Η ελληνική κοινωνία ζει σε ένα φαντασιακό κόσμο: όχι φαντασίας, αλλά φαντασιώσεων. Σ’ αυτόν τον κόσμο, το μεταφυσικό, όπου συγκρούεται η πραγματικότητα με τη λογική και τη σκέψη, οι συμβολισμοί αποκτούν ιδιαίτερο σημειολογικό βάρος.
Συχνά είναι άγρια εκδικητικοί στη σύμπτωσή τους: π.χ. την 4η Οκτωβρίου 2010 «εορτάσαμε» την επέτειο της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ, την επέτειο της Ιδρυτικής Διακήρυξης της Ν.Δ. και την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Εκεί να δεις τη γλύκα! Το σκηνικό στις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές ήταν απολαυστικό στη σουρεαλιστική καυστικότητά του: ο ΠΑΣΟΚος και ο ΝΔτης υπηρεσίας, δίπλα-δίπλα με την κυρία με το κανίς, να ομιλούν παράλληλα και εν κενώ για μεγάλες ιδέες, χωρίς να συγκλίνουν σε τίποτα οι κόσμοι τους!
Άλλοτε οι συμβολισμοί είναι χρήσιμοι ως πηγή ελπίδας και ενέργειας κι άλλοτε αποδεικνύονται ως το μέτρο της καταδίκης μας! Ο μείζων εθνικός συμβολισμός περιγράφεται από το όντως συγκλονιστικό υπαρξιακό σχήμα «φως στο τούνελ». Πενηντάρισα και στ’ αυτιά μου ακούω επί δεκαετίες το απροσέγγιστο αυτό «σύνθημα». Κι όμως, αποδεικνύεται τόσο ισχυρό που, παρά τη συνεχή και συνεχιζόμενη απροσδιοριστία του και την συνεπαγόμενη εκ τούτης ήττα του, κατακλύζει την καθημερινότητά μας ως το υπόδειγμα της Ελπίδας. Κι αίφνης, ένα τυχαίο περιστατικό κάπου στον πλανήτη μάς δίδει να καταλάβουμε τη σκληρότατη ουσία τού τι θα πει αυθεντικά «φως στο τούνελ»: η διάσωση των 33 μεταλλωρύχων της Χιλής. Στην περίπτωση αυτή αποκαλύφθηκε ότι το «φως στο τούνελ» προκύπτει από τη σύνθεση, όχι μιας έννοιας - της Ελπίδας -, αλλά τριών αναγκαίων εννοιών: της ελπίδας, της πίστης και της οργάνωσης. Εδώ τελειώνουν τα ψέματα για όλους μας: επειδή στο ελληνικό υπέργειο τούνελ, απ’ όπου παρεμπιπτόντως δεν εξορύσσεται τίποτα, απουσιάζουν πλήρως τόσον η πίστη όσον και η οργάνωση…
Οι κυριαρχούντες και στρατευμένοι σχετικιστές θα επιτεθούν με το «ιππικό»: το όλο γεγονός της Χιλής ήταν το απόλυτο τηλεοπτικό «ρεάλιτι σόου», θα πουν. Και θα κάνουν για ακόμα μια φορά λάθος: θα ασχοληθούν με το μιντιατικό επιφαινόμενο - με απατημένες συζύγους, χυδαίους προέδρους διασώστες, επικοινωνιακούς παπάδες κ.ο.κ. - και θα απολέσουν την ουσία της ανθρώπινης υπέρβασης της αναγέννησης των επί 69 ημέρες ταφής ζωντανών ανθρώπων. Δε θα δουν, δε θα καταλάβουν καν τη συμβολική σημασία της ονοματοδοσίας της σωτήριας κάψουλας που τους ξανάδινε τη ζωή στη μακρινή Χιλή: Φοίνικας! Κι έτσι, ηττημένοι ως νικητές, καταλήγουμε στην Ακρόπολη του 2010, μοιραία και μοιραίοι…
Αν καλώς καταλαβαίνω, στην αρχή αυτής της συγκλονιστικής εβδομάδας, η απόλυτος Αρχή της ζωής μας στη μετα-Ελλάδα, οι «Financial Times», μας έδειξε το «φως στο τούνελ» για μια ακόμα φορά: τα πάμε καλά (;!), τα spreads υποχωρούν, οι Γιώργηδες πείθουν διεθνώς κ.λπ.. Μεσολάβησε η Χιλή την Τετάρτη. Ώσπου ήλθε, την Πέμπτη, η εκ των πραγμάτων μεταβίβαση αρμοδιοτήτων επί των αρχαιολογικών χώρων, από το υπουργείο Πολιτισμού στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, διότι από πλευράς «συντονιστικού κυβερνητικού οργάνου» θα χρειαζόταν πολύς χρόνος ακόμα. Να το σκεφθούν λίγο ακόμα οι άνθρωποι, μη βιάζεσθε ανυπόμονοι «φωτο-τουνελιστές», απόλυτο αξία έχουν οι ώριμες - έως της σήψης - διαδικασίες. Σιγά-σιγά… μόνον που κατά την ίδια τη λογική τους, έχει αλλάξει ακόμα και η Φυσική: η μονάδα μέτρησης του Χρόνου από δευτερόλεπτο έγινε Ευρώ! Οποία αντίφαση, οποία καταδίκη εκ των πραγμάτων!
Χθες Παρασκευή της εβδομάδας, που συγκλόνισε τον Κόσμο συμβολικά, η είσοδος στην Ακρόπολη επιτρέπεται και καθοδηγείται από ανθυπομοίραρχο! Η δε ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να ξεχωρίσει μεταξύ δίκιου (;) και δικαιώματος (;). Όσο, αμφίβολο, δίκιο κι αν έχουν οι πρασινο-γάλαζοι ρουσφετάκηδες αρχαιοφύλακες, άλλο τόσο δικαίωμα δεν έχουν να ιδιοποιούνται δημόσιο χώρο, ούτε καν ελληνικό, αλλά παγκόσμιο χώρο. Η αριστοκρατική κομμουνίστρια Λιάνα ανέλαβε δράση στα προσφιλή της κανάλια, ο νεοφιλελεύθερος σοσιαλιστής Χυτήρης εκφέρει κάτι απίστευτα ψελλίσματα, η δε σοσιαλίζουσα φιλελεύθερη Ν.Δ. επιχειρεί να διαφύγει έναντι του «φωτός στο τούνελ» (ο δε Γερουλάνος είναι στη Νέα Υόρκη…): κι εμείς, άκοντες εκόντες, μοιρολογούμε πάνω στα αποκαΐδια της διαπίστωσης ότι το «φως στο τούνελ’» ποτέ δεν άναψε… Γιατί αν είχε όντως ανάψει, δε θα υπήρχε κανείς τους στο προσκήνιο!