Ξυπνήσαμε 3 η ώρα τα χαράματα. Όχι δηλαδή ότι είχαμε κοιμηθεί και πολύ. Από την ένταση της προετοιμασίας και από τα όσα είχαμε περηφανευτεί ότι θα πιάναμε και θα κάναμε και θα ράναμε, τόνοι ψάρια στοιχειώνανε τον ύπνο μας. Ήμασταν έτοιμοι, λέει, για άλλη μια φορά να γράψουμε ιστορία. Είχαμε φτιάξει τις αρματωσιές μας από νωρίς.

Ο προορισμός μας, παραλία με άμμο μπόλικη, μας επέτρεπε να χρησιμοποιήσουμε μονάγκιστρα με μακριά, ψιλά (0,28) παράμαλλα και Πάτερ Νόστερ αρματωσιές. Θα είχε και κυματάκι, οπότε δε θα χρειαζόταν να είμαστε και πολύ διακριτικοί. Και βέβαια, από νωρίς οι αρματωσιές και στη ζεστασιά του σαλονιού μας. Όποιος έχει προσπαθήσει να κάνει αρματωσιά τέσσερις η ώρα το πρωί στην παραλία, θα ξέρει πως είναι άθλος μεγάλος. Είχαμε δώσει ραντεβού έξω από το μαγαζί μας. Σε κάποια ελληνάδικα από δίπλα, κάτι κοπελιές χορεύανε τσιφτεντέλια. Καλά παιδιά εμείς, ούτε μάτι δεν πήραμε. Ο νους μας στα ψάρια, όλα και όλα! Ένα ζεστό καφεδάκι και ήμασταν έτοιμοι. Για δείτε τον Παναγιώτη μετά την πρώτη τζούρα. Ευτυχία ζωγραφισμένη και το μάτι του μόλις αρχίζει να ανοίγει.

Η άφιξη στην ψαρεύτρα
Με δυο αυτοκίνητα φτάσαμε στον προορισμό μας. Αράζουμε ψηλά πάνω από την παραλία. Νύχτα σκοτάδι. Βρε, πώς θα κατεβούμε κάτω τώρα; λέει ο ένας μας. Το απόγευμα που είχαμε επιθεωρήσει το μονοπάτι, ήταν ξεκάθαρο. Τώρα κωλώνουμε, θα φάμε τα μούτρα μας. Περνάμε στο σχέδιο Β. Θα πάμε να αράξουμε παραλιακά «λίγο πιο πέρα» και θα φτάσουμε από εδώ από κάτω, παραλία - παραλία. Το «λίγο πιο πέρα» αποδείχτηκε πως ήταν δυο χιλιόμετρα. Και να σας δω εσάς να περπατάτε πάνω στην άμμο αχάραγα φορτωμένοι με καλάμια, εξοπλισμό, δολώματα, φαγητά, φραπέδες, θερμός, και σα να μην έφτανε αυτό να είχατε και την γκρίνια του Γιώργου. Ε, κάποτε φτάσαμε. Στήσαμε. Πέφτει το ακριβό μου καλάμι και σπάει η μύτη. Ο καιρός βάζει και σε λίγο έχουμε εφτά μποφωράκια κατάφατσα. Και δε λέει να ξημερώσει. Ε, και όταν ξημέρωσε, η απόλυτη καζούρα: μπροστά μας, στα 10 μέτρα, ένα μάτσο κορύφια, δίχτυα παντού. Μάγκες, κάντε την καρδιά σας πέτρα και μαζεύτε. Ψυχολογία, ένα μάτσο χάλια. Κάνουμε υπολογισμούς για το πού θα κόβει ο αέρας. Πάμε Άναξο, παιδιά. Εκεί χαλαρώσαμε.


Η απόλυτη ευτυχία της πρώτης τζούρας καφέ στις 3:45 το ξημέρωμα (πάνω). Τα μαϊμουδάκια μας αγαπούν την μπουνάτσα. Λίγη ηρεμία μετά την πρωινή ταλαιπώρια (αριστερά). Θρησκευτική προσήλωση για να δούμε πώς θα εξελιχθεί το τσίμπημα: τζίφος! (δεξιά)

Άναξος: ηρεμία παντού
Φτάσαμε στην Άναξο. Από το καλοκαίρι την είχαμε βάλει στο μάτι την παραλία, γεμάτη κόσμο και ξαπλώστρες τότε, μας είχε αρέσει γιατί το νερό της βαθαίνει απότομα. Στήσαμε σε σχεδόν άπνοια τα καλάμια μας, χτυπήσαμε τις φραπεδιές μας και απολαμβάναμε. Ξεκίνησε το δούλεμα και η αναμονή για τα τσιμπήματα.
Κάτι λίγα τσιμπηματάκια και κανά - δυο δυνατά τραβήγματα δε μας έδωσαν τίποτα. Κάτσαμε σε ένα τσιμεντένιο παγκάκι και φάγαμε και τα κρουασάν μας να πάει η πίκρα κάτω. Είχε πάει 8 παρά και τη βλέπαμε την αψαρία να έρχεται καταπάνω μας. Τα δολώματα άθικτα. Και είχαμε ακόμη πολλά. Παιδιά, πρέπει να πάμε αλλού, είπε ένας μας. Και πού να πας 8 η ώρα; Στο νου όλων μας υπήρχε μια μόνο λύση: παρά τίποτα, πάμε για αφρωτό στο Μόλυβο.


Όταν ο ήλιος που ανέτελλε πίσω μας άγγιξε την κορυφή των καλαμιών μας, ήταν πια ώρα να φύγουμε (αριστερά). Ο Νίκος, σε πρώτο πλάνο, το είχε πει: σήμερα θα μας κλαίνε οι ρέγκες… (δεξιά)

Αφρωτό: εγγύηση
Στο δρόμο ήμασταν τυχεροί και βρήκαμε ένα μίνι μάρκετ ανοιχτό. Πήραμε αλεύρι (και άλλους πέντε φραπέδες και άλλα πέντε κρουασάν και μια σοκολάτα, για να μην ξεχνιόμαστε) και πήγαμε στο μόλο του Μολύβου. Ως εκ θαύματος δεν ψάρευε κανείς. Στο στρογγυλό αράξαμε με ένα ελαφρύ βοριαδάκι, φτιάξαμε ζύμη για το αφρωτό μας και ξεκινήσαμε. Κάτι ψιλά άρχισαν να βγαίνουν, μα φάνηκε πως δεν είχαν όρεξη τα ψάρια. Ή ότι δεν υπήρχαν. Και αφού δεν μας έμενε τίποτα άλλο, για να μην κοπανάμε τα κεφάλια μας στο φάρο από απελπισία, αρχίσαμε να διαγωνιζόμαστε στο πόσα σπαράκια θα πιάσει ο καθένας. Catch and Release βέβαια. Μέσα σε όλα αυτά ο Παναγιώτης, να μην μπορεί να πιάσει ΟΥΤΕ ένα γύλο. Να βρίζει, να καταριέται, να κατεβάζει καντήλια και ό,τι άλλο ήξερε, και εμείς πια βρήκαμε ασχολία. Τάχα ότι η αψαρία του ντροπιάζει την ομάδα μας, τον περάσαμε επί τόπου σε πειθαρχικό και δίκη. Σε μια φάση στο διπλάρι μου έκατσαν δυο σπάροι ταυτόχρονα. Εκεί έγινε χαμός. Ρε Παναγιώτη, ο αρχηγός τα βγάζει δυο - δυο και εσύ ούτε ένα; Απαράδεκτο, ντροπή! Ομόφωνα αποφασίσαμε σαν ποινή να είναι αναγκασμένος για τα επόμενα τρία ψαρέματα να χτυπάει τους φραπέδες μας ΚΑΙ να μας βάζει και το καλαμάκι. Τον απειλήσαμε πως αν δε δεχτεί την ποινή θα τον βάλουμε ΚΑΙ να μας δολώνει τα αγκίστρια. Με το χαβαλέ και τα μικρόψαρα, η ώρα πήγε 12. Πήραμε το δρόμο για το σπίτι. κουρασμένοι αλλά ανάλαφροι. Παρ’ όλη την αψαρία, είχαμε περάσει καλά: το κουμπί σε περίπτωση κινδύνου αψαρίας είναι ένα. Λέγεται καλή παρέα!

ΥΓ. Τα νέα από άλλες ομάδες: κάτι μάγκες πήγανε ψάρεμα και έφαγαν εκτός από αψαρία και κοντά δέκα κιλά κοψίδια και μπριτζόλες. Ρε, τι τρέλα κουβαλάτε; Και καλά η μπριτζόλες. Τέσσερα λίτρα ρετσίνα πριν τις 10 το πρωί, πώς τα καταφέρατε; Να μη λέμε ονόματα. Ένας άλλος φιλαράκος πήγε μόνος του. Έπιασε μια τσιπούρα 1.800. Τι να γίνει, η μοναξιά αντισταθμίζεται από το καλό θήραμα. Ή μήπως όχι; Καλές θάλασσες σε όλους μας. Ο χειμώνας είναι ακόμα μεγάλος!