Δημοσιεύουμε σήμερα το τελευταίο κείμενο της περιγραφής της εκδρομής μας, το καλοκαίρι του 2009, στο γραφικό, μεγαλοπρεπές, ανατολίτικο, εγκαταλειμμένο, ερειπωμένο και χορταριασμένο αρχοντικό, της Δαφιώτικης Οθωμανικής οικογένειας των Μπεκήρ Αγάδων.
Ανακεφαλαιώνοντας είπα στην Ερατώ:
- Όταν ξεκίνησα την αφήγηση δεν φανταζόμουν πως θα χρειαζόταν δεκαέξι συνέχειες. Πώς όμως να χωρέσεις σε εξακόσιες λέξεις, όσες διαθέτει κάθε φορά η φιλόξενη στήλη, μια εκδρομή σε ένα αρχοντικό όπου έζησαν και οργίασαν δεκατέσσερις γηγενείς Δαφιώτες Οθωμανοί Μπεκήρ Αγάδες, ανάμεσα σε τόσες τοποθεσίες με φορτισμένες αρχαιοελληνικές λέξεις: Δάφνια, Παρθένης, Έλαφος, Κιόνια, Ίσσα, Αρίσβα, Πύρρα, Βρίσα, Μάκαρα; Όταν μάλιστα απέναντι από το αρχοντικό του Μπεκήρ Αγά, στη δυτική πλευρά της ρεματιάς της Ποταμιάς μετά τις Ξηρόλιμνες ορθώνεται η Ξηροκαστρινή, το βουνό της Αρχαίας πόλεως Ίσσας, με την κορυφή «Καρύδι» την τέταρτη ψηλότερη του νησιού! Στο βουνό όπου έβοσκαν πρόβατα και είχαν ελαιοκτήματα οι δικοί μου, πριν από την εποχή του δημογέροντα προγόνου μου Σταυράκη Δημητρίου Καρέκου.
- Απέφυγες να αναφέρεις τα Μάκαρα, τα παρακείμενα στη δυτική πλευρά του στόμιου του Κόλπου, που υπενθυμίζουν το πρώτο βήμα τού από δυσμάς άποικου του νησιού και πως μία από τις πέντε κόρες του, η Ίσσα, έδωσε το όνομά της, ως πρώτη ονομασία, στο νησί. Δεν ανέφερες τη Βρίσα, στην ανατολική πλευρά του Κόλπου, από όπου έκλεψε ο Αχιλλέας την πανέμορφη Βρισηίδα, δεν σημείωσες ότι με το ψευδώνυμο Πύρρα κρυβόταν ο ήρωας στη Σκύρο, ντυμένος με γυναικεία φορέματα, ανάμεσα στις κόρες του βασιλιά Λυκομήδη, για να μην πάει και σκοτωθεί στον Τρωικό πόλεμο και που ωστόσο κατάφερε με τη βασιλοπούλα Δηιδάμεια να αποκτήσουν τον Πύρρο, τον μετονομασθέντα Νεοπτόλεμο. Δεν ανέφερες τον πατριώτη μου, τον βασιλιά της Άρτας Πύρρο και τον εξάδελφό του, τον Μέγα Αλέξανδρο, που ήταν και οι δυο απόγονοι του Αχιλλέα, επιμένεις στους απογόνους του Χατζή Εμπού Μπεκήρ Αγά!
- Δεν ήθελα να αντιπαρατεθώ μαζί σου, μιας και θα υπερασπιζόσουν τον βίαιο κατακτητή της Λέσβου κατά τον Τρωικό πόλεμο! Αλλά ας επαναλάβουμε, οι δυο μας εναλλάξ, ονομαστικά τους δεκατέσσερις Μπεκήρ Αγάδες:
***
- 1ος ο Ζορμπάς Μπεκήρ Αγάς, γύρω στα 1544, που στο εξοχικό έχει «χωμένο στο πρώτο το σκαλί, ένα κιούπι βενέτικο φλουρί!»
- 2ος ο Χαβδή Μπεκήρ Αγάς, στα 1690, που μνημονεύει η βρύση του Πλωμαρίου.
- 3ος ο Εμπού Μπεκήρ Αγάς, στα 1740 ο Βοεβόδας της Καλλονής, γιος του δεύτερου, ο Γενάρχης της Δαφιώτικης οικογένειας, που ο Σουλτάνος εξόρισε στην Κύπρο.
- 4ος ο Καζάς Μπεκήρ Αγάς, στα 1750, που επαναστάτησε και εκτελέστηκε με τυφεκισμό.
- 5ος ο Ναζίρης Μπεκήρ Αγάς, στα 1770, ανιψιός του τρίτου, ο πανίσχυρος άρχοντας, το αγαπητό «Μπεκηρέλι» που διοίκησε όλη τη Λέσβο με έδρα την Καλλονή!
- 6ος ο Χατζή Απτή Μπεκήρ Αγάμπεης, στα 1820 ο πλούσιος δανειστής της Αχυρώνας.
- 7ος ο Απτηραχμάν Βεκήρ Βέης στα 1888, που η γυναίκα του με δικά της χρήματα έκτισε το    υδραγωγείο στα Αργιανά.
- 8ος ο Βεκήρ Βέης στα 1890, στα Παράκοιλα, που έχει το Βακούφι των Αργιανών.
- 9ος ο Χατζή Ιμπραήμ Μπεκήρ Αγάς, στα 1893, που η σύζυγός του Χανούμ έχει στο κτήμα της ροζακί σταφύλια.
- 10ος ο Μπεκήρ Μπέης, στα 1900, από τους παρακμάσαντες απογόνους που σκότωσε, τρομάζοντάς τον, ο Έλληνας νταής Μπουγάμαλης.
- 11ος ο Τσαούς Μπεκήρ Αγάς, στα 1912, στη Φίλια, ο παρηκμασμένος απόγονος που πολέμησε    στη μάχη του Κλαπάδου.
- 12ος ο Χατζή Μπεκήρ Αγά Ζαδέ Μουσταφά Ασήμ, στα 1913, που υπέγραψε με τον παραπάνω τίτλο και ονοματεπώνυμο τα ψηφίσματα των Οθωμανών προκρίτων και που αναγκάστηκε, ως μουσουλμάνος, να φύγει στη Μικρασία το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών.
- 13ος ο Κατρή Καπτάν Αρασίν Μπεκίρ Αγάς, στα 1921, που είχε κτήμα στα Λίπεδα.
- 14ος ο Βεκίρ Χατζή Ριζά, στα 1921, με κτήμα στη θέση Ζεργιακίδες στον κάμπο Καλλονής.
***
Στο δρόμο της επιστροφής ήλθε κοντά μας ο πρόεδρος του Συλλόγου Καλλονιατών Λέσβου, ο αγαπητός, ρομαντικός συνοδός μας, ο Χρήστος Τραγέλλης, που προσέφερε στην Ερατώ το περιποιημένο, ομοιόμορφα στοιχημένο, αυστηρά ημισφαιρικό, χρυσόχρωμο μπουκέτο μοσχομυρωδάτης, καλοθρεμμένης ρίγανης της φωτογραφίας, διαφορετικό από το δικό μας πρόχειρο, ακατάστατο, ακανόνιστου σχήματος, που μαζέψαμε στα ερείπια του δεύτερου ορόφου του γραφικού, μεγαλοπρεπούς, ανατολίτικου, ερειπωμένου και χορταριασμένου αρχοντικού και όταν το ηλιοβασίλεμα σταθήκαμε στο γεφύρι της Ποταμιάς, απήγγειλα ένα ποίημα του φιλόμουσου, θεατρόφιλου, φυσιολάτρη, ποιητή και λογοτέχνη Μιχάλη Καλλοναίου - Καρέκου, πρώτου εξάδελφου της μητέρας μου Σαπφούς Καρέκου, από το βιβλίο «Σκίτσα Καλλονής» Αθήνα 1927:
***
ΙΣΣΑ
Στης Ίσσας το βουνό τ’ απάτητο
το βράδυ όντας νυχτώνει
σα λυγμικό τραγούδι απλώνεται
το λάλημα του Γκιώνη.
*
Και της «Καλής Λαγκάδας» τ’ άγριο
μουρμουρητό ελεγεία.
Οι ροδοδάφνες βουβά πρόσωπα
σε κάποια τραγωδία…
*
Ποια χώρα χάθηκε τρισένδοξη
τάχα μεσ’ τα συντρίμμια,
κι’ είν’ όλα κόσμοι, ανεμοσκόρπιστοι
τάφοι μέσ’ στην ερήμια;
*
Όργια τ’ Ομέρ, Μπεκήρ τρόπαια
μην ήταν παραμύθι;
Κάτω απ’ τη στάχτη σου τα σκέπασες
ω καταλύτρα Λήθη!
«Καλή Λαγκάδα 1913»
***