Μην αναζητάτε βαριά συμπεράσματα για τη διακαναλική Παπανδρέου. Το κοινό συμπέρασμα είναι ένα. Ευτυχώς που δεν έπαιζε εκείνη την ώρα «Το Νησί». Η αναπαραγωγή των χανσενικών προτύπων μιας δημοσιογραφικής ανάκρισης πρωθυπουργού θα είχε εξοριστεί στη Σπιναλόγκα της τηλεθέασης. Το θέμα, βέβαια, δεν είναι η τηλεθέαση.
Στην ερώτηση πώς μου φάνηκε η διακαναλική, μου έρχεται στο μυαλό το περιστατικό που έζησα παρακολουθώντας την. Ήμουν σε μια λαϊκή ταβέρνα στη Δροσιά, ανάμεσα σε ανθρώπους που έπιναν, έτρωγαν και παρακολουθούσαν τηλεόραση. Οι προτεραιότητες μάλλον ήταν κυριολεκτικά με αυτήν τη σειρά. Μετά την εντυπωσιακή τηλεοπτική είσοδο του Πεταλωτή στα πλάνα, στην ταβέρνα εισέβαλε από την κουζίνα η Έφη. Έριξε μια ματιά στην τηλεόραση ενώ μιλούσε ο πρωθυπουργός και μονολόγησε «σήμερα είναι πολύ καλός. Στέκεται καλά και το χρώμα του είναι κι αυτό καλό. Δένει ρε παιδί μου όμορφα. Νομίζω πως το μυστικό είναι ένα.». Η ταβέρνα άφησε την τηλεόραση και στράφηκε στην Έφη. Αυτή αδιαφόρησε για τα βλέμματα και συνέχισε. «Ψιλοκομμένος». Κάγκελο η ταβέρνα, που δεν κάπνιζε κιόλας. «Ποιος, ρε Έφη, ο Γιώργος;» «Ποιος Γιώργος, ρε παιδιά, ο πατσάς που κάνω μέσα. Το μυστικό είναι να τον ψιλοκόβεις.»
Όσο, λοιπόν, ακούω πως η διακαναλική ήταν σούπα, διαφωνώ. Πατσάς, πατσάς ψιλοκομμένος. Με τα συστατικά δυσδιάκριτα, ψιλοκομμένα απλώς, για να ικανοποιήσουν το μυστικό μιας παλιάς συνταγής. Ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερε να ισορροπήσει αποτελεσματικά χρησιμοποιώντας τη φυσική του ευγένεια ως αντίβαρο στο πολιτικό παράδοξο της προεκλογικής του εκστρατείας. Ενώ δηλαδή η κυβέρνησή του έχει θεσμοθετήσει τη μεγαλύτερη αλλαγή που έγινε ποτέ στην τοπική αυτοδιοίκηση, τον «Καλλικράτη», η μάχη για την τοπική αυτοδιοίκηση να γίνεται χωρίς καμμιά αναφορά σε αυτή. Η λογική αυτή στην προέκτασή της λέει πως ένας πετυχημένος δήμαρχος, τίμιος, που συμπορεύεται με τη λογική Παπανδρέου για ένα άλλο κράτος και δημόσιο τομέα, πλην όμως άλλου κόμματος, μπορεί να απειλήσει το μέλλον της χώρας. Ο κ. Παπανδρέου προφανώς δεν το πιστεύει, αλλά η πολιτική πολλές φορές απαιτεί να βάζεις ακατάλληλα διλήμματα προκειμένου να έχεις τα κατάλληλα αποτελέσματα.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου. Είναι στην πλευρά των δημοσιογράφων. Όλοι τους, φαντάζομαι, γνωρίζουν το Γιάννη Δημαρά. Κι αν δεν τον γνωρίζουν, ξέρουν σίγουρα πως είναι υποψήφιος και πως επίσης η συνέντευξη Παπανδρέου δόθηκε για να πολιτικοποιηθεί διλημματικά η μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών. Εν ολίγοις, δε θα υπήρχε διακαναλική αν δεν υπήρχε ο Δημαράς και η ισχυρή πιθανότητα να εκλεγεί. Αν δεν τα γνώριζαν αυτά οι συνάδελφοι, δεν έπρεπε να είναι εκεί. Αν τα γνώριζαν, έπρεπε να ρωτήσουν.
Δεν άκουσα πουθενά το όνομα «Δημαράς». Γιατί; Στις αντιτηλεοπτικές και πολλές φορές φιλάρεσκες ερωτήσεις των 40 δευτερολέπτων, με τα βαθιά νοήματα, δεν υπήρξε ο χρόνος για μια ερώτηση τριών δευτερολέπτων; Μια ερώτηση του «βλάκα».
Αναμφίβολα η διακαναλική ήταν μια ωραία ατμόσφαιρα. Δεν ήταν, όμως, και δημοσιογραφική. Ας με συγχωρήσουν οι συνάδελφοι. Αντιλαμβάνομαι το άγχος να βγάλουν την είδηση των πιθανών εκλογών, την πίεση ίσως για την εικόνα τους, αλλά στο τραπέζι αυτό δεν κάθισαν ως ομοτράπεζοι του πρωθυπουργού, για έναν πατσά δημοσιογραφοκομμένο, αλλά γιατί πρακτικοί λόγοι απαιτούσαν ένα τραπέζι για να ακουμπήσουν τα χαρτιά με τις δημοσιογραφικές ερωτήσεις. Αν πρέπει να ξεχωρίσω μια δημοσιογραφική παρουσία, αυτή δυστυχώς είναι του Πεταλωτή...

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα http://www.koutipandoras.gr/.

* Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι δημοσιογράφος.