Την απουσία του κράτους πρόνοιας βίωσαν με τον πιο σκληρό τρόπο δυο νεαροί ανάπηροι Τσιγγάνοι, οι οποίοι ζουν μαζί με τη μητέρα τους και τα άλλα τρία ανήλικα αδέλφια τους μέσα σε άθλιες συνθήκες, σε διάφορα σημεία στο κέντρο της Μυτιλήνης. Η Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου Μυτιλήνης έδειξε ενδιαφέρον ώστε τα δυο παιδιά να μεταφερθούν στην Αθήνα, για να εξεταστούν από εξειδικευμένους γιατρούς για τη σπάνια μυϊκή-νευρολογική πάθηση που τους έχει καθηλώσει σε αναπηρικά καροτσάκια. Πηγαίνοντας, όμως, μαζί με τη μητέρα τους μέχρι την Αθήνα, βρήκαν… κλειστές πόρτες και επέστρεψαν πίσω με το πλοίο της γραμμής, αφού έμειναν για δυο ημέρες κυριολεκτικά στο δρόμο!

Ο Χρήστος Καραγιάννης 22 ετών και ο αδελφός του Μανώλης Καραγιάννης 17 ετών πάσχουν από χρόνια παραπληγία στα κάτω άκρα και οι γιατροί στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης που τους έχουν εξετάσει έχουν διαγνώσει «πιθανό κληρονομικό νόσημα». Από τον περασμένο Οκτώβριο του 2009, όταν τα παιδιά αυτά ζούσαν σε ένα αντίσκηνο στο πάρκινγκ της Μυτιλήνης μέσα στο κρύο και τη βροχή, η Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου είχε παρέμβει και ξεκίνησαν οι διαδικασίες ώστε να μεταφερθούν στην Αθήνα και να εξεταστούν σε εξειδικευμένη κλινική νευρολογικών και μυϊκών παθήσεων.

«Δε δέχονται βιβλιάρια πρόνοιας»
Το ραντεβού είχε κλειστεί από τα τέλη Οκτωβρίου (μέσω αυτόματου τηλεφωνητή) για τις 23 Φεβρουαρίου 2010 με το Αιγινίτειο Νοσοκομείο Αθηνών που διαθέτει εξειδικευμένη κλινική για τέτοιου είδους παθήσεις. Όμως, λίγες ημέρες πριν το ραντεβού, υπάλληλος του Αιγινίτειου ενημέρωσε την Κοινωνική Υπηρεσία ότι το ραντεβού ακυρώνεται γιατί «ως Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο δε δέχεται περιστατικά με βιβλιάρια πρόνοιας», παρά μόνο επείγοντα περιστατικά όταν εφημερεύει! Με λίγα λόγια, οι άποροι είναι άνθρωποι… κατώτερου θεού και δεν έχουν δικαίωμα παροχής ιατρικής φροντίδας στο συγκεκριμένο πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Το «Ε» επικοινώνησε με τη διευθύντρια Διοικητικού του Αιγινίτειου, η οποία και επιβεβαίωσε: «Είναι πολιτική του Νοσοκομείου μας να μη δεχόμαστε βιβλιάρια πρόνοιας γιατί δεν πληρωνόμαστε από τη νομαρχία και έχουμε πρόβλημα.»

Στο δρόμο
Μετά την ακύρωση του ραντεβού με το Αιγινίτειο, η Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου Μυτιλήνης προσπάθησε να κλείσει νέο ραντεβού, αυτήν τη φορά με τον Ευαγγελισμό, που διαθέτει τμήμα νευρολογικών παθήσεων. Με ολόκληρο το φάκελο των εξετάσεων των παιδιών που περιελάμβαναν και αξονικές τομογραφίες, τα παιδιά έφθασαν την περασμένη Τετάρτη για Αθήνα. Εκεί όμως τους περίμενε άλλη έκπληξη. Στον Ευαγγελισμό οι γιατροί, αφού είδαν το ιστορικό των παιδιών, είπαν ότι δεν έχουν εξειδικευμένο τμήμα που απαιτείται για την πάθησή τους και τους παρέπεμψαν σε άλλο τμήμα που λειτουργεί στο Νοσοκομείο Παίδων (και δέχεται και ενήλικες μέχρι 30 ετών). Εκεί όμως το ραντεβού δεν μπορούσε να κλειστεί νωρίτερα από τέσσερις μήνες από σήμερα (!).
Έτσι, τα δύο ανάπηρα παιδιά κατέληξαν να μείνουν κυριολεκτικά στο δρόμο. Ο Ευαγγελισμός το μεσημέρι της Παρασκευής είχε κάνει γνωστό - σε επικοινωνία με το Νοσοκομείο Μυτιλήνης - ότι θα τους φιλοξενήσει για ανθρωπιστικούς λόγους μέχρι τη Δευτέρα, για να μπορέσουν να επιστρέψουν· το απόγευμα της ίδιας κιόλας ημέρας βρέθηκαν… στο δρόμο.
«Δε φρόντισαν να τους μεταφέρουν τουλάχιστον με ένα ασθενοφόρο μέχρι τον Πειραιά όπου έμειναν για να περιμένουν τη Δευτέρα για να κλείσουν εισιτήρια με το πλοίο με το βιβλιάριο πρόνοιας», λέει στο «Ε» η κ. Μαρία Μάνου, μια κάτοικος της Μυτιλήνης, η οποία εδώ και χρόνια συμπαραστέκεται εθελοντικά στην οικογένεια και τους έχει βοηθήσει όσο τις έχουν επιτρέψει οι δυνατότητές τις. Η κ. Μάνου επικοινώνησε το απόγευμα της Παρασκευής με τη μητέρα των παιδιών και της είπε ότι τους έβγαλαν από το Νοσοκομείο. «Βρέθηκε μια μάνα μόνη της να σπρώχνει δυο καροτσάκια μέσα στην Αθήνα για να πάει μέχρι τον Πειραιά. Δε σκέφτηκαν πως από τη στιγμή που τα παιδιά είναι καθηλωμένα σε καροτσάκια, πώς αυτή η γυναίκα θα τους μετακινήσει και τους δυο; Εγώ, αν ήμουν στη θέση της, μια αγράμματη γυναίκα με δυο παιδιά στα αναπηρικά καροτσάκια μέσα στην Αθήνα, θα είχα τρελαθεί», λέει η ίδια.
Λόγω του ότι τα παιδιά έχουν βιβλιάρια πρόνοιας θα έπρεπε η μητέρα τους να περιμένει μέχρι τη Δευτέρα για να λειτουργήσουν οι υπηρεσίες του Λιμενικού Σώματος ώστε να τους βγάλει δωρεάν εισιτήρια. Έτσι, αναγκάστηκαν να μείνουν για τις δυο ημέρες του Σαββατοκύριακου στον Πειραιά και να κοιμηθούν μέσα στο κρύο, μέχρι να μπορέσουν τη Δευτέρα να βγάλουν εισιτήρια.
Τα παιδιά μαζί με τη μητέρα τους επέστρεψαν το πρωί χθες στη Μυτιλήνη με το πλοίο της γραμμής.

Η τιμωρία της φτώχειας!
Η απίστευτη περιπέτειά τους προκαλεί οργή και αγανάκτηση. «Δεν ξέρω αν ζω στην Ελλάδα ή στην Ινδία», σχολιάζει η κ. Μάνου. «Εγώ διαπιστώνω καθημερινά ότι στην Ελλάδα η φτώχεια τιμωρείται. Αν αυτή η μάνα είχε λεφτά να «λαδώσει», θα είχε όλες τις περιποιήσεις. Μιλάμε για Ελληνόπουλα, βαφτισμένους Χριστιανούς Ορθόδοξους, που η Πολιτεία τούς αντιμετωπίζει σαν ανθρώπους τρίτης κατηγορίας», τονίζει η ίδια.
Η προϊσταμένη της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου Μυτιλήνης, κ. Ουρανία Δουκάρου, σχολίασε μιλώντας στο «Ε» για την περιπέτεια των Τσιγγανόπουλων. «Εμείς από την πλευρά μας κάναμε ό,τι ήταν δυνατό να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά, όμως δυστυχώς βρεθήκαμε μπροστά σε εξελίξεις που δεν περίμενε κανείς. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένα νοσοκομείο δε δέχεται ασθενείς με βιβλιάρια πρόνοιας, είναι κάτι που μου προκαλεί εντύπωση. Εμείς πάντως συνεχίζουμε τις προσπάθειες και θα κλείσουμε άλλο ραντεβού με το Νοσοκομείο Παίδων.»

Φόβοι λόγω κληρονομικότητας
Το ζητούμενο που απασχολεί τώρα έντονα το Νοσοκομείο Μυτιλήνης είναι ότι οι δυο νεαροί Τσιγγάνοι έχουν και άλλα τρία ανήλικα αδέλφια, για τα οποία υπάρχει φόβος ότι μπορεί σε μερικά χρόνια να εμφανίσουν και εκείνα την ίδια πάθηση, καθώς είναι κληρονομική. «Στο νέο ραντεβού που θα κλείσουμε, στο Παίδων αυτήν τη φορά, θα πάνε και τα άλλα τρία ανήλικα, ώστε να εξεταστεί από εξειδικευμένη κλινική το κάθε ένα απ’ αυτά και να δουν αν μπορούν να βοηθήσουν ώστε να μην εμφανίσουν την ίδια παράλυση και τα άλλα παιδιά μεγαλώνοντας. Θα πρέπει, όπως μας λένε οι γιατροί, να “σπάσει η αλυσίδα του DNA στην οικογένεια”», λέει η κ. Δουκάρου.
Η οικογένεια έχει μετακινηθεί εδώ και μέρες από το πάρκινγκ στην περιοχή απέναντι από το εργοστάσιο της ΔΕΗ μαζί με άλλες δέκα περίπου οικογένειες Τσιγγάνων και ζουν μέσα σε άθλιες συνθήκες, σε αυτοσχέδιες «παράγκες» με ξύλα και νάυλον.