Είδηση είναι και αυτό. Έγινε σύσταση από φορείς Αθηναίων στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Εκκλησίας να μη χαιρετούν στις εκπομπές τους με το «Χριστός Ανέστη». Ο λόγος; Οι μειονότητες που βρίσκονται στη χώρα μας. Πως αυτοί οι άνθρωποι, δηλαδή, θα ακούνε το χαιρετισμό μας, τη στιγμή που οι ίδιοι δεν έχουν τη δική μας θρησκεία.
Η χαρά της Ανάστασης πρέπει να πνιγεί. Να μην ακούγεται ο χαρμόσυνος χαιρετισμός, γιατί δεν μπορούν να τον ασπαστούν οι αλλόθρησκοι. Βεβαίως, στην πίστη μας συμβαίνει κατά το ρήμα «όστις θέλει» ακολουθεί. Άρα, η τάση επιβολής των ολίγων στους πολλούς έχει παράξενη χροιά. Ή μήπως το θέμα ξεκινά από εμάς τους ίδιους; Από μας που με ελαφρά τη καρδία χαθήκαμε μέσα στην αδιαφορία μας. Γιατί να ασχολούμαστε μ’ όλα αυτά; Πού να κουράζουμε το κεφάλι μας. Ποιος ο λόγος να βασανίζουμε τη σκέψη μας για τη βαθύτερη έννοια; Απέχουμε. Οικιοθελώς. Ποιος να εμβαθύνει και να ερμηνεύσει το: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας». Ξεχάστηκε και η δοτική. Άλλαξε η γραμματική. Γλωσσική πενία. Πού να καταλάβουμε την έννοια ότι ο Χριστός με το θάνατό Του, ή ακόμη καλύτερα διά του θανάτου Του, το θάνατο πάτησε. Νίκησε!

Ρωτήθηκαν οι Μουσουλμάνοι για το θέμα του αναστάσιμου χαιρετισμού μας, και, οι ίδιοι δεν είχαν καμμία αντίρρηση. Αντίθετα, απάντησαν πως γνωρίζουν ότι βρίσκονται σε μια χώρα με συγκεκριμένη πίστη, την οποία και σέβονται. Πολλές φορές μάλιστα εύχονται και χαιρετούν τους Έλληνες γείτονές τους κατά πώς απαιτεί η εποχή.
«Όσοι πιστοί προσέρχονται», λοιπόν, έχουν το απόλυτο δικαίωμα να χαιρετιούνται για 40 μέρες μετά το Πάσχα με το «Χριστός Ανέστη»! Όσοι δεν ασπάζονται την αναστάσιμη χαρά, δεν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να προτάσσει θεωρίες και επιβουλές σ’ εκείνους που επιθυμούν να βιώνουν τα πιστεύω τους. Όσοι από τις μειονότητες κατοικούν εδώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί.
Από τη δήλωσή μας, βέβαια, μέχρι την ουσία του πράγματος υπάρχει διαφορά. Δεν είναι εύκολο όλοι να γευτούμε την ουσία. Ωστόσο, δεν απέχουμε και δεν καταργούμε τη σταυροαναστάσιμη αγωνιστική πορεία μας.
Οι καιροί είναι μοντέρνοι. Μας παίρνουν τα μυαλά. Μας ροκανίζουν και τα άγια και τα όσια. Μας υπερτονίζουν τα δικαιώματα της όποιας μειονότητας και υποδαυλίζουν τα ιερά της πλειονότητας. Παραπαίουμε. Με μεταλλαγμένη ταυτότητα και με φουσκωμένα τα μυαλά. Μ’ αυτόν τον αέρα που μας φέρνει μέχρις εδώ. Και το εδώ είναι η κρίση και η σύγχυση. Διαβρώνοντας και αμφισβητώντας εμείς οι ίδιοι αυτό που είμαστε, φτάνουμε να καταργούμε αυτόματα και κάθε λόγο που έχουμε για την ελπιδοφόρα αναστάσιμη βιωματική μας.