ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας…
Και; Πάει, πέρασε έτσι απλά, σα να μην ήρθε ποτέ…
Άλλωστε ποιος νοιάζεται για δέκα δέντρα (τόσα θα μετρήσετε τριγύρω σας αν είστε τυχεροί, πιστέψτε με) όταν βλέπει τα πάντα να καταρρέουν γύρω του, όταν δεν μπορεί να προσφέρει στα παιδιά του τα βασικά…
Αλήθεια όμως, ποια είναι τα βασικά;
Το γάλα, το ψωμί, η μόρφωση, τα ρούχα, τα παιχνίδια;
Όλα αυτά, θα σκεφτείτε, ίσως και κάποια ακόμα. Πόσοι σκεφτήκατε όμως και τη φύση, τα δέντρα, τα πράσινα λιβάδια, τα ζώα και τα πουλιά; Όλα αυτά που θεωρούμε αυτονόητα, φεύγουν ένα - ένα και εμείς δεν το καταλαβαίνουμε· μέχρι την επόμενη εκδρομή μας ίσως, όταν θα πάμε στο κοντινό λιβάδι να πιάσουμε το Μάη και ο Μάης δε θα είναι εκεί, αφού στη θέση του θα βρούμε μπουλντόζες και εργάτες να σηκώνουν ένα αυθαίρετο… Πώς ξεφυτρώνουν τα άτιμα;
Δεν πειράζει, θα πάμε λίγο παρακάτω στο δάσος με το ρυάκι και τα πουλιά. Άραγε θα είναι εκεί ή θα έχει δώσει τη θέση του σε ένα νεκροταφείο από κομμένα και τσακισμένα, πρώην περήφανα δέντρα;

Νεκροταφείο δέντρων με ένα γραφείο μετανάστευσης για πουλιά πρόσφυγες και ζώα μετανάστες. Δεν το ξέρατε ότι υπάρχει τέτοιο γραφείο; Κι όμως υπάρχει· σε κάθε χαμένο λιβάδι, σε κάθε κομμένο δάσος, ξεφυτρώνει και ένα τέτοιο γραφείο, το μοναδικό πράγμα που φυτρώνει πια…
Μεταναστεύουν χωρίς επιλογή, χωρίς να μπορούν να κάνουν αλλιώς και ακόμα ακόμα χωρίς να έχουν κάπου να πάνε. Βλέπετε, κι η λίστα με τις περιοχές που δέχονται μετανάστες τέτοιου είδους, συρρικνώνεται συνεχώς και με γοργούς ρυθμούς…
Εντάξει, θα πουν πολλοί, σημασία έχει να υπάρχουν δουλειές!
Θα υπάρχουν δουλειές, μόνο που τα παιδιά σας δε θα είναι πια παιδιά, δε θα είναι πια ευτυχισμένα παιδιά, δε θα είναι τίποτα άλλο από δυστυχισμένα παιδιά κλεισμένα στα σπίτια, που θα ακούνε παραμύθια για δέντρα και λιβάδια που ποτέ τους δε θα έχουν δει, για πουλιά και ζώα που ποτέ τους δε θα έχουν χαϊδέψει. Τα πιο τυχερά από αυτά θα τα θυμούνται σα μακρινό όνειρο.
Αλήθεια, τα παιδιά σας τα ρωτήσατε;
Αν έχετε το θάρρος, ρωτήστε τα τι προτιμούν, να τρέξουν σε ένα δάσος, ένα λιβάδι, να παίξουν με την ψυχή τους, ή να κλειστούν μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού; Η ειλικρίνειά τους ίσως σας ταρακουνήσει, ίσως σας ξυπνήσει, κι αν κάποια από αυτά σας απαντήσουν το δεύτερο, τότε ίσως πρέπει να τρομάξετε και να σκεφτείτε, μήπως είναι ήδη πολύ αργά;
Μήπως;

Στράτος Γιαννής
http://www.facebook.com/StratosGiannis