Την περασμένη εβδομάδα, τα μεγάφωνα του δήμου Πλωμαρίου, «του χουνί», όπως αποκαλούνται εδώ, ανατρέχοντας στα χρόνια του ‘44 - ‘45, ανήγγειλαν μια δημοπρασία για την πώληση δύο ακινήτων.
Μόνο που τα ακίνητα ανήκαν, δεν ξέρω αν ανήκουν ακόμα, στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Όπως ήταν επόμενο, οι συζητήσεις φούντωσαν, οι εικασίες διατυπώθηκαν, οι αμφιβολίες εκφράσθηκαν, οι εξηγήσεις εφευρέθηκαν. Αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω, γιατί στον τόπο μου δυστυχώς επικρατεί μια ιδιότυπη «ομερτά». Μπορεί να σχολιάζουμε, σε καφενειακό επίπεδο διάφορα που βλέπουμε και ακούμε, αλλά δεν θέλουμε να κάνουμε ερωτήσεις, δεν επιδιώκουμε εξηγήσεις, δεν ενοχλούμε την εξουσία, σε όποιο βαθμό και όποιο επίπεδο κι αν εμφανίζεται αυτή.
Οπότε η δουλειά του δημοσιογράφου, που από όλους αυτούς τους ικέτες1 της εξουσίας, χαρακτηρίζεται «ρουφιανιά», γίνεται εξαιρετικά δύσκολη. Παρά ταύτα, έγινε γνωστό ότι ο νέος εφημέριος του Αγίου Νικολάου, με απόφαση του εκκλησιαστικού συμβουλίου του ναού, προβαίνει στην πώληση των δύο ακινήτων «για να καλύψει χρέη» του προκατόχου του, ύψους 17.000 έως 27.000 ευρώ. Δεν επιβεβαιώνεται το ακριβές ύψος της οφειλής, διότι μεταξύ των ακηκοότων υπάρχουν αποκλίσεις. Ανεξαρτήτως του πυρήνα του γεγονότος, που είναι αληθής.
Το περίεργο στην υπόθεση αυτή είναι ότι το εκκλησιαστικό συμβούλιο, που συμπράττει με τον νέο εφημέριο, είναι το ίδιο ακριβώς που συνέπραττε με τον προηγούμενο. Το οποίο, ως γνωστόν, διορίζεται από τον μητροπολίτη. Ως εκ τούτου η απορία αναβλύζει από μόνη της.
Παρέδωσε πεπραγμένα, απολογισμό, ταμείο, εκκρεμότητες ο απελθών εφημέριος; Και αν ναι, πού τα παρέδωσε; Στον διάδοχό του ή στον μητροπολίτη; Το εκκλησιαστικό συμβούλιο ήταν παρόν ή απόν; Συναποφάσιζε για όσα γίνονταν; Ποιος διαχειριζόταν τα έσοδα του ναού, που όπως όλοι γνωρίζουμε δεν προέρχονται μόνο από την διάθεση των κεριών, αλλά και από μισθώματα διαφόρων καταστημάτων, που βρίσκονται στην αγορά του Πλωμαρίου, μεταξύ των οποίων το μεγαλύτερο κατάστημα (βιβλιοχαρτοπωλείο, πρακτορείο εφημερίδων κ.λπ.) και ένα παντοπωλείο ή σούπερ μάρκετ στα ελληνικά;
Τι συμβαίνει, λοιπόν, ακριβώς; Ή ο προηγούμενος ιερέας μαζί με το εκκλησιαστικό συμβούλιο, άφησε χρεωμένη την εκκλησία και έφυγε χωρίς ούτε ο ίδιος να αισθανθεί την ανάγκη να αποδώσει λογαριασμό, ή ο νέος ιερέας, με το ίδιο πάντα εκκλησιαστικό συμβούλιο, δεν εξηγεί ακριβώς τον σκοπό για τον οποίο θα διατεθεί το εισπραχθησόμενο τίμημα, ή το μέγεθος της μαύρης ή άσπρης τρύπας, που προορίζεται να καλύψει. Κι έμειναν μόνο οι πανηγυρικές τελετές της διαδοχής, με ανταλλαγές σταυρών και φιλημάτων, παρουσία δημάρχων, πρώην δημάρχων, βουλευτών, δηλαδή «πάσης αρχής και εξουσίας».
Και διερωτάται κανείς, ενθυμούμενος την ιερή ανατριχίλα που διαπέρασε το σώμα της κρατούσας εκκλησίας, όταν η κυβέρνηση υπό το κράτος των τεραστίων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει, αποφάσιζε να φορολογήσει και την εκκλησία. Έστω κι αν αργότερα μερικώς ανακάλεσε. Τελικώς ποιος και με ποιο τρόπο ελέγχει τα οικονομικά των ναών; Ενοριακών, προσκυνηματικών, μοναστηριακών κ.τ.λ..
Σε ποιον αποδίδουν λογαριασμό τα εκκλησιαστικά συμβούλια, που μετά από κάθε ιεροπραξία, ασχολούνται με το οικονομικό της αποτέλεσμα; Και φυσικά δεν αναφέρομαι, ούτε θα μπορούσα άλλωστε, σε εκκλησίες, όπως του Μπορού (Νεοχωρίου κατά την εθνικόφρονα εκδοχή), ούτε του Ακρασιού, ούτε του Αμπελικού, των οποίων το εκκλησίασμα δεν ξεπερνά τα 15 άτομα. Μιλώ για τις εκκλησίες που και κόσμο συγκεντρώνουν και περιουσιακά στοιχεία προσοδοφόρα διαχειρίζονται.
Εδώ λοιπόν στο Πλωμάρι, με τις δημοπρασίες που αναγγέλθηκαν, ανοίχτηκε ένα σοβαρό, κατά την άποψή μου, θέμα. Που πρέπει να απαντηθεί.
Ή ο προηγούμενος ιερέας άφησε χρεωμένο το ναό και έφυγε χωρίς να δώσει λόγο σε κανένα. Ή ο νέος εφημέριος δεν κάνει ακριβή περιγραφή του ζητήματος. Τιθεμένου αμέσως και όχι εμμέσως του ρόλου του εκκλησιαστικού συμβουλίου. Τι ακριβώς κάνει, για ποια πράγματα αποφασίζει και ποια είναι τα όρια της ευθύνης του. Και όλων των εκκλησιαστικών συμβουλίων, υποθέτω. Και κυρίως σε ποιον αποδίδουν λογαριασμό, αφού δεν είναι εκλεγμένα, αλλά διορισμένα. Επιλεγόμενα με βάση τον βαθμό ευσεβείας τους υποθέτω.
Γνώριζε το χρέος, αν υπήρχε, ήταν ενήμερο της κατάστασης και αν ναι πού την ανέφερε. Και αν πράγματι είχε οφειλές ο ναός, από πού αντλήθηκε η δαπάνη που απαιτήθηκε για την μετασκευή των εκκλησιαστικών γραφείων σε κατοικία της οικογένειας του νέου ιερέα.
Γιατί, απ’ όσο γνωρίζω, σε κανένα δημόσιο λειτουργό, δάσκαλο, καθηγητή, αστυνομικό, λιμενικό, οποιονδήποτε τέλος πάντων, δεν εξασφαλίζεται κατοικία στον τόπο όπου ορίζεται να υπηρετήσει.
Μήπως αυτοί έχουν μικρότερες ανάγκες ή η προσφορά τους είναι ήσσονος σημασίας;

1. Ικέτης: Ο καταφεύγων προς τίνα και ζητών βοήθειαν, σύμφωνα με το «Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης» του Σκαρλάτου Βυζάντιου, Αθήνα 1851.

15.6.2010
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.