«Και τότε λέγονται έθνη, όταν είναι στολισμένα με πατριωτικά αιστήματα· το αναντίον λέγονται παλιόψαθες των εθνών και βάρος της γης.»
(Ι. Μακρυγιάννη «Απομνημονεύματα»)

Σε ανύποπτο χρόνο, στις αρχές του 2008, σ’ ένα άρθρο μου στο «Ε» με τίτλο «Το τυρί της φάκας», αναφερόμενος στους νεόπλουτους που κυκλοφορούσαν με το πορτοφόλι φουσκωμένο από καμμιά δεκαριά πιστωτικές κάρτες και περνούσαν ζωή χαρισάμενη, ώσπου έφαγαν το… τυρί κι έκλεισε η «φάκα», έγραφα: «Αν λοιπόν τη σκαπουλάρει ξεπουλώντας μόνο ένα - δυο χωραφάκια, αφήνει τα λούσα και τις βεγγέρες κι ανακαλύπτει τη νοστιμάδα της κατσαρόλας και του σπιτικού φαγητού, το παλιό κουστούμι, που… ξανάγινε της μόδας.» Και κατέληγα: «Κλείνεται, λοιπόν, στο καβούκι του και η μεταμόρφωση του μεταξοσκώληκα αρχίζει· μόνο που στην περίπτωσή του γίνεται ανάποδα: από πεταλούδα ξαναγίνεται μια μικρή, γυμνή κάμπια.»
Σήμερα, μετά από δυο χρόνια, η «φάκα» έκλεισε για ολόκληρη την Ελλάδα και τους Έλληνες, οι οποίοι τόσα χρόνια απολάμβαναν το «τυρί» χωρίς να βλέπουν τη «φάκα».
Και μη μου πείτε πως εμείς είμαστε αθώοι και δεν ξέρουμε τίποτα για το… «φόνο», γιατί στις δημοκρατίες κανείς δεν είναι ανεύθυνος για όσα κακά ή καλά συμβαίνουν. Μπορεί αυτοί που αποτελούν την πολιτική, πνευματική και οικονομική ηγεσία να έχουν την κύρια ευθύνη για την πορεία της χώρας, αλλά κι όλοι οι άλλοι, ο καθένας από το πόστο του, από τη δουλειά του κι από το σπίτι του, εφόσον έχει σώας τας φρένας του, έχει το μερίδιο της ευθύνης του και γι’ αυτά που έπραττε και γι’ αυτά που παρέλειψε να πράξει.
Κι επειδή στη μνήμη μας διατηρούμε συνήθως ό,τι μας συμφέρει κι ό,τι τροφοδοτεί την υποκρισία μας, ας κάνουμε ένα «φλας μπακ» στα πολιτικά ήθη και έθιμα της ένδοξης Μεταπολίτευσής μας.
Πόσες φορές ψηφίσαμε τους «καταλληλότερους» ως ηγέτες μας, για τη διαχείριση της όποιας εξουσίας, υπακούοντας σα στρατιωτάκια στη «γραμμή» του κόμματος ή με την προσδοκία κάποιας προσωπικής εξυπηρέτησης ή κάποιου ρουσφετολογικού διορισμού;
Πόσες φορέ,ς απαιτώντας εδώ και τώρα αυξήσεις και επιδόματα ή τη διατήρηση των προνομίων μας, κλείσαμε το Κέντρο της Αθήνας, τους εθνικούς δρόμους, τα λιμάνια και τα τελωνεία, τα αεροδρόμια, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τα μουσεία και ακόμα την ίδια την Ακρόπολη; Πόσες φορές κατεβάσαμε τους διακόπτες της ΔΕΗ και κλείσαμε τις στρόφιγγες των καυσίμων, προκαλώντας τεράστια ζημιά στην εθνική οικονομία και στη διεθνή εικόνα της χώρας;
Πόσες ακμάζουσες επιχειρήσεις σαν την Πατραϊκή και την Pirelli, την Ολυμπιακή, κατάντησαν προβληματικές, εκπατρίστηκαν ή τελικά έκλεισαν από την κακοδιαχείριση και την απληστία των εργοδοτών τους ή τις παράλογες απαιτήσεις των εργαζομένων;
Πόσες επιδοτήσεις, ευρωπαϊκές ενισχύσεις και αναπτυξιακά δάνεια, αντί να επενδυθούν για τον εκσυγχρονισμό και την παραπέρα ανάπτυξη της οικονομίας, σπαταλήθηκαν σε νεοπλουτίστικες επιδείξεις;
Ας αναλογιστούμε το μερίδιο της ευθύνης μας για τη φοροδιαφυγή ή φοροκλοπή που διαπράξαμε ή που ανεχθήκαμε, για τα φακελάκια που δώσαμε ή πήραμε, για τα πλαστά τιμολόγια, τη νοθεία και την αισχροκέρδεια, τη ρύπανση και την καταστροφή του περιβάλλοντος που προκαλέσαμε ή που αντιμετωπίσαμε με αδιαφορία…
Τώρα, λοιπόν, ήρθε ο λογαριασμός για άρχοντες και αρχομένους: 300 δισ. το συνολικό χρέος της χώρας, 115% το χρέος για το 2009, 13,7% το έλλειμμα του προϋπολογισμού για το 2009, 55 δισ. οι δανειακές ανάγκες της χώρας για το 2010, 150 δισ. για την τριετία 2010 - 2012, 10 δισ. οι άμεσες δανειακές ανάγκες για το μήνα Μάιο.
Και βέβαια πρέπει να πληρώσουν όσοι διαγούμισαν το κράτος, όσοι εξέλαβαν την πολιτική ως παιχνιώδη ασχολία ή ως ευκαιρία για τον εύκολο πλουτισμό τους.
Κανείς δεν αντιλέγει σ’ αυτό και η σημερινή κυβέρνηση αυτό προσπαθεί να κάνει μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι Νόμοι και το Σύνταγμα και επιτρέπουν οι θεσμοί.
Εκείνο, όμως, που επιμένουν κάποιοι να αγνοούν - συνειδητά ή ασυνείδητα - είναι ότι για να μη βάλει λουκέτο το ίδιο το κράτος και για να μπορέσει στις 19 Μαΐου να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, πρέπει να βρει μέσα στις επόμενες δυο - τρεις εβδομάδες 10 δισ. ευρώ. Τι κάνει, λοιπόν, ένας λογικός άνθρωπος που δε θέλει ν’ αφήσει τα παιδιά του να πεινάσουν και τι κάνει ένα κράτος μπροστά στον κίνδυνο να μην έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις;
Εδώ οι απαντήσεις είναι πολλές και αντάξιες με τις… απείρου κάλλους «πατριωτικές εξάρσεις» που έχουν διαχρονικά καταγραφεί στην πολιτική μας ιστορία, όπου η επιβίωση του κομματικού μικρομάγαζου και η διατήρηση του συντεχνιακού θώκου αναδεικνύονται υπέρτερα «ιδανικά» από εκείνο της επιβίωσής μας ως χώρας.
Προσπερνώ τα όσα λέγει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατανοώντας τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει να αποενοχοποιήσει την καταστροφική πολιτεία του ανεκδιήγητου προκατόχου του.
Μένω στις απαντήσεις που δίνει η ελάσσων αντιπολίτευση της Αριστεράς, που αποτελούν μνημεία λογικής και ιδεολογικής ανωτερότητας.
Περισσός: «Η μόνη λύση είναι να συνεχιστεί ο μεγαλειώδης αγώνας του ΠΑΜΕ.» Να συνεχιστεί, δηλαδή, ο αποκλεισμός των λιμανιών - έστω και διά της παρουσίας αντιπροσώπων των ναυτικών -, να παρεμποδιστεί η είσοδος των τουριστών στα κεντρικά ξενοδοχεία της Αθήνας, να βρίσκεται υπό συνεχή κατάληψη το κέντρο της Αθήνας, ώσπου να φαλιρίσει και το τελευταίο κατάστημα, να επεκταθεί η κατάληψη υπουργείων, σχολείων και πανεπιστημίων μέχρι τελικής πτώσεως του κράτους, οπότε η «πεφωτισμένη» ηγεσία του κόμματος θα προχωρήσει με τις «πανευτυχείς» μάζες στην επανίδρυση του... ένδοξου σοβιετικού κράτους!
Αρχηγός πασών των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ: «Η χρεωκοπία της χώρας μπορεί ν’ αποτραπεί εάν οι εργαζόμενοι κατέβουν στους δρόμους.» (Πιθανώς η κάθοδος των εργαζομένων στους δρόμους θα εμπεριέχει και το στοιχείο της λιτανείας προς τον Ύψιστον, για να βρέξει… καρβέλια προς χρήσιν των συνταξιούχων!)
Και το ηρωικότερον από τον γενναίο κομαντάντε Λαφαζάνη: «Πετάξτε τους με τις κλοτσιές (τους αντιπροσώπους του Δ.Ν.Τ) από το υπουργείο Οικονομικών!»
Μετά ταύτα θυμήθηκα τα λόγια ενός φίλου: «το μυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο· εάν δεν... ανοίγει είναι άχρηστο».