Εμφανίζονται σπάνια - 10 με 20 φορές κάθε χρόνο, σε όλη την Ελλάδα - ωστόσο κάθε συναυλία τους είναι διαφορετική, αφού το πρόγραμμα διαμορφώνεται κυρίως επί... σκηνής. Με ένα βασικό πυρήνα μουσικών, αλλά και πολλούς... φίλους, οι «Χειμερινοί Κολυμβητές» μέσα στην 20χρονη σχεδόν πορεία τους έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα επτά δίσκους - ο επόμενος είναι ήδη στα σκαριά -, ταξιδεύοντάς μας από την Καβάλα ως το Βόλο στην Ελλάδα, αλλά και ως την... Ιταλία. Λίγο πριν την εμφάνισή τους, αύριο Παρασκευή στο Αρχοντικό Γεωργιάδη, με αφορμή την επανακυκλοφορία από την εταιρία «Lyra» των τεσσάρων πρώτων τους δίσκων, ο Αργύρης Μπακιρτζής, η... ιδιόμορφη φωνή, σήμα κατατεθέν των «Χειμερινών Κολυμβητών», αλλά και βασικός στιχουργός και μελοποιός τους, που διανθίζει τις εμφανίσεις τους με τις... ανιστόρητες αφηγήσεις του, μας μιλάει για την ιστορία της πολύχρονης αυτής μπάντας, τη θεματολογία των τραγουδιών τους και, φυσικά, τη σχέση του Έρωτα με το Θάνατο...
Στη συναυλία της Παρασκευής, θα εμφανιστούν όλα σχεδόν τα βασικά μέλη των «Χειμερινών Κολυμβητών», που είναι οι: Αργύρης Μπακιρτζής (φωνή, στίχοι, σύνθεση), Κώστας Βόμβολος (ακορντεόν), Χάρης Παπαδόπουλος (μπουζούκι), Θοδωρής Ρέλλος (κλαρίνο), Μιχάλης Σιγανίδης (κοντραμπάσο, φωνή), Κώστας Σιδέρης (τζουράς, φωνή) και Διονύσης Ρούσσος (κιθάρα, φωνή). Ο Δημήτρης Μυστακίδης δε θα εμφανιστεί, καθώς θα βρίσκεται στο «Μουσικό Χωριό», στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου.


Είναι αλήθεια ότι ο πρώτος σας δίσκος, με τίτλο «Χειμερινοί Κολυμβητές» το 1980, κυκλοφόρησε ουσιαστικά με… δανεικά από φίλους;
«Ναι, ήταν μια ανεξάρτητη παραγωγή, στην οποία βοήθησαν πολλοί φίλοι. Ευτυχώς, στη συνέχεια πήγε πολύ καλά...»

Από αυτόν το δίσκο σάς έμεινε και το όνομα της μπάντας. Ωστόσο, ο ίδιος έχετε πει ότι δε σας αρέσει η ονομασία αυτή και έχετε προτείνει το... «Κασμάδες»!
«Έχω προτείνει διάφορα ονόματα κατά καιρούς, ένα από αυτά ήταν και το “Κασμάδες”. Δεν ήταν επιλογή το όνομα των “Χειμερινών Κολυμβητών” και προσωπικά με ενοχλεί ο προφανής συμβολισμός τού “αυτοί που πάνε ενάντια στον καιρό” κ.λπ.. Ωστόσο, επειδή δεν είχαμε προλάβει ακόμη να βρούμε κάποιο όνομα, μας καλούσαν έτσι να παίξουμε σε συναυλίες και μας έμεινε. Και δε νομίζω να αλλάξει ποτέ...»

Έχετε συνεργαστεί με πολλούς, ανάμεσα στους οποίους η «Μπάντα της Φλώρινας», ο δημιουργός τραγουδιών και ποιημάτων από το Καζαβίτι της Θάσου Σταύρος Καραμανώλας, η χορωδία υπερηλίκων του Μεσοπολέμου «ΡΟΞ» από Θεσσαλονίκη κ.ά.. Πείτε μας λίγα λόγια για τους συνεργάτες αυτούς, που εμπλούτισαν τη σχεδόν 20χρονη πορεία του σχήματος.
«Ξεκινήσαμε ως ένας βασικός πυρήνας. Κατά την ηχογράφηση του πρώτου δίσκου το 1980, γνωρίσαμε πολλούς μουσικούς, οι οποίοι παρέμειναν και στη συνέχεια. Σήμερα, τα περισσότερα μέλη της μπάντας ακολουθούν με μεγάλη επιτυχία ο καθένας το δικό του μουσικό δρόμο, όντας εξαίρετοι μουσικοί. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι ως μπάντα έχουμε πρωτιά στη συνεργασία με μπάντες πνευστών, ειδικά τη χρονιά του 1985. Είναι κάτι που το είχα ως όνειρο από παλιά. Επιπλέον, έχουν παίξει μαζί μας ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Κηλαηδόνης, ο Γιώργος Κατσαρός... Ο τελευταίος ειδικά, έχοντας ζήσει στην Αμερική πολλά χρόνια, ήταν ο πρώτος Έλληνας που έκανε δίσκο, έχοντας γράψει αριστουργήματα. Έπαιξε μαζί μας το 1988 και το 1995, όταν ήταν 99 και 106 ετών αντίστοιχα, και για μας ήταν μεγάλη τιμή.»

Τι απολαμβάνετε;
Κάθε συναυλία σας είναι διαφορετική, αφού το πρόγραμμα διαμορφώνεται κυρίως επί… σκηνής. Κάτι τέτοιο είναι περισσότερο… αγχολυτικό από το να υπάρχει προκαθορισμένο πρόγραμμα; Τα μέλη των «Χ.Κ.» απολαμβάνετε κάθε συναυλία;
«Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές δεν ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τι θα παίξουμε, το “πρόγραμμα” διαμορφώνεται ανάλογα με τη διάθεση τη δική μας και του κόσμου και από τη σχέση που διαμορφώνεται μεταξύ μας. Έτσι και η μουσική είναι σε εγρήγορση, αφού “αρπάζουμε” ό,τι δημιουργηθεί από αυτήν τη σχέση. Το προκαθορισμένο πρόγραμμα είναι κάτι τυπικό, που καθορίζει τα πάντα, η απουσία του κάνει πιο ευχάριστες για εμάς τις συναυλίες.»

Ποια είναι η σύνθεση του κοινού σας; Έχετε κυρίως φανατικούς οπαδούς από τα παλιά ή προστίθενται σε αυτούς και νέα μέλη;
«Έχουμε και μεγαλύτερους σε ηλικία ακροατές, αλλά και πολλούς νεώτερους, εξαρτάται από το πού παίζουμε. Στα περισσότερα χειμωνιάτικα μαγαζιά νιώθουμε άβολα και δεν έχουμε και πολλή νεολαία. Ωστόσο, φέτος παίξαμε σε κάποιο μαγαζί της Αθήνας, την “Αυλαία”, όπου υπήρχε ισορροπία ανάμεσα στη σχέση μουσικών - πελατών - προσωπικού και εκεί είχαμε πολλούς νέους στο κοινό. Οι καλοκαιρινές συναυλίες είναι καλύτερες, γιατί τα πράγματα είναι πιο χαλαρά και για το νεανικό κοινό.»

Λένε πολλοί ότι ο έρωτας είναι ένα ... «παραμύθι», ότι σε απομακρύνει από την πραγματικότητα. Ο θάνατος τι είναι; Ποια είναι η σχέση τους; Στην «Αίγλη», στη Θεσσαλονίκη, λέγατε και ένα τραγούδι για το θάνατο, όλο κι όλο δύο στροφών...
«Έχουμε δυο τραγούδια που αναφέρονται στο θάνατο, αλλά όχι στη σχέση του με τον έρωτα. Αυτό στο οποίο αναφέρεστε είναι ένα ποίημα που λέει “Ο θάνατος ήταν αλήθεια, όσο και αν δεν το πιστέψαμε. Και τώρα εμείς, περιμένουμε το θάνατο...”. Ο θάνατος, είναι πραγματικότητα. Ο έρωτας σε απομακρύνει από το θάνατο, αφού χάρη σε αυτόν ξεπερνάς το θάνατο, μέσα από τη στιγμή που διαρκεί για πάντα...»


Οι «Χειμερινοί Κολυμβητές» και ο Αργύρης Μπακιρτζής

Αν και αυτοδίδακτος…
Aν και αυτοδίδακτος μουσικός, ο ίδιος είστε συνθέτης, στιχουργός, μελωποιός. Παίζετε πολύ με διάφορα είδη μουσικής, από το ρεμπέτικο, μέχρι τη λαϊκή μουσική της Ιταλίας. Από πού προέρχονται οι επιρροές σας;
«Μου αρέσουν πολύ τα δημοτικά τραγούδια, τα σμυρναίικα, τα ρεμπέτικα, αλλά και τα νησιώτικα, τα δικά σας τραγούδια. Η... ιταλική επιρροή είναι από την εποχή που έκανα ειδικότητα στην Ιταλία και άκουγα πολλή ιταλική μουσική.»

Παρ’ όλο που είστε αρχιτέκτονας, ξεκινήσατε να γράφετε στίχους πολύ νωρίς...
«Ναι, το πρώτο τραγούδι, που θα περιληφθεί και στο νέο μας δίσκο - ο μισός έχει ήδη ολοκληρωθεί, ελπίζω σύντομα να είναι έτοιμος και ο υπόλοιπος - το έγραψα στο Οκτάγωνο των Φιλίππων, ένα βράδυ που είχε Πανσέληνο. Είχα μαζί μου μπλοκ και μολύβι, ξεκίνησα να γράφω. Πολλά από τα υπόλοιπα γράφτηκαν στις ατέλειωτες ώρες της σκοπιάς, όσο ήμουν φαντάρος.»

Για την... υπέροχα ιδιαίτερη φωνή σας, θα έχετε ακούσει πολλά... Ποιο ήταν το πιο... «extreme»;
«Θα σας αναφέρω δύο περιπτώσεις, μία καλής και μία κακής αντίδρασης. Ένας νομπελίστας Σουηδός, τον οποίο ξεναγούσα στο Μουσείο της Καβάλας, μου έλεγε “πρόσεχε να μην καταλάβουν τη φωνή σου οι Αμερικάνοι, γιατί θα σε πάρουν...”, τόσο πολύ του άρεσε. Αντίθετα, κάποιος που σπούδασε τενόρος στην Αυστρία και δεν έβρισκε με τίποτα δουλειά στην Ελλάδα, αναρωτιόταν πώς γίνεται να τραγουδάω εγώ...»

Τραγουδάτε πολύ για την καθημερινότητα της ελληνικής επαρχίας. Έχετε ταξιδέψει πολύ στην Ελλάδα;
«Πρόκειται για βιωματικές καταστάσεις. Αν δε μου συμβεί να ζήσω κάτι, δεν μπορώ να γράψω για αυτό. Εξάλλου, ζω στην επαρχία εδώ και πολλά χρόνια, παρ’ όλο που κατάγομαι από τη Θεσσαλονίκη και έχω δουλέψει από τις Σέρρες μέχρι τον Έβρο. Βγαίνουν όλα από την εμπειρία της καθημερινότητας.»

Στη Λέσβο
Στη Λέσβο έχετε ξανάρθει;
«Είχαμε παίξει ξανά στη Λέσβο πριν από κάποια χρόνια. Δυστυχώς δεν την έχω γνωρίσει, αν και έχω πολλούς φίλους εδώ. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρω.»

Το τραγούδι «Οι δακοκτόνοι» πώς προέκυψε; Σας ρωτάω, γιατί το θέμα μάς ενδιαφέρει εδώ στη Λέσβο, με τα 11.000.000 ελαιόδεντρα που έχουμε...
«Είναι ένα τραγούδι του μπάρμπα Σταύρου Καραμανώλα, σήμερα 100 ετών, ο οποίος είναι πολύ εμπνευσμένος στιχουργός. Μου άρεσαν πολύ οι στίχοι του, έτσι προέκυψε και ο ομώνυμος δίσκος, ο οποίος περιέργως σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία στην... Ιαπωνία, μάλλον λόγω του ότι είχε περίεργο εξώφυλλο!»

Ισχύει ότι στις 28 Αυγούστου, που είναι και η ημέρα της συναυλίας, έχει τα γενέθλιά του ο Μιχάλης Σιγανίδης; Θα του τα... γιορτάσετε με κάποιο τρόπο;
«Ναι, είναι αλήθεια. Πρόπερσι, μάλιστα, σε μια προγραμματισμένη συναυλία στο Θέατρο Βράχων “Μελίνα Μερκούρη”, του είχαμε ετοιμάσει για έκπληξη το τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα “Ο Πενηντάρης”, αφού έκλεινε τα 49, αλλά τελικά δεν του το είπαμε ποτέ, αφού η συναυλία ακυρώθηκε. Καλά που μου το θυμίσατε, για να του ετοιμάσουμε φέτος κάποια έκπληξη!»