Παρά το γεγονός πως έχουμε τα χρονάκια μας, η γυναίκα μου κι εγώ, αποφασίσαμε να ανεβούμε το απόγεμα της 25 Μαΐου στο Σύνταγμα, έστω για ένα απλό πέρασμα από τη συγκέντρωση. Και δεν το μετανιώσαμε. Βέβαια δε μείναμε εκεί όσο κράτησε η συγκέντρωση. Μπήκαμε σε γειτονικό φιλικό σπίτι, όπου γινόταν κάποια φιλολογική εκδήλωση και παρακολουθήσαμε το πλήθος και τον παλμό του κόσμου από το μπαλκόνι του σπιτιού, σχεδόν ως τις 12 τη νύχτα.
Η πρώτη μας εντύπωση είναι πως πρόκειται για κάτι το τελείως διαφορετικό, από όσα ξέραμε. Κι η εμπειρία μας από συγκεντρώσεις, πορείες και διαδηλώσεις είναι πλουσιότατη. Από τις πορείες για το 15% για την Παιδεία, για το «114», για τη δολοφονία του Λαμπράκη, για τον φόνο του Σωτήρη Πέτρουλα, ως τις σχετικά πρόσφατες συγκεντρώσεις για τις φωτιές στην Πάρνηθα και στην Δυτική Πελοπόννησο.
Οι διαφορές που επισημάναμε είναι:
Ήταν πολύ μεγάλη. Μια από τις μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων.
Πλειοψηφούσαν τα νέα παιδιά.
Ήταν απολύτως ειρηνική. Δεν υπήρξαν ούτε κουκουλοφόροι, ούτε πράξεις βίας.
Δεν υπήρξαν ομιλίες από μπαλκόνια, ούτε κεντρικά συνθήματα που τα εκφωνούσαν κάποιοι και τα επαναλάμβανε το πλήθος.
Στην κινητοποίηση των συγκεντρωμένων έπαιξε μεγάλο ρόλο η Πληροφορική.
Όπως ήταν επόμενο, τις επόμενες μέρες και ως τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, είχαμε πολλές συζητήσεις, τόσο προφορικές με φίλους και γνωστούς, όσο και ηλεκτρονικές σε διάφορους ιστότοπους, σχολιάζοντας τη συγκέντρωση. Πολύ περισσότερο που οι συγκεντρώσεις συνεχίζονται καθημερινά.

Ο σχολιασμός επικεντρώθηκε μεταξύ άλλων και στα εξής ερωτήματα:
1) Το γεγονός ότι η συγκέντρωση ήταν αυθόρμητη και οι συγκεντρωμένοι δεν καθοδηγήθηκαν από πολιτικά κόμματα, συνδικάτα ή άλλους φορείς, είναι καλό ή κακό;
Πιστεύω πως δεν είναι κακό. Ως παλιός αριστερός, κάποτε αποστρεφόμουν τον όρο «αυθόρμητος». Πίστευα πως έκρυβε αφενός μεν τον κίνδυνο «καπελώματος» και αφετέρου τον κίνδυνο «προβοκάτσιας». Χρειάστηκε πολλή σκέψη και μεγάλος προβληματισμός για να συνειδητοποιήσω πως το αντίθετο του «αυθόρμητος» είναι το «οργανωμένος», το οποίο όμως συνεπάγεται τη διαίρεση των ανθρώπων σε ηγέτες, αρχηγούς, ποιμένες, καθοδηγητές από τη μια μεριά και σε οπαδούς, μάζες και ποίμνια από την άλλη, διαίρεση που τη θεωρώ υποτιμητική και μειωτική.
Πιστεύω δε πως δεν είναι μακριά η μέρα που η διαίρεση αυτή θα φαντάζει τόσο ξεπερασμένη και αταίριαστη όσο είναι σήμερα η έννοια του κληρονομικού μονάρχη.

2) Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της Πληροφορικής στις σημερινές συνθήκες;
Πιστεύω πως είναι απολύτως εποικοδομητικός. Παρ’ όλο που δεν είμαστε νέοι, η γυναίκα μου κι εγώ έχουμε ενστερνιστεί τη νέα τεχνολογία. Όχι μόνο χρησιμοποιούμε πολλές ώρες τη μέρα τον ηλεκτρονικό υπολογιστή γράφοντας, αλλά εντρυφούμε ταχτικά στο Διαδίκτυο και ανταλλάσσουμε ηλεκτρονικά μηνύματα με πλήθος φίλων και γνωστών.
Με στεναχωρεί το γεγονός πως πολλοί φίλοι και γνωστοί υποτιμούν ή και αποστρέφονται το ρόλο της νέας τεχνολογία, ενώ σε πολύ κοντινές και γειτονικές χώρες, όπως η Τουρκία και η Αίγυπτος, στον τομέα αυτόν γίνεται αληθινή κοσμογονία. Θα πίστευε κανείς πως η Τουρκία μάς έχει κατά πολύ ξεπεράσει στον τομέα αυτόν και πως οι Αιγύπτιοι είναι τόσο εξοικειωμένοι με τη χρήση του κινητού τηλεφώνου και του ηλεκτρονικού υπολογιστή; Ότι στις εξεγέρσεις που συγκλονίζουν τον αραβικό κόσμο αποτελεσματικότατος είναι ο ρόλος των κινητών τηλεφώνων και των μηνυμάτων μέσω του Διαδικτύου;
Δεν είναι υπερβολή ο ισχυρισμός ότι στις μέρες μας αναπτύσσεται ένα ιδιότυπο «αντάρτικο» κατά του κατεστημένου, αντάρτικο που δεν διεξάγεται με πυροβολισμούς και εκρήξεις, ούτε έχει ανθρώπινα θύματα, όπως τα παλιά, αλλά προκαλεί στον αντίπαλό του πολύ μεγαλύτερες ζημιές και καταστροφές, καθώς αχρηστεύει ολόκληρα αρχεία, εξαφανίζει πολύτιμες πληροφορίες, ή δημοσιοποιεί επικίνδυνα μυστικά, αλλά και μπορεί να ιδιοποιηθεί τεράστια χρηματικά ποσά.

3) Ανταποκρίνονται τα πολιτικά κόμματα στις απαιτήσεις της εποχής μας;
Πιστεύω πως είναι το πιο καίριο ερώτημα. Φυσικά είμαι υπέρ της ύπαρξης και της λειτουργίας των κομμάτων, γιατί είναι βασικό συστατικό της Δημοκρατίας. Μόνο που θεωρώ πως τα σημερινά κόμματα δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, χωρίς να εξαιρώ τα κόμματα της Αριστεράς.
Τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας είναι στην πραγματικότητα μηχανισμοί προώθησης των «δικών μας παιδιών» (Μητσοτάκης) και δυστυχώς εξακολουθούν να ανταποκρίνονται στους αθάνατους ορισμούς του Ροΐδη: «Κόμμα εστί ομάς ανθρώπων […] μισούντων την εργασίαν, […] οι οποίοι συνασπίζονται πέριξ οιουδήποτε αρχηγού […] ίνα τους εξασφαλίσει να ζώσι χωρίς να εργάζονται.»
Τα κόμματα της Αριστεράς πάλι, πρέπει να εκσυγχρονιστούν ριζικά. Να εγκαταλείψουν την πυραμιδική δομή της οργάνωσής τους, αφού από μόνη της αναιρεί την κοινωνική ανισότητα που θέλουν να καταργήσουν. Να χρησιμοποιούν την πληροφορική, τόσο στη λειτουργία των οργανώσεών τους όσο και στην εκλογή των υπευθύνων για κάθε πόστο. Να καθιερώσουν την τακτική, υποχρεωτική εναλλαγή, όλων των υπευθύνων σε όλα τα πόστα. Κυρίως όμως να μη δεχτούν να παίξουν το πολιτικό παιχνίδι με τους όρους που έχουν επιβάλει οι Επικυρίαρχοί μας. Ευτυχώς αυτό, τώρα τελευταία, έχει αρχίσει να γίνεται.
Το θέμα όμως δεν εξαντλείται σε ένα σημείωμα και επειδή προβλέπω πως οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας θα συνεχιστούν, θα ολοκληρώσω στο επόμενο σημείωμά μου.