«εξ ιστορίας αναιρεθείσης της αληθείας
το καταλειπόμενον ανωφελές γίνεται διήγημα»
(Πολυβίου Ιστορία 1, 14.4-7)

Επί αιώνες ο Ελληνισμός τρέφεται κι ανατρέφεται με τους εθνικούς μύθους. Ο αρχαιότερος μύθος είναι πως εμείς οι Έλληνες είμαστε ο «περιούσιος λαός» ή όπως είχε πει ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, ο «επιούσιος λαός του Κυρίου». Η παραπάνω πίστη εδράζεται στην ανωτερότητα του πολιτισμού που ανέπτυξαν, πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι και «έδωσαν τα φώτα σ’ ολόκληρο τον κόσμο»· ασχέτως εάν δίνοντας τα φώτα στους ξένους εμείς μείναμε με τα… λυχνάρια.
Σχετικά με την παραπάνω πίστη είναι και η αρχαία ρήση «πας μη Έλλην βάρβαρος», η οποία αρχικά αναφερόταν στους αλλόγλωσσους, για να αποκτήσει στη συνέχεια τη σημασία ότι όσοι δεν είναι Έλληνες, είναι απολίτιστοι. Έτσι φτάσαμε σήμερα οι Νεοέλληνες να χαρακτηρίζουμε «Κουτόφραγκους» τους Ευρωπαίους, «Αμερικανάκια» τους Αμερικάνους και να παρηγοριόμαστε για το επίπεδο του σημερινού πολιτισμού με την αλαζονική κι ανιστόρητη απόφανση: «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς τρώγατε βελανίδια»!
Εμφανιζόμαστε έτσι να αγνοούμε ή να υποτιμάμε τους μεγάλους πολιτισμούς του Αιγαίου, της Ανατολής και της Αφρικής που προϋπήρξαν του Ελληνικού Πολιτισμού κι από τους οποίους πήραμε τα πρώτα «φώτα». Και παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί δημιουργήθηκαν αφομοιώνοντας και συνθέτοντας στοιχεία από άλλους πολιτισμούς.
Ο δεύτερος μύθος είναι ότι όλοι οι ισχυροί της γης - και εσχάτως ο «ιμπεριαλισμός», όπως διατείνεται η Αριστερά, καθώς και «ο από Βορράν κίνδυνος», που έλεγε παλιότερα η Δεξιά - κοιμούνται και ξυπνάν κάθε πρωί με την ίδια έγνοια: πώς θα καταστρέψουν και θα εξαφανίσουν από προσώπου γης εμάς τους Έλληνες, τον «περιούσιο λαό». Και σ’ αυτήν τη διεθνή «συνωμοσία» διαχρονικός εχθρός του Ελληνισμού είναι ο Σιωνισμός, δηλαδή οι Εβραίοι, ο έτερος «περιούσιος λαός του Κυρίου», που διεκδικεί για λογαριασμό του ολόκληρη την… «περιουσιότητα»!
Στον πόλεμο αυτόν, που μας κάνουν οι ισχυροί της γης, οφείλονται όλες οι συμφορές που έχουμε υποστεί και το ότι ενώ κατοικούμε στην ομορφότερη και πλουσιότερη από φυσική προίκα χώρα, το κράτος μας έχει το μαύρο του το χάλι.
Οι ξένοι λοιπόν, αρχαιόθεν, ευθύνονται για τη διαίρεση των Ελλήνων και τις εμφύλιες διαμάχες των ελληνικών πόλεων, που οδήγησαν τελικά στην υποταγή της Ελλάδας στους Ρωμαίους· το ίδιο και για τις θρησκευτικές έριδες και τις πολιτικές διαμάχες των Βυζαντινών, που άνοιξαν τις «κερκόπορτες», πρώτα στους Λατίνους κι αργότερα στους Οθωμανούς. Και οι ξένοι ασφαλώς θα ευθύνονται για τους εμφύλιους πολέμους στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης τους 1821, που παραλίγο θα επέφεραν την ολοκληρωτική καταστολή της, εάν δεν επενέβαιναν την τελευταία στιγμή οι τρεις… «Προστάτιδες δυνάμεις», Ρωσία, Γαλλία και Αγγλία, για να επιβάλουν στη συνέχεια και τη λύση της αρεσκείας τους στο Ελληνικό Ζήτημα.
Και για τον Εθνικό Διχασμό του 1915 - 1922, με τη διαμάχη Βασιλικών και Βενιζελικών, που κατέληξε στη Μικρασιατική Καταστροφή, πάλι οι ξένοι ευθύνονται.
Και τέλος οι Άγγλοι ευθύνονται για τον φρικτό εμφύλιο του 1944 - ‘49 και όχι βέβαια οι ανεγκέφαλοι των δυο άκρων, που έπαιξαν το παιχνίδι των Άγγλων.
Είμαστε, λοιπόν, ο λαός που κάθε φορά «τακτοποιούμε» την ένοχη συνείδησή μας ρίχνοντας τις ευθύνες για τα δικά μας σφάλματα στον «ξένο δάκτυλο» και στους «πράκτορες του εχθρού». Γι’ αυτό και δε διδασκόμαστε από τα παθήματά μας κι επαναλαμβάνουμε τους άφρονες, έως παράφρονες, εαυτούς μας.
Τρίτος μύθος είναι αυτός της αδιατάρακτης συνέχειας της εθνικής ελληνικής συνείδησης και της διατήρησης επί τρεις χιλιάδες χρόνια της ελληνικής ταυτότητάς μας. Η πίστη μας αυτή περιέχει μια αλήθεια και συγχρόνως ένα ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι από την αρχαία εποχή ως τα σήμερα διατηρήθηκαν ορισμένα πολιτισμικά στοιχεία, όπως είναι η γλώσσα, η παιδεία, έθιμα και παραδόσεις, που προσδιορίζουν την εθνική μας ταυτότητα. Και το ψέμα είναι ότι καθ’ όλη την ιστορική περίοδο από την αρχαιότητα ως τα σήμερα διατηρήθηκε, αδιαλείπτως, η Ελληνική Εθνική συνείδηση. Η ιστορική αλήθεια είναι ότι επί χίλια χρόνια, στην περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι Έλληνες, όπως και οι άλλοι υπήκοοι του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, είχαν τη συνείδηση ότι ήσαν Ρωμαίοι (εξ ου και η εθνική ονομασία Ρωμιοί)· όσο για την εθνική ονομασία Έλλην, αυτή είχε χάσει το εθνικό της νόημα και χρησιμοποιούνταν μόνο για να δηλώσει τον άπιστο, το μη χριστιανό, τον ειδωλολάτρη.
Και μόνο όταν πια η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπνεε τα λοίσθια, λίγα χρόνια πριν από την Άλωση της Πόλης, η ονομασία Έλληνες ανασύρεται από τη λήθη, καθαρίζεται από το υβριστικό περιεχόμενό της και χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από το Γεώργιο Γεμιστό ή Πλήθωνα, για να χαρακτηρίσει το γένος των Ελλήνων: «Έλληνες εσμέν το γένος, ων ηγείσθε και βασιλεύετε, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί» (1415, επιστολή προς τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ τον Παλαιολόγο).
Η συνέχεια με το Β΄ Μέρος, τη μεθεπόμενη Τετάρτη:
«“Οι εθνοφύλακες” του ΛΑΟΣ και τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης»