Όσο γρήγορα κι αν περιδιαβάσει κανείς τις κυριακάτικες εφημερίδες, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει δυο μικρές αναφορές στα εσωτερικά του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ. Μια στην ΑΥΓΗ κι άλλη μία στην REAL NEWS της Κυριακής 6 Δεκεμβρίου.

Και οι δυο ανήκουν σε οργανώσεις ή ανθρώπους που εκφράζουν αυθεντικά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το Οργανωτικό λοιπόν του συγκυβερνώντος κόμματος της Αριστεράς, σύμφωνα με την ΑΥΓΗ, διαπιστώνει πως «το τελευταίο διάστημα, από τα απλά μέλη έως τον Α. Τσίπρα, εντοπίζουν μια μεγάλη αδυναμία στην άσκηση διακυβέρνησης.

Πρόκειται για την καθυστέρηση δράσεων της κυβέρνησης που δεν έχουν να κάνουν με το Μνημόνιο, όπως το περιβόητο παράλληλο πρόγραμμα».
Και ο Χρ. Βερναρδάκης, αναπληρωτής υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης, άνθρωπος σοβαρός και γνώστης των θεμάτων, σε συνέντευξή του στον Βασίλη Σκουρή, απ’ τους εγκυρότερους πολιτικούς συντάκτες στη REAL NEWS επισημαίνει: «Ο ΣΥΡΙΖΑ να δει τα υπαρκτά κενά του στην ικανότητα διακυβέρνησης».

Δυο πάρα πολύ σημαντικές διαπιστώσεις, που όλο και περισσότερο γίνονται αντιληπτές από την κοινωνία, που τις συζητά, δημιουργώντας κακό κλίμα για την κυβέρνηση της Αριστεράς.
Που όσο κι αν πιέζεται και πολεμιέται από τα κάθε λογής συμφέροντα εσωτερικού και εξωτερικού, όσο κι αν ένα τμήμα της απασχολιέται στις σκληρές διαπραγματεύσεις, έχει την υποχρέωση να κυβερνήσει, λόγος για τον οποίον άλλωστε την ψήφισε ο ελληνικός λαός.

Κι αυτή φαίνεται να αποτελεί βασική της αδυναμία, που όμως, αν εξακολουθήσει, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αδράνεια και εκείθεν στην αναπόδραστη και ανεπανόρθωτη φθορά.
Ζώντας στη Λέσβο κανείς, το μεγαλύτερο νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει την πλήρη απομόνωσή του από την βόρεια Ελλάδα αλλά και τα άλλα αιγαιοπελαγίτικα νησιά, έχοντας ως αποτέλεσμα την οικονομική απαξίωσή του.

Κατά βάση η Λέσβος αλλά και όλο το βορειοανατολικό Αιγαίο έχει αποκοπεί πλήρως από τη Θεσσαλονίκη, την και ειρωνικώς αποκαλούμενη «συμπρωτεύουσα». Η ακτοπλοϊκή γραμμή που λειτουργούσε, με προβλήματα είναι αλήθεια μέχρι την άνοιξη περίπου του 2014, έχει ακυρωθεί πλήρως.

Οι εκατοντάδες Λέσβιοι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και των άλλων πόλεων -Φλώρινας, Σερρών, Κοζάνης- οι χιλιάδες Λέσβιοι την καταγωγή κάτοικοι του τμήματος αυτού της ελληνικής επικράτειας, οι έμποροι, οι βιοτέχνες, τα μεγάλα φορτία ελαιολάδου- είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν εβδομαδιαία τις γραμμές της Καβάλας, διανύοντας από κει εκατοντάδες χιλιομέτρων για να φτάσουν στους προορισμούς τους.
Και μέχρι τότε, τα μέσα του ’14 δηλαδή, μπορούσαμε να λέμε για τους δεξιούς, που δεν ενδιαφέρονται για το συμφέρον των πολλών, αλλά μόνο για την εξυπηρέτηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου και άλλα τέτοια. Τώρα όμως τι να πούμε στους εαυτούς μας κι όσοι εν ονόματι της εκπεφρασμένης θέσης μας μας εγκαλούν.

Ότι ο περίφημος υπουργός θαλασσίων υδάτων -αν μόνο υδάτων- και μάλιστα επικεφαλής του «Λιμανιού της αγωνίας»- για ατάκες και ευρηματικούς τίτλους κατέχουμε διδακτορικό οι αριστεροί- Θοδωρής Δρίτσας μάς υπόσχονταν, ως αντιπολίτευση, ότι θα έστηνε κρατική ακτοπλοϊκή εταιρεία, που θα έλυνε αστραπιαία όλα τα προβλήματα των θαλάσσιων συγκοινωνιών, τι ακριβώς κάνει θωρώντας μας ακίνητος μ’ εκείνη την τσαχπίνικη ματιά του;

Εγνώριζε το βαρύ χαρτοφυλάκιο που αναλάμβανε, τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις και απαγορεύσεις ή κοιμόταν και ξυπνούσε με τις διακηρυκτικές ευχολόγες -όπως αποδείχτηκε θέσεις της Αριστεράς- ή δεν είχε ιδέα τι επρόκειτο να διαχειρισθεί. Διότι αν γνώριζε και μας παραμύθιαζε -το θέλαμε κι εμείς βέβαια- διέπραττε εις βάρος μας πολιτική απάτη ή αν δε γνώριζε, οπότε πάσχει από βαριάς μορφής ανικανότητα.

Έτσι μετά από δέκα μήνες με αριστερή διακυβέρνηση το Υπουργείο Ναυτιλίας βλέπει την κατάσταση να εξελίσσεται όλο και χειρότερα, παραμένοντας απολύτως ακίνητο και αμέτοχο. Κι αν δεν υπήρχε ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας, που δρομολόγησε τρία πλοία την ημέρα από το λιμάνι της Μυτιλήνης για να μεταφέρουν πρόσφυγες και μετανάστες στον Πειραιά, θα πνιγόμασταν μαζί με τους εξ ανάγκης επισκέπτες μας στα θολά νερά των υποσχέσεων του κυρίου Δρίτσα, που δεν ξέρω αν επισκέφτηκε ποτέ κανένα από τα νησιά μας -όχι σε καιρό διακοπών- για να πληροφορηθεί πώς περνάνε εδώ οι χειμώνες.

Μα υπάρχει και η αεροπορική συγκοινωνία, απαντούν κάποιοι αισιοδόξως ελπίζοντες. Ασφαλώς. Με δύο αεροπορικές εταιρείες. Που συναγωνίζονται πόσο θ’ αυξήσουν τις τιμές των εισιτηρίων όλες τις περιόδους, που διαπιστώνεται κάποια αυξημένη κίνηση. Χριστούγεννα, Πάσχα, Ιούλιο-Αύγουστο.
Στα 95 ευρώ χτυπάει σήμερα το απλής μετάβασης εισιτήριο από τις 15 Δεκεμβρίου ως τις 15 Ιανουαρίου περίπου.

Η αιτιολογία είναι βέβαια έτοιμη και προϋπολογισμένη. «Οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων διαμορφώνονται ανάλογα με την εποχικότητα, την πληρότητα…» κ.λπ.
Αλλά η αριστερή μας κυβέρνηση έχει -όπως και όλες οι άλλες- υπουργό συγκοινωνιών. Τον κ. Στρίντζη. Γνωρίζει τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που συναντούν οι νησιώτες στη διάθεση ή την ανάγκη τους να ταξιδέψουν; Ξέρει κάτι σχετικό με την αρχή της νησιωτικότητας; Αντιλαμβάνεται ότι οι 15.000, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό μας, κάτοικοι της Λέσβου- άσχετα αν είμαστε 85.000- απαγορεύεται να ταξιδέψουν ή να δεχθούν τα ξενιτεμένα παιδιά ή αδέρφια τους;

Είναι διατεθειμένη να δει τα θέματα αυτά η αριστερή ματιά της κυβέρνησης ή θα ασχολείται μόνο με τα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα και την πέριξ αυτής περιοχή, άντε κι ως τα διόδια Αφιδνών.

Γιατί, αν δε ξέρει ή δεν ασχολείται μ’ αυτά τα προβλήματα, θα πρέπει να αποδεχθούμε πλήρως τη ρήση του σπουδαίου Γάλλου ιστορικού και δημοσιογράφου Ζακ Ζυλιάρ σε συνέντευξή του στη Μικέλα Χαρτουλάρη, σύμφωνα με την οποία «η αριστερά δεν κατοικεί στα κόμματα, αλλά στις καρδιές των ανθρώπων».

Οπότε θα παύσουμε και να ανησυχούμε.