Άνθρωπε,
Εσύ, με τη γαλανόλευκη κορμοστασιά, εσύ, με το θεριό το ελληνόφωνο μέσα στο λαβύρινθο της ψυχής σου, εσύ, Έλληνα με τις τόσες περγαμηνές, κόπασε λίγο τη σάλπιγγα της υποχώρησης, σύνελθε για μία στιγμή απ’ τα ποδοβολητά και τη σκόνη του αιφνιδιασμού, συγκεντρώσου και απάντησέ μου στο εξής: Βοηθάει σε τίποτα να πεθάνει κανείς από το άγχος, πριν πεθάνει από την πείνα; Άσε λίγο στην άκρη τα βαθύπνοα «αχ» και «βαχ», ψάξε βρες το σημάδι που είχες βάλει και ξεκίνα το σκάψιμο. Ξέθαψε λίγο απ’ τον ανδρισμό και την αξιοπρέπεια, που ο Έλληνας ξέρει πάντα να διαφυλάττει για τη δύσκολη στιγμή, και ύψωσε τη σημαία της περηφάνιας, που πολύ πρόσφατα προδώσαμε για λίγα αργύρια. Είσαι γεννημένος ηγέτης - μην το ξεχνάς - και απ’ τον παραδομένο ηγέτη μακράν καλύτερος ο μαχόμενος. Πόσους ήρωες σκάλισες στην ιστορία, Έλληνα, θυμάσαι;
Η οικονομία αιμορραγεί. Φταίνε οι λίγοι, την πληρώνουν οι πολλοί. Δίνουνε τα λίγα, παίρνουνε τα πολλά. Η στεναχώρια ήρθε και φώλιασε σε κάθε σπίτι, σαν τον πελαργό που αντί για μωρό, είπε να σπείρει ετοιμοθάνατους, που ψυχορραγούν. Το ξημέρωμα γέμισε από «αν», το δειλινό από «μήπως», η μέρα μπαίνει και βγαίνοντας έχει παρασύρει μαζί της λίγη ακόμη από την αισιοδοξία μας, από τα όνειρά μας, από τις ζωντάνιες της ζωής, που προικιστήκαμε μόνη και δεύτερη δεν θα υπάρξει.

Τι είναι το έσχατο που μπορεί να συμβεί, δηλαδή; Ό,τι καλλιεργούμε να τρώμε και ό,τι ράβουμε να φοράμε. Δεν βλέπω κάποιον αγώνα που να μην μπορεί, με προσπάθεια πάντα, να καταστεί επιτυχής. Έχουμε τα δύο βασικότερα ανθρώπινα αγαθά: την υγεία μας και την ελευθερία μας. Τα χέρια μας είναι δυνατά να πιάσουν, τα πόδια μας να σταθούν, η κρίση μας αέρινη και αδέσμευτη να πλέξει στεφάνια αξιοσύνης και προκοπής και εμείς στιγματισμένοι από τις μύξες και τα κλάματα, κάνουμε οικονομία στα χαρτομάντηλα, γιατί απ’ ό,τι λέμε μας λείπει το «βασικότερο» αγαθό: το χρήμα. Και εγώ ερωτώ: ποιο χρήμα υπήρξε ποτέ αρκετό για να εξαγοράσει μιαν υγεία ή μιαν ελευθερία;
Καθίστε και μετρήστε πόσα από τα άσχημα που έχουν τύχει στη ζωή σας, σας κατέστησαν θύτη ή θύμα. Πολλές φορές καλούμαστε να χρεωθούμε ξενικό φταίξιμο, να δώσουμε πλάτη σε βάρη κάποιου άλλου, να καταντήσουμε είδος προς εκμετάλλευση. Όλες τούτες τις φορές, όπως και όλες τις υπόλοιπες, υποχρέωσή μας είναι να αγωνιζόμαστε παλληκαρίσια, γιατί τα χειρότερα «αχ» και «βαχ» δεν είναι αυτά που ξεστομίζει η πείνα, μα η κατάντια της ψυχής που έχει κάψει το λάδι της.