Πίσω, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, κοιτάμε τις νέες πτυχές του εργατικού κινήματος! Η παντελής έλλειψη από τα πάνω καθοδηγητικών οργάνων έδωσε ώθηση σε νέες πιο αποφασιστικές, από άποψη μαχητικότητας, απεργίες, αυτόνομες, με την έννοια ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έπαιρναν αποφάσεις για τους αγώνες τους, αλληλέγγυες ανάμεσα σε εργαζομένους διαφορετικών κλάδων. Αν μπορούσαμε δηλαδή να δώσουμε μια λιτή ερμηνεία των αγώνων της δεκαετίας τού ’70, σε ένα τρίπτυχο, αυτή θα ήταν: απεργία - αυτονομία - αλληλεγγύη!
Την ίδια περίοδο, τα οδοφράγματα των εργαζομένων στήνονταν σε όλες τις χώρες της δυτικής Ευρώπης. Από την Πορτογαλία μέχρι την Ιταλία, οι εργοστασιακές επιτροπές παίρνουν φωτιά από τη συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτές, κάνοντας τα αφεντικά και το κράτος να θυμούνται κάτι από το... «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη...»! Την ιστορική εκείνη περίοδο των απεργιακών επιτροπών, αυτά τα κινήματα είχαν πολιτική στήριξη και ταυτόχρονα ωθούνταν από οργανώσεις ή και κόμματα της άκρας αριστεράς, όπως η Lotta Continua στην Ιταλία, η LCR στη Γαλλία, το αντιδικτατορικό κίνημα στην Ισπανία κ.τ.λ.. Στην Ελλάδα, όμως, η πτώση της δικτατορίας βρήκε τις παράνομες συνδικαλιστικές οργανώσεις μουδιασμένες και ακόμα περισσότερο ο κατακερματισμός τους δεν έδωσε έμπνευση για τη συνέχεια των αγώνων. Ο κόσμος δεν ακολούθησε τις όποιες αυθεντίες τής τότε αριστεράς και πήρε κατά κάποιο τρόπο, έστω και για λίγο, τα ηνία του εργατικού κινήματος στα χέρια του. Στην ουσία, τα πρώτα χρόνια που ακολουθούν την πολιτική εναλλαγή στη διαχείριση της εξουσίας το ’74, σημαδεύονται από την άνοδο του εργατικού κινήματος στα εργοστάσια. Μέσα από εργοστασιακά σωματεία με διαδικασίες αυτοοργάνωσης, αναπτύσσεται ένας αυτόνομος μαχητικός συνδικαλισμός με επιθετικά αιτήματα. Οι νικηφόροι, σε πολλές περιπτώσεις, αγώνες, κάνουν τις κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες να ακολουθήσουν, ανεβάζουν το επίπεδο διαβίωσης της εργατικής τάξης συνολικά και αναγκάζουν την αστική κυριαρχία, να αναζητήσει νέους τρόπους καταστολής-αφομοίωσης του μαχητικού αυτού κινήματος...
Η δεκαετία τού ’80 σηματοδοτείται από μια ακόμα εναλλαγή στη διαχείριση της εξουσίας, με σκοπό να μπει ένας φραγμός στις συνεχείς απαιτήσεις της εργατικής τάξης, να βελτιώσει τους όρους αναπαραγωγής της. Η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ, που την πίστεψε σχεδόν το σύνολο της εργατικής τάξης, σε πρώτη φάση αναδιάρθρωσε το κράτος σαν κυρίαρχη δομή οργάνωσης. Μετέτρεψε ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων σε γραφειοκράτες, πασάροντάς τους ένα όραμα για μια ζωή με σταθερή εργασία, κοινωνική ανέλιξη, τραπεζική ευτυχία! Ο... παράδεισος δηλαδή μιας εργατικής τάξης που ανάμεσα στα όρια του αιτηματικού αγώνα και του ριζοσπαστικού, κόβει δρόμο μέσα από την... επανάπαυση και το... βόλεμα! Την εποχή εκείνη, οι προσδοκίες για το μέλλον αποδεικνύονται το καλύτερο υπνωτικό που προσέφερε το ΠαΣοΚ. Ταυτόχρονα, η εξάπλωση του «επαγγελματικού συνδικαλισμού» μετέτρεψε τους εργαζομένους σε παθητικούς δέκτες, που κοίταζαν μόνο τη... «δουλίτσα τους» και ψήφιζαν κάθε τόσο για τον καινούργιο πρόεδρο του σωματείου... Μέσα από αυτήν την τακτική, το κράτος κατάφερε να κατακερματίσει την εργατική τάξη, να τη διαιρέσει στις λεγόμενες... «μικρές κοινωνικές ομάδες» - το σλόγκαν του φιλελευθερισμού -, οι οποίες «εχθρεύονται» η μια την άλλη! Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα πλήθος κοινωνικών ταυτοτήτων και έφερε στο προσκήνιο τη λογική της καβάτζας, του ρουσφετιού, της λούφας! Χάνεται κάθε ίχνος μαζικής εργατικής κουλτούρας και δημιουργεί μια «τάξη χωρίς ταξική ταυτότητα», που αναγνωρίζεται πλέον μόνο από την επαγγελματική ιδιότητα του καθένα και την κλαδική συντεχνία που αυτός ανήκει! Έτσι βλέπουμε μέχρι σήμερα τον ανταγωνισμό μεταξύ ιδιωτικών και δημόσιων υπαλλήλων, που είναι και ο πιο βασικός. Σε κάθε έναν από αυτούς τους κλάδους υπάρχουν στο εσωτερικό τους μικρές υποομάδες εργαζομένων με τα δικά τους συμφέροντα. Η εργατική τάξη έχει διαχωριστεί έτσι, σε κλάδους, ομάδες, συντεχνίες... Βασικός σκοπός τους, η χειραγώγηση της τάξης! Όσο πιο απομονωμένος και χωρίς στήριξη βρίσκεται κάθε κλάδος, τόσο καλύτερα για τα αφεντικά και το κράτος στο επίπεδο της διεκδίκησης βασικών αιτημάτων για την επιβίωση...
Η βασική διαφορά με τους αγώνες τού ’70 είναι ότι τότε υπήρχε τουλάχιστον η αλληλεγγύη των εργατικών κλάδων. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» όχι μόνο κάνει καλύτερα τη δουλειά των αφεντικών και του κράτους, αλλά συνεχίζει το έργο της ευκολότερης διαχείρισης των εργατικών αιτημάτων σε συνδυασμό με τις σύγχρονες μορφές παραπληροφόρησης και καθοδηγούμενης ενημέρωσης μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ...
Μέσα από τον εργατικό λάκκο των λεόντων,

... ο Δανιήλ.