Με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μυτιλήνης το 2008, επί δημαρχίας Νάσου Γιακαλή, παραχωρήθηκε στο Σώμα Ελλήνων Προσκόπων η χρήση του χώρου όπου επί χρόνια στεγαζόταν μέσα στο αλσύλλιο «Τσαμάκια» το καφέ-μπαρ «Απόδραση». Σκοπός μας, η στέγαση σε αυτό το μοναδικής αξίας αλσύλλιο της Μυτιλήνης, του 2ου Συστήματος Προσκόπων Μυτιλήνης.

Όπως αποδείχθηκε, όμως, η στέγαση ανθρώπων και μάλιστα παιδιών στις αυθαίρετες και παράνομες αυτές εγκαταστάσεις που παραλάβαμε, που όμως στέγαζαν με την ανοχή των αρμόδιων τότε κρατικών αρχών κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος, διαπιστώθηκε πως ήταν αδύνατη. Το κυρίως ξύλινο οίκημα ήταν ετοιμόρροπο λόγω των παρεμβάσεων που είχαν υπάρξει σε αυτό και φυσικά το σύνολο των άλλων εγκαταστάσεων ήταν στην κυριολεξία έξω από τις αρχές μας, αλλά και την άποψή μας για την πόλη και την κοινωνία. Ας σημειωθεί μόνο ότι όλα τα κτίσματα ήταν βαμμένα μαύρα, λειτουργούσε δε μέσα σε ξύλινο οίκημα στο κέντρο του άλσους και τζάκι.

Σε αυθαίρετους δε αποθηκευτικούς χώρους, υπήρχε καύσιμη ύλη, πυρήνα και ξυλεία. Να μην αναφερθώ, δε, στις τσιμεντένιες προβλήτες που είχαν πέσει μέσα στο άλσος και είχαν καλυφθεί από… ξύλινες φλούδες!

Δεδομένων όλων αυτών, πήραμε τη μεγάλη απόφαση. Κατεδαφίσαμε το σύνολο των κτισμάτων, του ξύλινου οικήματος συμπεριλαμβανομένου. Συνολικά από τα Τσαμάκια απομακρύνθηκαν 25 φορτηγά μπάζα! Ας μην αναφερθώ στην ποσότητα αντικειμένων χρήσης ουσιών που συγκεντρώσαμε από το σύνολο του άλσους. Το νέο ξύλινο οίκημα που τοποθετήθηκε, μας παραχωρήθηκε από τη Διεύθυνση Δασών Λέσβου, ενώ το σύνολο των εργασιών που πραγματοποιήθηκαν για τη δημιουργία του «σπιτιού» του 2ου Συστήματος Προσκόπων Μυτιλήνης άγγιξε τις 20.000 ευρώ. Ποσό που σε ένα μέρος του (8.000 ευρώ) καλύφθηκε από το τότε Υπουργείο Αιγαίου, το δε υπόλοιπο από χορηγίες πολιτών φίλων της Κίνησής μας.

Και από τότε, άρχισε το… «βασανιστήριο»!

Δεν ξέρω για ποιους λόγους το 2ο Σύστημα Προσκόπων Μυτιλήνης, με 60 περίπου ενήλικα και ανήλικα στελέχη, θεωρήθηκε πως από την εγκατάστασή του στα Τσαμάκια μετατράπηκε σε δημοτική υπηρεσία καθαριότητας, Δημοτική Αστυνομία και Ελληνική Αστυνομία ταυτόχρονα.

Ναι, είναι κομμάτι του προσκοπικού παιχνιδιού οι δράσεις κοινωνικής προσφοράς. Αλλά το προσκοπικό παιχνίδι δεν υποκαθιστά τους φορείς της αυτοδιοίκησης και της Πολιτείας.

Όχι μια ή δυο φορές, αλλά εκατοντάδες φορές οι Πρόσκοποι καθαρίσαμε τα τρία αυτά χρόνια τα «Τσαμάκια». Τόνοι σκουπιδιών απομακρύνθηκαν από μέλη της Κίνησής μας, ενώ το ίδιο έγινε και από άλλους εθελοντές.
Αλλά ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ καθαρισμός του αλσυλλίου είναι δουλειά των υπηρεσιών καθαριότητας του Δήμου.

Η απομάκρυνση των δικυκλιστών που καταστρέφουν τις όποιες υποδομές δημιουργήθηκαν στο αλσύλλιο (περιπατητικές διαδρομές και ξύλινες κατασκευές) και το βρομίζουν, είναι δουλειά της Αστυνομίας, κρατικής και δημοτικής.
Το κλείσιμο των εισόδων που έχουμε επανειλημμένα προτείνει με τη χρήση του αρχαίου οικοδομικού υλικού που είναι πεταμένο μέσα στο αλσύλλιο ώστε αυτοκίνητα και δίκυκλα να μη σουλατσάρουν μέσα στα Τσαμάκια, δεν είναι δουλειά των Προσκόπων.

Η τοποθέτηση κάδων απορριμμάτων μέσα στο άλσος και το άδειασμά τους σε τακτά χρονικά διαστήματα, το άδειασμα των μεγάλων κάδων απέναντι από την πλαζ, δεν είναι δουλειά των Προσκόπων.

Έξι χρόνια τώρα, στα Τσαμάκια οι Πρόσκοποι παλεύουμε με ανεμόμυλους. Φυτέψαμε πολλές δεκάδες δένδρα που τα φροντίζαμε ποτίζοντάς τα το καλοκαίρι. Στο σύνολό τους τα έσπασαν δικυκλιστές που κυκλοφορούν μέσα στο άλσος με την ανοχή της Αστυνομίας και παρά το «ανέκδοτο» της απαγόρευσης κυκλοφορίας μέσα στα άλση. Δώσαμε μάχες με εμπόρους ναρκωτικών που δε μας ήθελαν μέσα στα πόδια τους. Επισκευάσαμε εκατοντάδες φορές τις δημοτικές κατασκευές.

Υπεστήκαμε τρεις διαρρήξεις και δεκάδες ζημιές από Τσιγγάνους, που θεωρούσαν την Εστία μας κάτι σαν κοινόχρηστο χώρο για κάθε χρήση - και νομίζω πως καταλαβαίνετε τι εννοώ. Σβήσαμε τρεις φορές φωτιές εν τη γενέσει τους και συμμετείχαμε σε ομάδες δασοπροστασίας ξενυχτώντας μέσα στα Τσαμάκια. Περιθάλψαμε αδέσποτα ζώα που τριγύριζαν γύρω μας. Μαζέψαμε άπειρες φορές σκουπίδια που εγκατέλειπαν μέσα στο άλσος σχολικές εκδρομές, σκουπίδια που περιλάμβαναν τα αποφάγια και όχι μόνο από το «ούζο» των συνοδευόντων την εκδρομή εκπαιδευτικών.

ΚΑΘΑΡΙΣΑΜΕ ΤΑ ΤΣΑΜΑΚΙΑ άγνωστο πόσες φορές. Ακόμα και τις σακούλες απορριμμάτων τις πληρώσαμε από τα πενιχρά έσοδα των Προσκόπων της Λέσβου.

Ένα μόνο πράγμα, όμως, δεν κάναμε. Δε γίναμε υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου. Δε γίναμε Δημοτική Αστυνομία. Δε γίναμε Τροχαία, ούτε αστυνομικό τμήμα. Είμαστε κίνηση νέων πολιτών, με σκοπό τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και των εφήβων με την προσκοπική μεθοδολογία που περιλαμβάνει την υπαίθρια ζωή, το ομαδικό παιχνίδι, την αυτενέργεια και αυτοεκπαίδευση.

Αγαπάμε την πατρίδα μας, αγαπάμε τον τόπο μας και το αποδεικνύουμε τρία χρόνια τώρα στα Τσαμάκια. Δυστυχώς, όμως, δε φτάνει. Κάτι πρέπει να κάνουν εκτός από τους εθελοντές, και οι αρμόδιες υπηρεσίες. Πριν κλαίμε πάνω από τα αποκαΐδια όχι ενός αλσυλλίου, αλλά δυστυχώς μιας χωματερής.

* Ο Στρατής Μπαλάσκας δημοσιεύει το σημερινό άρθρο του με την ιδιότητα του περιφερειακού εφόρου Προσκόπων Λέσβου.