Δημήτρης Σαραντάκος
Χρονικό
Μυτιλήνη 2008, σελ. 137

Το πολύ ενδιαφέρον, συγκινητικό και αναθηματικό αλλά και πολλαπλώς χρήσιμο για την ιστορία και την εκπαίδευση βιβλίο του Δημήτρη Σαραντάκου είναι ένα χρονικό μιας τάξης του 1ου Γυμνασίου Αρρένων Μυτιλήνης από το 1938 ως το 1946. Μολονότι αναφέρεται στους μαθητές και τους δασκάλους αυτής της τάξης, ο συγγραφέας προσπάθησε να δώσει την ατμόσφαιρα εκείνης της ταραγμένης εποχής, που σημαδεύτηκε από τον πόλεμο, την Κατοχή και την πείνα και τον τρόπο που την αντιμετώπισαν και την έζησαν εκείνα τα παιδιά, που μπήκαν στο Γυμνάσιο με κοντά παντελονάκια και βγήκαν 18ρηδες.
Ο συγγραφέας χωρίζει το βιβλίο τους σε έξι μέρη. Τα πρώτα τέσσερα αφορούν τα σχολικά χρόνια της περιόδου 1938 - 1946 και τα δύο επόμενα τις συναντήσεις των παλιών συμμαθητών. Το πρώτο κεφάλαιο έχει τίτλο «Οι συμμαθητές» και περιέχει όλο το ιστορικό της τάξης, τα ωρολόγια προγράμματα, την αποφοίτηση αλλά και το ιστορικό της εποχής: πριν τον πόλεμο, την Κατοχή, την επίταξη του Γυμνασίου από τους Γερμανούς, τα γεγονότα μετά την απελευθέρωση.
Το δεύτερο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στους «Δασκάλους που μας έδωσαν το ευ ζην»: Γιώργος Βαλέτας, Μίλτης Παρασκευαΐδης, Βασίλης Αρχοντίδης, Απόστολος Αποστόλου, Πάνος Σαμάρας, Σταύρος Παρασκευαΐδης. Ειδική αναφορά γίνεται στα δύο μαθητικά περιοδικά που εκδόθηκαν στη συγκεκριμένη περίοδο, τις «Μαθητικές Σελίδες» και τα «Λεσβιακά Γράμματα», καθώς και στα δύο θεατρικά που ανέβασε το σχολείο, την «Ηλέκτρα» και το «Να ζει το Μεσολόγγι».
Ειδικό κεφάλαιο αφιερώνεται στις συναντήσεις των παλιών συμμαθητών από το 1946 έως σήμερα: «Οι δεσμοί φιλίας που γεννήθηκαν στα σχολικά θρανία, πρέπει να ήταν πολύ ισχυροί γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς από την αποφοίτησή μας το 1946 και ως σήμερα, συναντιόμαστε ταχτικά και πάντα με συγκίνηση και αγάπη», γράφει ο Μίμης Σαραντάκος.
Υπάρχει ρεπορτάζ και από τις έξι «επίσημες» συναντήσεις. Από την πρώτη που έγινε το 1961 έως τον εορτασμό των 60 χρόνων από την αποφοίτηση, που έγινε το Σεπτέμβριο του 2007.
«Αποτελεί το βιβλίο μικρό φόρο τιμής στη μνήμη των άξιων δασκάλων τους, που κυριολεκτικά διαμόρφωσαν την προσωπικότητά τους και τους έδωσαν το ευ ζην. Είναι, τέλος, μαρτυρία των δεσμών που αναπτύχθηκαν στα μαθητικά θρανία και έδεσαν τα παιδιά αυτά με φιλία και αλληλοεκτίμηση, δεσμών που δεν ατόνησαν στα 62 χρόνια που πέρασαν από τότε», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο.