Πέρασαν χρόνια που λέγαμε «Οι διακοπές του Πάσχατος ή Πεσάχ ή οι διακοπές των Ανθεστηρίων»… από τότε που έκλειναν οι σχολές και για 15 μέρες ξυνόμασταν και πίναμε με διπλή όρεξη από ό,τι στις κανονικές εκτός εορτών μέρες... Τώρα έχω την εντύπωση πως έχουν μειωθεί «οι μέρες των διακοπών», έχουν αυξηθεί οι… άσπρες τρίχες και τα Maalox μετά το φαΐ… Μνήμες χρόνων που μας ενθουσίαζε αυτή η ανοιξιάτικη γιορτή. Γιατί ξεκοιλιαζόμασταν στο φαγητό καθημερινά! Νηστεία; Ποια νηστεία; Η εορταστική αυτή περίοδος έχει προ αμνημονεύτων χρόνων σα θέμα την αναγέννηση, τη Ζωή (όχι τη Ζωή με την κοντή φούστα και το μεγάλο μπούστο, την άλλη…). Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γιορτάζοντας τη Ζωή πρέπει να πεθάνουμε στην πείνα. Κατά τη διάρκεια αυτού του εορτασμού της Ζωής, και ερχόμενοι στο τσακίρ κέφι, αρχίζαμε να παρατηρούμε και άλλα πράγματα που κάνουν τη Ζωή μας, όμορφη, όπως τα λυγερόκορμα αστέρια τα οποία άκουγαν το πρόσταγμα του Υμεναίου και έβγαιναν στους δρόμους φορώντας ανοιξιάτικα αραχνοΰφαντα μπλουζάκια και μινιμαλιστικές φουστίτσες, που δεν αφήναν στη φαντασία μας καμμιά λεπτομέρεια της ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσας ανατομίας τους! Πού και πού τις σχολιάζαμε καταλλήλως, απευθύνοντας σ’ αυτές κολακευτικά σχόλια όπως «Τι σου κάνω μάνα μου», «Ένα και να καίει», «Τι μεζές είν’ αυτός», «Πολύ παιδί το Παιδί ρε Παιδάκι μου», «ΑΝΑΣΤΑΣΗ!», και λοιπά αηδιαστικά και σοβινιστικά σχόλια…
Μετά το μεσημεριανό μεζέ, πηγαίναμε σπίτι να ταβλιάσουμε μέχρι να έρθει η ώρα για το βραδινό μεζέ και τα μεταμεσονύκτια… ξίδια! Και κάθε Μεγάλη Παρασκευή μετά τον Επιτάφιο, γινόταν λαϊκό προσκύνημα στα φαγάδικα. Δεν πηγαίναμε φυσικά στον Επιτάφιο... Γιατί η περιφορά του Επιταφίου, και τότε και τώρα, είναι πολύ θλιβερό γεγονός, μια που ο σκοπός της ήταν και είναι να δείξουμε και να σχολιάσουμε ό,τι φοράνε οι γειτόνοι και βουρ να βρούμε κανένα γαμπρό για τις θεούσες με τις μάλλινες φούστες που φοβούνται πως θα μείνουν στο ράφι (ποιο ράφι καλή μου, στο υπόγειο θα σε κλείσουν να μη σε βλέπει κόσμος. Στο ράφι φαίνεσαι…). Την ώρα που οι άλλοι κρατούσαν τα κεράκια τους και φαντασιώνονταν τα αχνιστά μύδια μετά, εμείς ήδη ήμασταν στο δεύτερο τσίπουρο. Και βάλε άλλο ένα! Ναι, και μύδια σαγανάκι, και χταπόδι, και καβουροσαλάτα φυσικά… Ε καλά, πού πας χωρίς παϊδάκια, χωρίς σουβλάκια; Και τυροκαυτερές, και ρώσικη, και πολίτικη, και μπουγιουρντί, κι εξοχικό, και, και, και... Και, ωχ μάνα μου, την «ταρατσώσαμε» πάλι! Ρε, οι αλήτες, τρώγαμε λες και είχαμε να φάμε από την Κατοχή. Και είχαμε φίλους που νηστεύανε... (έτσι λέγανε, για τίποτα δε βάζω το χέρι στη φωτιά, εκτός από το να βγάλω τα παϊδάκια...). Τελικά η νηστεία τον φέρνει τον άνθρωπο στα όρια της εξαθλίωσης. Πέφτανε οι κολλητοί που νηστεύανε πάνω στο καλαμάρι λες και ήταν μπον φιλέ! Ενώ εμείς... κύριοι!
Και περνούσαμε στο Μεγάλο Σάββατο. Κάποιοι σηκωνόντουσαν πρωί-πρωί να πάνε να κοινωνήσουν... Εμείς ξεραινόμασταν και ξυπνούσαμε με τον ήλιο ντάλα μεσημέρι. Μετά τον πατροπαράδοτο καφέ στην παραλία, πηγαίναμε σπίτι και βοηθούσαμε στο πέρασμα του αρνιού στη σούβλα και στο τύλιγμα του κοκορετσιού. (Αν ακούσετε διάλογο μεταξύ αντρών την ώρα που ετοιμάζουν αρνί για σούβλα, χωρίς να έχετε εικόνα, θα γελάτε για μέρες. π.χ. -Άνοιξέ του τα πόδια. -Σπρώξε να μπει καλά. -Πιο βαθιά, ρε! Δεν μπήκε μέσα. -Βγήκε από το στόμα; -Ρίξε μια τελευταία σπρωξιά. -Τώρα σήκωσε τα πόδια και... τα σχόλια δικά σας!) Όλα αυτά μας άνοιγαν την όρεξη οπότε και το βράδυ, αφού τρώγαμε γρήγορα-γρήγορα την παραδοσιακή μαγειρίτσα, πέφταμε στα γρήγορα πάνω στα μπριζολίδια και τις γαρδούμπες. Είχε προηγηθεί ένας τσακωμός με κωλόπαιδα που θεωρούσαν αστείο τη βαρβαρότητα να πετάνε δυναμιτάκια στις αυλές, στους δρόμους, στις εκκλησιές. (Τα ίδια και περισσότερα κάνουν και τώρα οι σύγχρονοι βάρβαροι το βράδυ του Μ. Σαββάτου.) Οπότε και αυτό μας έκανε να πεινάσουμε περισσότερο... Κι έτσι μπαίναμε στην τελική μάχη με τη Χοληστερίνη, την Κυριακή του Πάσχατος!
Μέσα από το λάκκο των λεόντων, τι να πρωτοθυμηθείς;... Συνήθως ήμασταν τόσο σκασμένοι από τη... νηστεία της Μεγάλης Βδομάδας, που την Κυριακή του Πάσχατος, απλά τσιμπούσαμε... Πού και πού πηγαίναμε κάποιον στο νοσοκομείο για πλύση στομάχου...
...ο Δανιήλ.