Τους έχετε προσέξει καμμιά φορά; Ποιους;
Μα τους καθηλωμένους ή μάλλον ενθρονιασμένους σε περιστρεφόμενες πρασινομπλέ καρέκλες που, αγέλαστοι, κι υπεροπτικοί, καθαρίζουν τη μύτη ή τα νύχια τους, και μας κοιτάνε με ένα απλανές βλέμμα, κι η βλακεία τους είναι τόση που τελικά πιστεύουν πως πράγματι είναι κάτι.
Ξέρετε; Το να είναι κάποιος βλάκας δεν είναι κακό. Για την εποχή μας μπορεί να είναι και καλό. Το να ξέρει ότι είναι βλάκας (δύσκολο αυτό), είναι πολύ καλό, γιατί απλούστατα δεν πουλάει εξυπνάδα, αφού ξέρει πως δεν διαθέτει.
Αλλά το να είναι βλάκας και να νομίζει πως δεν είναι, αυτό θεωρείται επικίνδυνο. Για τον ίδιο και για τους άλλους που συμπίπτει ή πρέπει (το χειρότερο) να τον παίρνουν στα σοβαρά Σαν τον ταμία στον οποίο πήγε σήμερα το πρωί το, σχεδόν αιωνόβιο γεροντάκι, να πληρώσει, και το έβλεπε «ώσπερ μύγα ή κώνωπα ανωφελή».
- Καλημέρα σας, είπε σιγανά ο παππούλης.
Απάντηση δεν πήρε.
- Καλή βδομάδα, παιδί μου, ξανάπε φοβισμένος.
Μια αμυδρή κίνηση του πάνω χειλιού του ταμία, μαρτύρησε αγανάκτηση, ή βρισιά. Το σίγουρο είναι ότι με γυάλινα μάτια ανέκφραστα, μοχθηρά και με προπληρωμένη, διατεταγμένη τυπικότητα, περίμενε σαν κινητήριος δύναμη βοϊδάμαξας.
- Λέγε, είπε αυστηρά.
Του έδωσε το λογαριασμό της ΔΕΗ που κρατούσε, μα ο ταμίας περίμενε, κοιτάζοντάς τον σαν αμελητέα ποσότητα.
- Τι είναι; του είπε πιο αυστηρά από πριν.
- Να πληρώσω το φως…
Ο άλλος ανέκφραστος περίμενε.
- Έχει λήξει, παιδάκι μου;
Ρώτησε πάλι ο γεράκος, κι αφού ξετρύπωσε από το χιλιοδιπλωμένο μαντήλι του 28 ευρώ, τρεμάμενος του τα έδωσε. Αυτός, στήλη άλατος.
- Το κόψανε;
- Περίμενε, ξανάπε με μίσος ο ταμίας, και καθάρισε τη μύτη του.
Περιμέναμε.
Αναθαρρέψαμε σαν τον είδαμε, μεγαλόπρεπο, να παίρνει το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ, να το κοιτάει απ’ όλες τις πλευρές, να το βάζει στη μηχανή που μετράει τα λεφτά για να σιγουρευτεί πως ήταν ένα (λόγω τιμής, το έκανε αυτό) να το μυρίζει, ίσως επειδή ήταν ρέστα από το μοναδικό πενηντάρι που είχε ο παππούς σαν αγόρασε τις μαρίδες στου Ευριπίδη, κι αφού πήρε ύφος εισαγγελέα, κοίταξε βλοσυρά το γεροντάκο, και του επέστρεψε το εικοσάρικο, μαζί και τα κέρματα.
- Γιάντα το γαέρνεις; Δεν περνάνε;
Καμμιά απάντηση.
- Πλαστό είναι; Ο Βριπίδης μου το ‘δωκε!
- Βρομάει.
- Ψώματαα!
- Θα βρομίσουν και τα άλλα.
- Και, που, θέλω να πληρώσω παιδί μου το φως; Δεν έχω άλλα, εξόν αυτά; Και έδειξε το μαντήλι του με ένα τάλιρο και κάτι δεκάρες μέσα.
- Έλα άλλη μέρα, είπε δυνατά και με βαρεμάδα ο ταμίας, για να τον ακούσει ο γέρος.
Όμως τον άκουσε και στο τέλος της ουράς ο Μανούσακας, που έμπηξε φωνή:
- Πάρε ρε του αθρώπου το κοσάρικο μη σου το βάνω στο…
- Και ποιος είσαι εσύ, κύριε…;
Γυρίζω, βλέπω ένα θεριό ξοπίσω μου μαυροπουκαμισάδικο, με αστραφτερά στιβάνια που μύριζε αίγες και τυρόγαλο με ένα τσιγάρο στο ένα χέρι και μια χούφτα παράδες στο άλλο.
- Αυτό που σου ‘πα, ρε. Παιδεύεις το αθρωπάκι λες και δεν κατέχω τι λογιώ ετρύπωσες επαέ. Ο σύντεκνός μου σε έβανε. Εμένα ρώτηξε αν είσαι δικός μας, κι είπα του, ναι. Ξεπυρέτησέ τον το λοιπό!
Κι ο μη γνωρίζων ότι είναι βλάκας, όπως αναλύσαμε στην αρχή, που έτυχε να είναι και δειλός, ξαναπήρε το ψαροοσμίζον εικοσάρικο του γεροντάκου, το ξαναμέτρησε επιδεικτικά στο μηχάνημα, πήρε και τα κέρματα, χτύπησε δυνατά, να νιώσουμε πως είναι σπουδαίος, τη βούλα, και με ταχύτατες, να τον θαμάξουμε όλοι και κυρίως ο σύντεκνος του προστάτη του, κινήσεις, έδωσε ξοφλημένο το λογαριασμό στον παππού.
Ο γεροντάκος, γύρισε, με δυσκολία, στάθηκε να δει τον Μανούσακα που του ερχόταν ως τη μέση, φάνηκε αστείος το ένα τρίτο από δαύτον, όμως ορθώθηκε και,
- Δε γίνεσαι λεβέντη μου πρωθυπουργός να μας εβάνεις τάξη!

Γιώργος Καμβυσέλλης
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.