Ώρες-ώρες δεν ξέρω πώς να αντιδράσω και εκεί που πάω να χάσω τον έλεγχο (που λέει ο λόγος) και είμαι έτοιμος να αρχίσω τις ασύστολες βρισιές, με πιάνουν τα γέλια! Όχι κανένα σπαρταριστό γέλιο, μη φανταστείτε, ούτε αυτό που λέμε «γέλασα με την καρδιά μου», αν και καμμιά φορά συμβαίνει και αυτό. Το περισσότερο έχει να κάνει με γέλιο πικρό, με χαμόγελο απογοήτευσης, σημάδι αποδοχής της ήττας…
Όταν, για παράδειγμα, ανακοινώνονται οι αυξήσεις της ΔΕΗ, όπου όσοι καταναλώνουν πολύ ρεύμα θα καταφέρνουν να υπολογίζονται οι κιλοβατώρες που θα καταναλώνουν με τέτοιον τρόπο ώστε, σε σχέση με το πόσες φορές θα κάνουν ντους την εβδομάδα, να έχουν μείωση στο λογαριασμό τους, πώς να μη με πιάσουν τα γέλια; Όταν, δε, βλέπω τον Αυτιά να επενδύει σ’ αυτό το μπάχαλο κάνοντας 10 εκπομπές, καλώντας 42 «ειδικούς» και 63 «ανειδίκευτους», ξεκαρδίζομαι…
Όλοι θυμόμαστε το Σαμαρά να κατηγορεί μεγαλόφωνα το συμφοιτητή του στα αμερικανικά κολλέγια για την πλασματική διόγκωση του ελλείμματος. Και όμως, ακόμη και τώρα ο αθεόφοβος, μετά το άδειασμα από τη Eurostat που προσθέτει μονάδες στα βάσανά μας και του χαλάει ταυτόχρονα τα «σχέδια» για μηδενισμό του ελλείμματος, συνεχίζει ακάθεκτος την πορεία του ως πρόεδρος της Ν.Δ.. Δε χωράει εδώ ένα πικρό χαμόγελο απογοήτευσης;
Το Μητσοτακαίικο, που έχει ακροβολιστεί στις πλευρές της δεξιάς παράταξης και ο γιος τα βάζει με τον πατέρα, που σκάβει το λάκκο του αρχηγού του γιου του, αλλά και δικού του, υποστηρίζοντας διακριτικά την κόρη του, την οποία δεν ακολούθησε ο αδελφός, ελπίζοντας πως στην πρωθυπουργική ρουλέτα κάποια στιγμή θα σταματήσει η μπίλια σε έναν από τους δύο, για να συνεχίσει η οικογένεια την ιστορική της πορεία στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα, δεν είναι για γέλια μέχρι δακρύων;
Το ότι τώρα συζητούν για την παράταση αποπληρωμής του δανείου, κάτι που για εμάς τον απλό κόσμο ήταν ζητούμενο και αυτονόητο από την αρχή της κρίσης, δεν είναι για γέλια; Και όταν παρακολουθούμε το Στρος Καν να καπελώνει την Ε.Ε. και νιώθεις πως ίσως αποτελείς την αφορμή για έναν οικονομικό πόλεμο, πώς να μη χαμογελάσεις με το αμήχανο χαμόγελο του ηττημένου;
Η ραγδαία πτώση της ποιότητας στο ΕΣΥ δεν είναι για γέλια; Το προσωπικό στοίχημα του Λοβέρδου όσο να ‘ναι φέρνει ένα πονηρό μειδίαμα στα χείλη!
Το μοναδικό χαμόγελο ελπίδας έρχεται από τη Γαλλία. Στο δρόμο πολύς κόσμος δυναμικά, όπως το συνηθίζουν οι Γάλλοι. Στο δρόμο ακόμη και το Σάββατο! Οι δικοί μας συνδικαλιστές θα ακολουθήσουν ή θα μπούνε τελευταίοι στο χορό για να κάνουν εντύπωση;
Οι μοναδικοί που έχουν αντιδράσει είναι οι ιδιοκτήτες εστιατορίων και καφέ-μπαρ, που έγραψαν το Νόμο εκεί που δεν πιάνει μελάνι και επανέφεραν θριαμβευτικά τα τασάκια στα τραπέζια! Βάλτε από πάνω τους τοπικούς άρχοντες που δεν τολμάνε προεκλογικά να κάνουν «κιχ», και έχουμε μια νίκη απέναντι στην κυβέρνηση! Αν και μάλλον μάς την προσφέρουν ως αντιστάθμισμα για τις πολλές ήττες μας!
Πολλοί τώρα τελευταία αναπολούν τον Ανδρέα! «Αυτός είχε τσαγανό» ή «αν ήταν ο Ανδρέας…» Βέβαια πολλοί από αυτούς κατά καιρούς ανέφεραν πως «επί Χούντας έφαγε ο κοσμάκης ψωμί»!
Όπως και να ‘χει, ένα πολύ πικρό χαμόγελο ίσως μας μείνει αν τον συγκρίνουμε με τους σημερινούς «yes men»…