- Ο κάδος σκουπιδιών ήταν στημένος στη γωνία. Η οπτική στο σταυροδρόμι περιοριζόταν τελείως. Στα σπίτια της περιοχής ζούσαν σπουδαγμένοι άνθρωποι, έξυπνοι, καλοί, κοινωνικοί. Κανένας δε μετατόπισε τον κάδο. Όσοι το σκέφτονταν έλεγαν μέσα τους. «Αυτό δεν είναι δική μου δουλειά.» Τα τρακαρίσματα έδιναν και έπαιρναν.
- Η λιμουζίνα με τους τεράστιους εσωτερικούς χώρους διάβαινε το δρόμο μπροστά στη στάση όπου περίμενε ένα πλήθος κόσμου να πάρει το λεωφορείο. Ο οδηγός του πολυτελούς οχήματος με το μελαγχολικό προσωπείο βλαστημούσε τη μοναξιά του. Το πλήθος έβριζε τους πλούσιους για τα προνόμιά τους. Ο μοναχικός οδηγός δεν άνοιξε την πόρτα να πάρει συνεπιβάτες απ’ το λαό. Ήταν ολομόναχος και έμεινε ολομόναχος.
- Στο δρόμο έκαναν έργα. Τοποθετούσαν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Μόλις τελείωσαν, άλλοι εργάτες από άλλο πλανήτη έσκαβαν στα μόλις σκαμμένα. Εργάτες της ΔΕΗ έβαζαν καλώδια. Και μετά απ’ αυτούς η ΕΥΔΑΜ, και πάλει λέγοντας. Ο δρόμος έχει γεμίσει τρύπες και λακκούβες, πρόχειρα σκεπασμένες τρύπες, που οι εργάτες βαριόντουσαν να ρίξουν μέσα τα περισσευούμενα χώματα. Οι Δ/ντές των πάσης φύσεως επιχειρήσεων βιαζόντουσαν να τελειώσει ο καθένας το έργο του. Επικοινωνούσαν μόνο για να καλέσουν ο ένας τον άλλο σε γεύμα.
- Στις πόρτες των Τραπεζών, των Υπουργείων, Διευθυντών, επιχειρήσεων, μπαινόβγαιναν αλαζονικές φιγούρες που κρατούσαν στα χέρια τους βαλίτσες. Πολλές βαλίτσες, γεμάτες χρήματα. Ήταν οι μιζαδόροι και αποτελούσαν τις αρτηρίες διοχέτευσης πλούτου στο σαπισμένο σώμα της πολιτικοοικονομικής εξουσίας. Δίπλα τους, μια τεράστια ουρά φερόντων περίμενε υπομονετικά να πάρει τα 400 ευρώ της σύνταξης. Κάπου, κάποιος γέροντας έβλεπε τα ανθρωποειδή και γεμάτος χαρά έλεγε στον άλλο: «Τον ξέρω αυτόν. Τον ψήφισα στις περασμένες εκλογές.»
- Στο λεωφορείο, δυο αξιοπρεπείς κύριοι στα διπλανά καθίσματα. «Παρακαλώ, τι ώρα έχετε;», ρωτάει ο πρώτος. Ο άλλος βγάζει ένα θερμόμετρο από την τσέπη του, το κοιτάζει και λέει «Παρασκευή». «Ευχαριστώ, στην άλλη στάση θα κατέβω», αποκρίνεται ο πρώτος ερωτήσας. Και φεύγοντας έσφιξε τα χέρια λέγοντας: «Τι όμορφο που είναι να επικοινωνείς με το συνεπιβάτη σου.» Ήταν δυο κάτοικοι του Πύργου της Βαβέλ, που χρόνια χτίζουμε με μεγαλόπνοη θέληση.
- Στο σχολείο το απόλυτα δημοκρατικό πνεύμα της συνεργασίας μαθητών και καθηγητών είχε φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα. λΗταν όλοι φίλοι. Πού θα γιορτάσουμε την κοπή της πίτας;», ρωτάει ο μαθητής. Δεν πάμε μέχρι την καφετέρια δίπλα;», απαντά ο καθηγητής. Και μην ξεχάσετε τα κινητά σας και τα τσιγάρα σας. Έτσι μπράβο. Μια ομόψυχη ομάδα χωρίς ταμπού. Βέβαια την προηγούμενη ρα ο καθηγητής έκανε μάθημα για το κακό των ναρκωτικών τονίζοντας ότι αυτός δε θα κάπνιζε ποτέ για περιβαλλοντικούς λόγους.

Είναι μια χώρα που στα νοσοκομεία της βλέπεις παράλογες σκηνές. Οι θάλαμοι νοσηλείας έχουν έξι - οκτώ κρεβάτια χωρίς τουαλέτα. Οι ασθενείς, τσουλώντας ένα στατό με κρεμασμένο τον ορό, διανύουν με συρτό, αργό, ανήμπορο βήμα μεγάλες αποστάσεις για να βρουν την κοινή τουαλέτα. Και η αφόδευσή τους χωρίς κανόνες υγιεινής στα εκτροφεία νοσοκομειακών ανεκτικών μικροβίων είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Νοσοκόμοι, γιατροί, καθαριστές, περνούν δίπλα τους χωρίς ούτε καν να τους αγγίζει το πρόβλημα. Οι διοικήσεις κομπάζουν για την υπέροχη προσφορά υπηρεσιών που προσφέρει το ΕΣΥ. Στα υπόγεια των πεπαλαιωμένων κτηρίων ποντικοί και κατσαρίδες ζουν στο δικό τους εκτροφείο. Ακόμα χειρότεροι, όμως, είναι οι «ποντικοί» με γραβάτα στα πολυτελή γραφεία.
Οι γιατροί πάσχουν από ένα σύνδρομο πολύ κοινό. Συγκεκριμένα, περπατούν με το χέρι απλωμένο και συχνά με ταχυδακτυλουργική κίνηση οδηγούν το χέρι με το χαρτονόμισμα σε μια απύθμενη τσέπη. Οι ασθενείς κυνηγούν τους γιατρούς για να τους δώσουν «κάτι», όπως λένε, «να πιουν έναν καφέ ή μια μπύρα». Πολύ ακριβός και ο καφές και η μπύρα σ’ αυτήν τη χώρα.
Στη χώρα αυτή των περικοπών των μισθών, των συντάξεων κ.τ.λ., στη χώρα της συνετής, δίκαιης περιστολής των δαπανών, κάποιοι «στρατηγοί, υπερασπιστές της δημόσιας υγείας» φρόντισαν να παραγγείλουν εκατομμύρια εμβολίων, χωρίς να ξέρει κανείς τι έγιναν, πού πήγαν, ποιος κέρδισε απ’ αυτά (οι εταιρείες), ενώ το σύνολο των εμβολιασμένων ήταν τόσο μικρό. Η πανδημία της γρίπης των χοίρων ακόμα μαίνεται (!) με εκατομμύρια θύματα στον κακοπληροφορημένο πληθυσμό. Και οι δημοσιογράφοι, χωρίς να αναδείξουν το θέμα, κινδυνολογούν και προετοιμάζουν την αγορά του νέου οικονομικού εμβολίου από το Δ.Ν.Τ..
Η χώρα του παραλογισμού πορεύεται με σταθερό και αμετάκλητο τρόπο στην αυταπάτη της παγκόσμιας τρέλας.