Έτσι που πηγαίναμε βιαστικοί βρεθήκαμε στη γωνία, δίπλα στην κολώνα με τα φανάρια της τροχαίας. Μόνο βράδυ έχει εδώ πολύ κόσμο. Τη μέρα είναι στις ατέλειωτες παραλίες ή τα αχανή πολυκαταστήματα. Ή με κάποιο κότερο για βόλτα ή οργανωμένο ψάρεμα. Μπορεί και σε μουσεία, στο ενυδρείο ή στον προστατευόμενο βάλτο με τους αλιγάτορες. Ή ακόμα στο Bayside, την υπεραγορά μόνο για καλοφαγάδες, με λιχουδιές απ’ όλο τον κόσμο, ή στη ζούγκλα με τους παπαγάλους, κάπου τέλος πάντων να επενδύσουν, όσοι ξέρουν, τα λεφτά και τον ελεύθερο χρόνο τους σε γνώσεις, εμπειρίες, ξενοιασιά και της ζωής τους ποιότητα.
Τούτη την ώρα, κοντεύανε μεσάνυχτα, με το τσούρμο να περιμένει, αυτοκίνητα να περνάνε, σκυλάκια όλες οι ράτσες και μεγέθη να στέκουν υπομονετικά ή απορημένα, και το φανάρι κόκκινο με την παλάμη φωτεινή στο ίδιο απαγορευτικό χρώμα να σου λέει μην περάσεις το δρόμο τον κεντρικό με τα πολλά αυτοκίνητα τα δαιμονισμένα, ακούμπησα νομοταγής και ήσυχος στο εξωτικό δέντρο με τα μαβιά λουλούδια, όταν δίπλα μου μια βραχνιά, σαν απ’ το υπερπέραν ερχομένη ή απ’ τη γης βγαλμένη θαρρείς φωνή, κοφτά, ακούστηκε να μου δίνει πρόσταγμα.
- Wait. (περίμενε)
Θάρρεσα πως ήταν εφιάλτης, μα, κάθε λίγα δευτερόλεπτα ακουγόταν ξανά, και μαζί με δυο ξενόφερτους εδώ στο Miami, που ο τουρισμός κρατά πάνω από 364 μέρες το χρόνο, γυρίσαμε απορημένοι κι είδαμε τη φωνή να βγαίνει μέσα από την κολώνα. Εκεί· δίπλα στο κουμπί που το πατάνε οι πεζοί να σταματάνε τα αυτοκίνητα για να διασχίσουν το φαρδύ δρόμο.
Κι ως ψάχναμε να ξετρυπώσουμε τον φουκαρά τον… άνθρωπο που… ήτανε κει μέσα στριμωγμένος, με το που άναψε το πράσινο για τους πεζούς, άλλαξε τροπάριο κι ακούσαμε να μας παροτρύνει.
- You can now cross Alton Road. (μπορείτε τώρα να διασχίσετε το δρόμο Alton)
Κι αμέσως άρχισε σε αργό ρυθμό, λες και θα γινόταν εκτόξευση πυραύλου ή ενεργοποίηση ηλεκτρικής καρέκλας, αντίστροφη η μέτρηση από 25, 24... ως το μηδέν, που τότε θα ξεχύνονταν πάλι τα αυτοκίνητα στην «κοίτη».
Και να· με απόλυτο συγχρονισμό, απέναντί μας, στο άλλο πεζοδρόμιο του «χειμάρρου» στο φανάρι για τους πεζούς, δίπλα στην κόκκινη παλάμη τη φωτισμένη, γράφονταν μεγάλοι, φωτεινοί οι αριθμοί που ακούγονταν μέσα απ’ την κολώνα. Ήταν προειδοποίηση για το πόσα δευτερόλεπτα είχε στη διάθεσή του ο πεζός για να περάσει απέναντι.
Οπότε, ήρεμοι, βρεθήκαμε σώοι κι αβλαβείς στην αντίπερα «όχθη» κι απλωθήκαμε στη Λίνκολν, το φημισμένο πεζόδρομο με τα πολλά εστιατόρια, τα ακριβά πάσης φύσεως μαγαζιά, τις γκαλερύ, τα θέατρα και κινηματογράφους, με τα μπαρ για ομο/ετερόφυλους και λεσβίες ή μη, με τα στούντιο ζωγραφικής, την τράπεζα και την εκκλησία, τους βιομήχανους πλάι στους «επαγγελματίες» άστεγους, τους μαύρους, άσπρους, κίτρινους και μελαψούς επισκέπτες, κι όλες τις φυλές, όλες τις θρησκείες να κυκλοφορούν, ντυμένοι λίγο, λιγότερο, ελάχιστο ή και πολύ αν είναι Εβραίες, και να ακούγονται οι γλώσσες όλες της Βαβέλ.
Τραπεζάκια άπειρα γεμίζανε τον πολύχρωμο, με φανταχτερά πολλώ λογιώ πλακάκια καμωμένο φαρδύ πεζόδρομο, με μιλιούνια κουτάλια, πιρούνια, ποτήρια, πιάτα και μασέλες να καταχτυπάνε ακατάπαυστα, και μια βουή πολύχρωμη, χαρούμενη, κοσμοπολίτικη να απλώνεται στην πλημμυρισμένη από ακριβά γαργαλιστικά κι ερεθιστικά κάθε λογής αρώματα νυχτερινή ατμόσφαιρα.
Όχι· δε γιορτάζει ο Άγιος Βαλεντίνος, ούτε πανηγύρι, αποκριάτικη παρέλαση ή προεκλογική απάτη, μηδέ γάμος κρητικός γίνεται. Ούτε φεστιβάλ ή συναυλία. Απλά, είναι μια από τις καθημερινές ήσυχες απολαυστικές βραδιές στη Lincoln Road.
Και αναρωτιέσαι, πώς μαθές γίνεται σε τούτο το μέρος με τις όλες ελευθερίες, αφού ό,τι θέλει ο καθείς κάνει, ό,τι θέλει φορεί κι όπου θέλει πάει, ό,τι θέλει πίνει και τρώει φτάνει να μην ενοχλεί τον άλλον, να μην στερεί δηλαδή την ελευθερία του άλλου μηδέ και τους νόμους να παραβαίνει, πώς γίνεται κι όλο τούτο το ανθρωπομάνι κινείται, ζει, διασκεδάζει, χορεύει και με αόρατα νήματα ρυθμίζονται τα πάντα;
Και πώς μπορεί η κοπελίτσα ή ο γέρος, ακόμα κι η γιαγιά με το εγγονάκι το νιάνιαρο ή το σκυλάκι, με ασφάλεια να κυκλοφορεί χωρίς συνοδεία μα και χωρίς φόβο, μόνο 24… ώρες το εικοσιτετράωρο;
Θα τα πούμε.