Με τον άγιο Βαλεντίνο δεν είχαμε ποτέ καλές σχέσεις. Μη σπεύσετε να εικάσετε ότι ποτέ δεν είχα προβλήματα στα ερωτικά μου. Είχα. Ενίοτε. Και προκαλούσα επίσης. Τις περισσότερες φορές. Ωστόσο τη βοήθειά του δεν τη ζήτησα ποτέ. Αντίθετα, όλο και τσιγκλούσα τον εκάστοτε αγαπημένο μου, ανήμερα του αγίου (με την καλή την έννοια): Να μου πει πως μ’ αγαπά, να μου πάρει λουλούδια, τέτοια. Αυτή την εικόνα του Χριστού που διώχνει όσους κατάντησαν τον οίκο του πατρός του οίκον εμπορίου, τη βρίσκω χρήσιμη μόνο όταν τα πανηγύρια μού κλείνουν την είσοδο του δικού μου σπιτιού στην Πέτρα. Θέλω να πω, ο έρωτας από παντού περνάει: από τα χείλη, από το στομάχι - άλλα δε γράφω· ε, δεν μπορεί, θα περνάει κι απ’ τα ανθοπωλεία!
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ποτέ ότι ένας άγιος καθολικός θα μπορούσε μέσα στο συντηρητισμό και στον ασκητισμό του να εκφράσει αντιπροσωπευτικά ένα τέτοιο συναίσθημα όπως ο έρωτας. Ο Έρωτας είναι από μόνος του δώρο ζωής. Που, αν είσαι τυχερός, δε σε επισκέπτεται μόνο μια φορά. Αρκεί να μπορείς να τον ζήσεις. Είναι πάντα απροσδόκητος, αβυσσαλέος, ανεξάντλητος και μεταμορφωτικός. Ένα κράμα ενθουσιασμού, πόνου, ανησυχίας κι απόλαυσης: τι σκέφτεται, πού είναι, πότε θα τον δω!
Ανήμερα του Βαλεντίνου φέτος εξετάζομαι στην κλασσική τέχνη: λοιπόν, ανάμεσα στα άλλα διάβασα ότι οι Αθηναίοι τα πήραν με το Φειδία, γιατί έδωσε σε μια μορφή στην ασπίδα της Αθηνάς το δικό του πρόσωπο. Αν ο Φειδίας είχε συνηθίσει να φτιάχνει έρωτες, θα είχε αθωωθεί για την εμμονή του: σύγχρονοι γλύπτες όλοι μας, με ή χωρίς ταλέντο, πάντα δίνουμε στον έρωτα μια συγκεκριμένη μορφή: του εκάστοτε αγαπημένου μας. Έτσι ο έρωτας δεν είναι βρέφος, καθώς η παιδεραστία απαγορεύεται, είναι πιπίνι, εύελπις, μεσήλικας. Κι ενώ τονίζουμε την κύρια καλλιτεχνική όψη στη μορφή του, όλοι ελπίζουμε να ήμασταν ο Λύσιππος και να δίναμε στον έρωτά μας το απαραίτητο βάθος. Επίσης ο έρωτας δεν κρατά τόξο και βέλη (γιατί θα τον τσουβάλιαζαν για τρομοκρατική ενέργεια), αλλά τσιγάρο, έρχεται, πάντα έρχεται, κι όσο καλύτερα τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, τόσο καλύτερος λες πως είναι και τόσο περισσότερο απόλυτα και ακόρεστα τον απολαμβάνεις.
Αν ο έρωτας είχε ναό, δε θα ήταν ο Παρθενώνας, αλλά ένα μικρό κτήριο σαν αποθήκη της γεωμετρικής εποχής. Γιατί ο έρωτας δεν υπήρξε ποτέ Παρθένος σαν την Αθηνά. Αλλιώς δε θα μπορούσε συνεχώς να δημιουργεί. Συνεπώς δε χρειάζεται εξωτερικές ζωφόρους για να τιμηθεί. Στο ναό του εύκολα δεν μπαίνουν οι προσκυνητές, οι Θησαυροί στο προαύλιο αμέτρητοι κι ο ίδιος, άναρχος, ακατανίκητος κι ανυπέρβλητος, μεταφέρει την είσοδο του ναού σε όλα τα σημεία του ορίζοντα κι ο ίδιος μπαίνει στο ναό της ψυχής μας και τα κάνει όλα άνω κάτω! Ευτυχώς! Αν ζείτε έναν τέτοιο έρωτα, με τις υγείες σας! Εγώ έχω δυο κεφάλαια αρχαιολογία να μάθω.

Υ.Γ. Κύριε εκδότα, αν για κακή μου τύχη σάς πάρει ο καθηγητής μου τηλέφωνο, να πείτε «συνωνυμία», «πρόκειται περί ετεροπροσωπίας», «αλλά κι η δική μας καλό κορίτσι είναι, χαίρετε». Αυτά να πείτε, γιατί είναι σοβαρός άνθρωπος κι ούτε την πόρτα του αμφιθέατρου δε θα μ’ αφήσει να περάσω.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.