσωπούσαν την «πλέμπα» εκεί μέσα, για να μπορέσουν να συμφάγουν στα σαλόνια του Μητσοτάκη, έπρεπε πρώτα να «ξεβρακωθούν» και να ξαναπαραδώσουν τα όπλα! Στο όνομα ενός ιστορικού συμβιβασμού, μιας ιστορικής συμφιλίωσης κυνηγών και κυνηγημένων, νικητών και ηττημένων. Οι ηγεσίες του ενιαίου Συνασπισμού αποδείχτηκαν κατώτερες των ιστορικών στιγμών και προσδοκιών του κόσμου της αριστεράς και του αγώνα. Παίζοντας με όρους αστικής πολιτικής και όχι με όρους αριστερής, ανατρεπτικής και επαναστατικής πολιτικής...
Πίστευαν πως οι θυμοσοφίες του Χαρ. Φλωράκη και ο μειλίχιος λόγος του Λ. Κύρκου θα κουμαντάριζαν την πανούργα ελληνική αστική τάξη... Αυτήν που βγήκε νικήτρια από ένα σκληρό ταξικό πόλεμο (1944 - ‘49), ικανή να κτυπάει δίχως έλεος, αλλά και να κάνει και τους συμβιβασμούς της, πάντα βάζοντας ως στόχο τη διάλυση του ταξικού αντιπάλου. Η αριστερά, νομιμοποίησε με τον τρόπο της την ηγεμονία του μεταμοντέρνου κυνισμού! Στέλνοντας στο «σπίτι» τους χιλιάδες έμπειρους αγωνιστές των λαϊκών αγώνων. Στέλνοντας πίσω στο ΠΑΣΟΚ χιλιάδες πρώην μελών της, που είχαν συναντηθεί με την αριστερά στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες το 1985 - 1989. Μια «μαγιά» αγωνιστών που ίσως και να αποτελούσαν την απάντηση, πως από τα «κάτω», ταξικά και αγωνιστικά η ελληνική αριστερά θα μπορούσε να κρατηθεί όρθια, απέναντι στην νεοφιλελεύθερη και νεοϊμπεριαλιστική λαίλαπα της δεκαετίας του 1990.
Οι συνεπείς αγωνιστικές δυνάμεις της αριστεράς, και εντός του χώρου του Κ.Κ.Ε. και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και όσοι παρέμειναν ανένταχτοι, δεν μπόρεσαν ποτέ να βρουν τον παλαιό εαυτό τους. Εξάλλου οι στιγμές της δεκαετίας του 1990 ήταν αρκούντως άγριες για τους «εραστές» του επαναστατικού πετάγματος στον ουρανό. Σήμερα, η ελληνική αριστερά κοιτάει πιο αριστερά σε σχέση με το 1989! Και όμως, βρισκόμενοι σε μια φάση βαθιάς συστημικής και οικονομικής κρίσης, σε μια νέα κρίση αντιπροσώπευσης, κάτι περίεργο μυρίζει στον αγέρα... Εξάλλου, ούτε το Κ.Κ.Ε., ούτε και ο ΣΥΝ, έχουν κάνει την αυτοκριτική τους για το 1989. Πόσο μάλλον που η Αλέκα μιλάει για μια «λαϊκή οικονομία-εξουσία», στα πλαίσια ενός Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού μετώπου, με το σοσιαλισμό στο πολύ βάθος! Όσο για τον Αλέξη, αυτός επιχειρεί να κρατήσει το μαγαζί του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ανοικτό, με τους ... «ανανεωτές» και τους αριστερούς κάτω από την ίδια στέγη...
Κατά συνέπεια, ένα νέο ‘89 παραμένει δυνητικά ανοικτό... Εκτός και αν ο λαός της Αριστεράς, ο λαός του αγώνα, ο κόσμος του Κ.Κ.Ε. και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ πούνε «όχι» σε αυτούς που θέλουν να ξαναγίνουν αιμοδότες του συστήματος. Ένα «όχι» που βάζει καθήκοντα μιας ενωτικής, στα κινήματα και στους αγώνες, Αριστεράς. Που δε θα πετάει τα βρομόνερα μαζί με το παιδί, αλλά και δε θα δικαιολογεί και δε θα δικαιώνει λαθεμένες και πολλές φορές καταστρεπτικές πολιτικές και αποφάσεις...

... ο Δανιήλ.