Διαβάστε ένα άρθρο της συνώνυμης αθηναϊκής εφημερίδας «Εμπρός» τού 1929 (εποχή κραχ).
«Το ρεύμα της μεταναστεύσεως όχι μόνο εις την Ελλάδα, αλλά εις ολόκληρον την Ευρώπη είναι ακατάσχετον προς την Αμερικήν. Ούτε ο μεταναστευτικός νόμος ούτε αι αυστηραί ποιναί αι οποίαι επιβάλλονται εις τους λαθρομετανάστας είναι αρκεταί διά να ανακόψουν το ρεύμα τούτο. Εις τον τόπον μας μάλιστα, πολυάριθμοι πράκτορες εισδύουν εις την Ελληνικήν επαρχίαν και κατορθώνουν διά ποικίλων μεθόδων εξαπατώντας τούς απλοϊκούς, να γεμίζουν τις τσέπες των με χρήμα και τις τσέπες των άτυχων ομοεθνών μας με πλαστά διαβατήρια για να αποστέλλονται ούτοι εις την Αμερικήν όπου είναι άδηλον αν θα κατορθώσουν αντιμετωπίζοντες παντοίους κινδύνους να εισέλθουν […]. Πόσα περιστατικά Ελλήνων λαθρομεταναστών δεν μας είναι γνωστά. Χιλιάδες άνθρωποι γυμνητεύουν, πεινούν περιφερόμενοι εις τον Καναδάν ή την Αργεντινήν όπου έχουν αποσταλή πλανηθέντες παρά των πρακτόρων αυτών, οι οποίοι εφρόντισαν να πείσουν τούτους ότι η γη της επαγγελίας είναι εκεί και ότι τα δολάρια τους αναμένουν εις τας προκυμαίας. Μερικοί απ’ αυτούς κατορθώνουν, μεταμφιεζόμενοι και με κίνδυνον να τυφεκιστούν επί τόπου, να διέλθουν τα σύνορα του Καναδά και να εισέλθουν εις το έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών.» Αυτά γράφονταν τότε.
80 χρόνια μετά, η Ελληνική Πολιτεία έχει πάθει Αλτσχάιμερ, «οι νοικοκυραίοι» ξέχασαν τους προγόνους τους και ακούγοντας τη φωνή της Ακροδεξιάς, κάνουν τους καταδρομείς, κυνηγώντας μετανάστες. Είναι οι ίδιοι «νοικοκυραίοι», που είδαν το πρώτο κύμα μετανάστευσης (Αλβανοί, Βούλγαροι κ.λπ.) σα μια μορφή δουλείας και τους εκμεταλλεύτηκαν στο χωράφι, στην οικοδομή, στο σπίτι τους για να τους μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να γηροκομήσουν τους ανήμπορους γονείς τους χωρίς ασφάλιση και με μεροκάματα πείνας. Η μετανάστευση-εργατική δύναμη στην υπηρεσία τους. Είναι οι ίδιο «νοικοκυραίοι», που άφηναν τις γυναίκες τους και «αγόραζαν» τις ψηλές Ουκρανές για να τους βοηθήσουν να τονώσουν τον παρακμάζοντα ανδρισμό τους. Το δεύτερο κύμα μετανάστευσης (Αφγανοί, Πακιστανοί και λοιποί Ασιάτες) τους τρόμαξε. Το φοβήθηκαν. Αυτοί οι μετανάστες δε βρέθηκαν εδώ για πλάκα. Έρχονται και στην Ελλάδα, πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι, για να γλυτώσουν από τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ, που σκοτώνουν αμάχους. Πόσα χρόνια κρατάει ο πόλεμος στο Αφγανιστάν (και εμείς έχουμε εκστρατευτικό σώμα) με παράπλευρες συνέπειες και στο γειτονικό Πακιστάν; Πόσα στο Ιράκ; Και πόσο θα κρατήσουν ακόμα; Οι περισσότεροι που έρχονται εδώ είναι Αφγανοί. Τη χώρα τους τη βομβαρδίζει καθημερινά ο δημοκρατικός Ομπάμα με τη συμμετοχή και την ανοχή των υπόλοιπων πολιτισμένων. Τι να κάνουν; Είναι άνθρωποι απελπισμένοι, χωρίς δουλειές, χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική, που παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς και ό,τι γίνει. Τι έχουν να χάσουν; Ό,τι είχαν το έχασαν. Αυτό ειδικά το μεταναστευτικό ρεύμα είναι δημιούργημα του πλούσιου κόσμου και φυσικά μονόδρομος: Από τις εμπόλεμες φτωχιές χώρες προς τις πλούσιες. Το ζήτημα είναι πώς το χειρίζεσαι ως κράτος. Αυτό που έχει κάνει μέχρι τώρα το δικό μας είναι να τους ρίξει στη μαύρη εργασία, ανασφάλιστους, διπλοεκμεταλλευόμενους, στο περιθώριο, στην παραοικονομία, χωρίς χαρτιά, χωρίς ταυτότητα, χωρίς δικαιώματα και ξαφνικά, αγνοώντας όλα αυτά που το ίδιο δημιούργησε, ξυπνάει μια μέρα και αρχίζει το κυνηγητό με επιχειρήσεις-«σκούπα» και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έτσι εύκολα, απλά, σπασμωδικά και ελληνικά. Και όλα αυτά στη χώρα του Ξένιου Διός. Θα επανέλθω. Χαίρεται.

Και μια οφειλόμενη απάντηση στο Σ. Δελόγκο.
(Σεβόμενος και πάλι το χώρο της εφημερίδας)
Ακόμα αναρωτιέσαι αν υπάρχουν τα «όσα συμβαίνουν στον Άγ. Ραφαήλ» και αν πρέπει να βγουν στη φόρα; Συνδρομητής του «ΕΜΠΡΟΣ» είσαι, τα έχεις διαβάσει. Αν σου διέφυγαν, ζήτησέ τα (είναι πολλά, δεν είναι λίγα) από την εφημερίδα, να σου τα ξαναστείλουν. Μου κάνεις παρατήρηση να είμαι πιο προσεκτικός στο μέλλον σε χαρακτηρισμούς προσώπων. Δάσκαλος ήσουν, το δάκτυλο μου κουνάς. Παλιό κουσούρι και δεν κόβεται. Σα συμπαραστάτης αδύναμων κρίκων κάνεις έκκληση να σταματήσει η βιομηχανία επιστολών στις δύο τοπικές εφημερίδες, σα να μην αντιλαμβάνεσαι ότι είναι και αυτές (οι επιστολές) μέρος της βιομηχανίας πίστης. Εγώ πάντως τη στήλη σου δεν τη διαβάζω. Δεν έχω βρει κάτι ενδιαφέρον, εκτός αν ενδιαφέρον είναι οι εκδηλωσούλες ρουτίνας, οι παροιμίες σου, τα βιβλία που έλαβες και οι ίντσες της βροχής, που τόσο συχνά αναφέρεις. «Με την άδειά σου», Τέλος.