Στις ταινίες, ο θάνατος του ήρωα έρχεται μέσα σε μουσικές από βιολιά. Οι τελευταίες του λέξεις, είναι γεμάτες σοφία και νόημα. Όλοι δακρύζουν με τη θανή αλλά κατά βάθος είναι περήφανοι για τον παραδειγματικό τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε. Στην πραγματική ζωή, οι πραγματικοί άνθρωποι πεθαίνουν με λιγότερο δραματικό τρόπο. Μερικές μπερδεμένες σκέψεις γεμάτες παράπονο και αγωνία και μετά τίποτα. Μετά η μαύρη οθόνη.
Το οπτικό πεδίο του Φελλού, (έτσι ήταν το παρατσούκλι του μικρού αγοριού), είχε μετατραπεί σε μια τέτοια μαύρη οθόνη. Από την αριστερή άκρη της, ξεπρόβαλλε η φιγούρα του πατέρα του. Ο Φελλός ένοιωσε έναν παλμό δυνατής χαράς στην καρδιά του. Ναι, αυτός ήταν ο πατέρας του. Δούλευε όλη του τη ζωή στην οικογενειακή τους ταβέρνα. Ώρες και ώρες πάνω από τη θράκα, έψηνε, σέρβιρε, ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Το πρόσωπό του από την κάψα των κάρβουνων, είχε χάσει το λίπος του και το πετσί του είχε κάπως κολλήσει πάνω στο κρανίο του. «Μπαμπά βλέπω τη νεκροκεφαλή σου», του έλεγε ο Φελλός και ο μπαμπάς του γελούσε και απαντούσε, «από αύριο θα τρώγω πιο πολύ, για να παχύνω». Ο μπαμπάς δεν είχε πολύ χρόνο για το Φελλό. Έτρεχε συνέχεια βαστώντας το δίσκο και εκτελώντας παραγγελιές. Μα όταν ο Φελλός περνούσε κάποτε κοντά του, εκείνος τον χάιδευε πεταχτά στην κορφή των μαλλιών του και ο Φελλός καταλάβαινε τι σήμαινε αυτό. Κατά τα άλλα, ο Φελλός είχε μεγαλώσει στο σοκάκι έξω από την ταβέρνα τους. Μια μέρα άκουσε φωνές από το μαγαζί και είδε τον πατέρα του πεσμένο. Κρατούσε ακόμα το δίσκο στα χέρια του. Είχε ήρεμη όψη, και την ίδια όψη είχε και μέσα στο φέρετρο. Ήταν σαν να κοιμόταν. Όταν τον έθαψαν, η μαμά προσπάθησε να τρέξει την ταβέρνα. Δεν τα κατάφερε. Ο Φελλός μερικές φορές ξεχνιόταν, μήνες μετά την κηδεία, και έτρεχε στο μαγαζί να πει κάτι που είδε στο μπαμπά του. Ο πατέρας του Φελλού εκεί στη μαύρη οθόνη, έγνεψε και εξαφανίστηκε. Έπειτα όλα, απαλά, έγιναν τίποτα.
Χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο πεθαίνουν στο περιθώριο. Μεγαλώνουν στο περιθώριο, με ελάχιστη φροντίδα. Και δεν μιλάμε μόνο για παιδιά αναπτυσσόμενων χωρών. Στη χώρα μας, σύμφωνα με έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας, ακόμα και παιδιά εύπορων ή και μεσαίων οικονομικά οικογενειών, μεγαλώνουν παραμελημένα σε σοβαρότατο βαθμό. Μπλεγμένοι μέσα στις δουλειές τους, μέσα στην αγωνία να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα χρήματα για το μήνα, μπλεγμένοι σε γάμους και σχέσεις κακορίζικες, πολλοί γονείς δεν συνειδητοποιούν πως τα παιδιά τους μεγαλώνουν τυχαία. Ελάχιστη επαφή με τους γονείς, ελάχιστη πνευματική φροντίδα: δεν είναι παράξενο που πολλά από αυτά τα παιδιά, μεγαλώνοντας, θα αναπτύξουν παραβατικές συμπεριφορές. Ο Φελλός, το αλάνι του μικρού νησιού, ευτυχώς, είχε τύχη. Μετά από το ατύχημα, κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή και να μείνει κοντά μας. Το θέμα είναι τώρα ποιος θα τον μεγαλώσει. Θα βρεθεί κανείς να του δώσει σημασία; Καλή τύχη Φελλέ.