Κάθε χρόνο που γίνονται οι φοιτητικές εκλογές, κάνω πολλές σκέψεις, με την ελπίδα ότι την επόμενη χρονιά κάτι διαφορετικό θα συμβεί. Κι όμως, δεν αλλάζει το παραμικρό. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι τα «μητρικά» κόμματα των φοιτητικών παρατάξεων έχουν εκσυγχρονίσει κάπως οργάνωση, ύφος και πολιτική στρατηγική. Οι παρατάξεις τους, όμως, στα πανεπιστήμια, δεν άλλαξαν τη φυσιογνωμία τους στο παραμικρό. Ούτε καν το ντιζάιν στις αφίσες που τυπώνουν.

Life-style συνθήκες για προσέγγιση ψηφοφόρων, ωραίες κοπέλες στην υποδοχή (κάποιες δουλεύουν πόρτα σε καφέ στο mall), «φίρμες» που ξέρουν τον Ανδρουλάκη τού ΠΑΣΟΚ, «κολλητές» του Πολιτόπουλου της Ν.Δ. και μουσάτοι τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ μεταμφιεσμένοι σε «αντισυστημικούς» εξτρεμιστές.

Πρόκειται για μία διαιώνιση ενός παλαιοκομματικού, κακόγουστου σόου, το οποίο περιλαμβάνει όλα τα χαρακτηριστικά της πολιτικάντικης στρατηγικής. Αφισορρύπανση, πελατειακά δίκτυα μεταξύ «φίλων», υποσχέσεις, ντουντούκες, ανούσια συνθηματολογία, κενός κομματικός λόγος και, πολλές φορές, βία και βαρβαρότητα.

Το παράξενο είναι πως έχουμε να κάνουμε με νέους ανθρώπους, ενταγμένους, υποτίθεται, σε ένα σύστημα επιστημονικών και δημιουργικών κοινοτήτων. Αν δεν είναι τα πανεπιστήμια χώρος ανανέωσης της κοινωνίας και της πολιτισμικής παραγωγής, τότε τι είναι; Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να μην αλλάζουν τίποτα και να συντηρούν την πολιτική χυδαιότητα; Λες και τους ανέθεσαν από τα κόμματα τη φύλαξη του «γονιδίου» τής κιτς συμπεριφοράς, μη τυχόν και χαθεί η κακογουστιά από το πολιτικό σύστημα.

Οι απορίες που μου δημιουργούνται, είναι πολλές και αναπάντητες: γιατί δεν έχει καταργηθεί η διαδικασία των ψηφοδελτίων, με αντικατάσταση από λίστα υποψηφίων, όπως είχε εισηγηθεί στο νομοσχέδιο η υπουργός Διαμαντοπούλου; Γιατί δεν καταργούνται οι φοιτητικές παρατάξεις που δημιουργούν μόνο προβλήματα στη λειτουργία των σχολών; Γιατί δεν ψηφίζουν οι φοιτητές ηλεκτρονικά, με τη συμμετοχή όλων των εγγεγραμμένων, που θα διαθέτουν το μοναδικό κωδικό πρόσβασης (η ηλεκτρονική καταμέτρηση μπορεί να γίνει από μικτή επιτροπή όλων των εκπροσώπων της πανεπιστημιακής κοινότητας); Γιατί επιτρέπει η διοίκηση των τμημάτων να κακοποιείται αισθητικά ο χώρος των σχολών; Γιατί γίνεται αποδεκτή από το Υπουργείο μια διαδικασία που αφορά λιγότερο από το 30% των φοιτητών, δεδομένου ότι οι υπόλοιποι έχουν αηδιάσει με το απέραντο πολιτικό κιτς των εκλογών;

Το συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς, είναι θλιβερό για τους φοιτητές και εξοργιστικό για τη στάση του Υπουργείου Παιδείας. Από τη μία βλέπεις νέους ανθρώπους να καλλιεργούν αρνητικές αξίες, όπως μιζέρια, ανανδρία, κουτοπονηριά, «γλείψιμο», κακοήθεια, βία, ψέμα, θράσος, αναίδεια, οπορτουνισμό και φασιστική νοοτροπία. Από την άλλη αναρωτιέσαι πόση κυνική αδιαφορία χαρακτηρίζει την πολιτική διοίκηση, που δε θεωρεί προτεραιότητα να εκσυγχρονίσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και να καθαρίσει την πανεπιστημιακή κοινότητα από τα «φασιστικά τροφεία» των παρατάξεων.

Αλλά το μεγαλύτερο ερώτημα είναι σε σχέση με την αποδοχή που έχει αυτή η κατάσταση από τον κόσμο των σχολών. Τι θα κερδίσουν τα πολιτικά κόμματα από νέους ψηφοφόρους, όταν έχει προκληθεί η απόλυτη απέχθεια στη συντριπτική πλειοψηφία καθηγητών και φοιτητών; Σε τι κομματικά οφέλη αποβλέπουν, όταν πολλαπλασιάζεται το ποσοστό που απέχει και όλοι δηλώνουν τη δυσφορία τους, απερίφραστα; Μάλλον είναι κάτι ανάλογο μ’ αυτό που συμβαίνει στα γήπεδα, τόσες δεκαετίες. Κι εκεί ψάχναμε να βρούμε το λόγο που η αστυνομία δεν απομονώνει την αρρωστημένη κατάσταση των κάφρων, ώσπου καταλάβαμε ότι οι εστίες πρόκλησης ήταν ένα σώμα με τις διοικήσεις των ομάδων και τους παράγοντες που λυμαίνονταν το δημόσιο χρήμα... Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τα πανεπιστήμια; Είναι γνωστή η τακτική των εξουσιών που απλώνουν, πάντα, προπετάσματα «καπνού» για να καλύψουν άλλες καταστάσεις...

Είναι κρίμα κάθε χρόνο να περνούν μπροστά μας οι ίδιες εικόνες. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από νέους ανθρώπους βουτηγμένους στο συντηρητισμό και στην κακόγουστη συμπεριφορά. Είναι κατάντια η πολιτική διοίκηση να μην «ξυπνάει» - με τον τρόπο της - τις υγιείς συνειδήσεις των φοιτητών, αδιαφορώντας για την απαίτηση της πλειοψηφίας του πανεπιστημιακού κόσμου. Αυτό που γίνεται, δεν είναι δημοκρατία, ούτε ανάδειξη συμμετοχικής κουλτούρας. Ξεπεσμός και ντροπή είναι, για τους ίδιους τους φοιτητές που συμμετέχουν. Υπάρχουν όμως οι υπόλοιποι που αγανακτούν και αισθάνονται εγκλωβισμένοι και αδύναμοι να αντιδράσουν. Αυτούς, ποιος επιτέλους θα τους σεβαστεί;

(Αναδημοσίευση από το Protagon.gr, 18/04/2013.)