Είναι αδύνατο να μην υπάρχουν πτωχοί όσο υπάρχουν πλούσιοι. Οι σιαμαίες έννοιες είναι αδιαχώριστες και η μια αποτελεί συμπλήρωμα και τροφό της άλλης.
Είναι αδύνατον να υπάρξει καλοσύνη χωρίς την κακία. Η καλοσύνη είναι η μια όψη της ψυχής μας. Αυτή που γεννιέται και μεγαλώνει μέσα στην αγγελική μήτρα της δημιουργίας, είναι συναίσθημα ασύμβατο με την επιθετικότητα, το ένστικτο της επιβίωσης, το ρεαλισμό της φυσικής ζωής και του νόμου της ζούγκλας. Ξεπερνιέται από την πείνα, τη δίψα και τις φυσικές μας ανάγκες. Εκφράζεται μόνο στην αγιοσύνη και τη θέωση και εικονίζεται στο Γολγοθά, τη σταύρωση και τη ρήση του Χριστού «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Η κακία προκαλεί την καλοσύνη, τη γεννά σαν αντίπαλο στο δίπολο της ψυχής μας. Η κακία που παίρνει τη μορφή της βίας, της εγκληματικότητας, της αδικίας, της σκληρότητας του σαδισμού, της ζηλοφθονίας, της καταστροφικότητας, της αγριότητας δε σταματά αν δεν εξοντώσει τους προαιώνιους αντιπάλους της, την καλοσύνη, την παθητικότητα, τη θυσία. Πολύ συχνά η κακία αφομοιώνει τη δίδυμη αδελφή της, την καλοσύνη. Ζουν και συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο και τότε δημιουργείται μια καινούργια συναισθηματικότητα, που λέγεται αμφιθυμία. Σ’ αυτή συχνά, άλλωστε - σύμπτωμα της σχιζοφρενικής σημειολογίας - ταυτόχρονα στο ίδιο άτομο, την ίδια στιγμή και τόπο συνυπάρχει αγάπη και μίσος μαζί. Η καλοσύνη σαν επιγενές και έμφυτο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας, είναι σε συχνό πόλεμο στην ψυχή μας με την ενστικτώδη και αποκτημένη επιθετικότητα. Από τη σύγκρουση αυτή προκύπτει το άγχος (σύγκρουση τού «θέλω» και τού «πρέπει»). Αν το «εγώ» μας είναι αδύναμο και δεν μπορέσει να διαχειρισθεί το άγχος, μετατρέποντάς το σε κοινωνικά αποδεκτή επιθετικότητα (δράση, επάγγελμα, ελεγχόμενη επιτυχία και κυριαρχία), τότε δημιουργείται η ψυχοπαθολογία της νεύρωσης. Ο σημερινός άνθρωπος που βιώνει ψυχικά αυτόν τον πόλεμο του καθήκοντος, της υποχρέωσης με την κατακτητικότητα, το θυμό, τον εγωισμό, την απληστία, είναι κατ’ εξοχήν νευρωσικός. Ο οικονομικός πόλεμος, υποκαθιστώντας το «φυσικό» πόλεμο, μετέτρεψε την ανθρωπότητα σ’ ένα απέραντο πεδίο δυστυχίας, καταπίεσης και πόνου. Η σύγκρουση ανάμεσα στα έθνη είναι η σύγκρουση μιας νευρωσικής ανθρωπότητας.
Είναι αδύνατο να υπάρχει αγάπη χωρίς θυσία. Στην αγάπη ο φυσικός μας εγωισμός υποχωρεί, η αυτοθυσία κυριαρχεί και όποιος αγαπά βιώνει τον κίνδυνο για τον αγαπημένο του σαν κίνδυνο γι’ αυτόν τον ίδιο. Αυτή η ταυτοποίηση των αγαπημένων μετατρέπει τη θυσία σε πράξη ουσιαστικά συνεπιβίωσης κάποιου δεμένου άρρηκτα με την προσωπικότητά σου, του ανθρώπου που αγαπάς.
Είναι αδύνατο να υπάρξει επιστήμη χωρίς το σκοταδισμό και την προκατάληψη. Η επιστήμη γεννήθηκε ακριβώς για να διευκρινίσει αυτούς τους σκοτεινούς χώρους και αν δεν υπήρχε αυτό το σκοτεινό και φυσικό πεδίο της δεισιδαιμονίας, η επιστήμη δε θα είχε τίποτε να διαφωτίζει και να ερμηνεύει το πρωτογενές, φαινομενικά χαώδες πεδίο της φυσικής ζωής.
αν είναι δυνατό να υπάρξει χαρά χωρίς θύτη. Αν ο άνθρωπος ήταν βυθισμένος συνεχώς μέσα στο θλίψη, η χαρά σα συναίσθημα αντίθετο της λύπης δε θα υπήρχε. Δεν υπάρχει φως χωρίς σκοτάδι, σκιά χωρίς εμπόδιο. Η λύπη είναι η σκιά της χαράς.
Δε θα ήταν δυνατό να υπάρξει κορεσμός χωρίς πείνα, ζωή χωρίς θάνατο, βάσανο χωρίς λύτρωση, ψύχος χωρίς θέρμη, ασθένεια χωρίς υγεία, τραχύτητα χωρίς τρυφερότητα.
Η διπολικότητα των φαινομένων της φυσικής κοινωνίας και ψυχολογικής ζωής είναι αναπόφευκτη. Χωρίς αντιδιαστολή, όλα χάνουν το νόημά τους.
Κάθε τι αποκτά νόημα και γίνεται αντιληπτό μόνο όταν συγκριθεί και τεθεί στη σκέψη ή στην εμπειρία του αντιθέτου.
Η ζωή είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της αιώνιας διαμάχης αυτών των αντιφατικών στοιχείων, που είναι αιωνίως διαχρονικά και διανθρώπινα.
Το κακό είναι το καλό, έτσι όπως έχουν εννοιολογηθεί από τον ανθρώπινο νου, δεν υπάρχουν ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Αυτό που ονομάζεται προαιώνια πάλη του καλού και του κακού, είναι ένας αυθαίρετος διαχωρισμός.
Όλα προκύπτουν από τη σύγκρουση της αντίθεσης. Η φυσική μιλά για ύλη και αντιύλη. Η κοινωνιολογία πάλι σε συγκρούσεις αναφέρεται. Και η ψυχολογία τονίζει την ψυχική ισορροπία, όχι μονομερώς, αλλά στα πλαίσια της εξισορρόπησης της ψυχικής σύγκρουσης και της ενοποίησης της διττής ανθρώπινης ψυχής σ’ ένα συμβόλαιο αποδοχής του καλού και του κακού μας εαυτού.