Η διάρκειά της θα καθοριστεί από την κυβερνητική πολιτική που θα εφαρμόσει ο νέος πρωθυπουργός.
Αμφισβητήθηκε όσο κανένας άλλος πολιτικός ηγέτης. Αμφισβητήθηκε όχι μόνο από τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά και από στελέχη του ίδιου του κόμματός του. Αμφισβητήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης και από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Όλα αυτά μέχρι προχθές. Με τον εκλογικό του θρίαμβο, ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε προσωπική εκδίκηση από τους πάντες. Πόσο μάλλον που μία κατά κράτος σαρωτική επικράτηση με δέκα και πλέον εκατοστιαίες μονάδες διαφορά δε συνιστά απλώς μία περιφανή νίκη που συνεπιφέρει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: τη λαϊκή συναίνεση για την έναρξη μιας ολόκληρης εποχής διακυβέρνησης της χώρας από το Γιώργο Παπανδρέου.
Το πόσο θα διαρκέσει αυτή η εποχή εξαρτάται πλέον όχι από τη δράση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά από το κατά πόσο θα κατορθώνει να πείθει ο Γ. Παπανδρέου τον ελληνικό λαό ότι οι κυβερνητικές αποφάσεις και πράξεις του είναι εναρμονισμένες με τις προσδοκίες που γέννησαν οι υποσχέσεις του στους ψηφοφόρους για καλυτέρευση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών ζωής τους. Υπάρχει το παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος την ισχυρότατη λαϊκή εντολή του 1981 (με 12 εκατοστιαίες μονάδες διαφορά από τη Ν.Δ.) την αξιοποίησε με τέτοια διακυβέρνηση που διασφάλισε την πολιτική κυριαρχία του ίδιου και του ΠΑΣΟΚ επί μία 20ετία - ακόμη και μετά το θάνατό του!
Στον αντίποδα υπάρχει το παράδειγμα της ισχυρότατης λαϊκής εντολής που έλαβε το 1990 ο Κώστας Μητσοτάκης (με 8,3 μονάδες διαφορά της Ν.Δ. από το ΠΑΣΟΚ), ο οποίος όμως ακολούθησε μία πολιτική που προκάλεσε τόσο βίαιες λαϊκές αντιδράσεις, ώστε το 1993 εξεδιώχθη κλοτσηδόν από τους ψηφοφόρους με ανάλογη διαφορά (7,6 μονάδες) και έτσι η δυνατότητα εγκαθίδρυσης «εποχής Μητσοτάκη» μετατράπηκε σε «δεξιά μητσοτακική παρένθεση». Αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι επίσης ότι υπήρξε οκταετής «εποχή Σημίτη», παρ’ όλο που ο πρώην πρωθυπουργός ουδέποτε κέρδισε την ενθουσιώδη υποστήριξη του λαού, οδηγώντας το ΠΑΣΟΚ στις πιο αναιμικές νίκες της ιστορίας του - με 3,37 μονάδες το 1996 και μόλις 1 μονάδα το 2000.
Είναι προφανές επομένως ότι τίποτα πέρα από τις κυβερνητικές πράξεις και αποφάσεις του πρωθυπουργού, σε όποιες ευνοϊκές ή δυσμενείς συγκυρίες ληφθούν και υλοποιηθούν, δεν προδικάζει αν η εποχή του Γιώργου Παπανδρέου που άρχισε από προχθές τη νύχτα θα είναι μακροχρόνια ή βραχύβια, αν θα τελειώσει «εν τιμή και δόξη» ή ατιμωτικά, όπως π.χ. η εποχή του Κώστα Καραμανλή.
Η εντυπωσιακή καταβαράθρωση του ποσοστού της Ν.Δ. κατά οκτώ και πλέον εκατοστιαίες μονάδες μέσα σε δύο μόλις χρόνια (από το 41,84% του 2007 στο 33,5% του 2009) υπογραμμίζει πόσο ιλιγγιώδης μπορεί να είναι η απώλεια εκλογικής επιρροής ενός κόμματος στην εποχή μας, καθώς οι ψηφοφόροι δε δένονται πλέον καθόλου πολιτικά ή συναισθηματικά με το κόμμα που ψήφισαν στις μόλις προηγούμενες εκλογές και πολύ εύκολα το εγκαταλείπουν αν απογοητευθούν από τα κυβερνητικά πεπραγμένα του.
Ο Γ. Παπανδρέου κρατάει πλέον στα χέρια του το πολιτικό του μέλλον. Το εκλογικό αποτέλεσμα τον κατέστησε πανίσχυρο. Η Ν.Δ. θα αποτελεί ανάξια λόγου αντιπολίτευση για αρκετά μακρό χρονικό διάστημα, καθώς το ρεύμα απόρριψής της εκδηλώθηκε καταλυτικά έντονα από το εκλογικό σώμα. Εσωκομματικά, κανένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δεν τολμά φυσικά να προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση αμφισβήτησης του αρχηγού του, ειδικά τώρα που έχει στον έλεγχό του το πανίσχυρο όπλο της κυβερνητικής εξουσίας, στη νομή της οποίας όλοι ονειρεύονται να συμμετάσχουν.
Η σύνθεση της κυβέρνησής του, την οποία θα ανακοίνωνε χθες, προκαλεί ένα δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, όπως και την περιέργεια πολλών. Για τον κόσμο όμως έχει σημασία η πολιτική που θα ακολουθήσει αυτή η κυβέρνηση, όχι η σύνθεσή της, ο αριθμός των μελών της ή πόσες γυναίκες έχει.

Η πρώτη πρόκληση
Δείγμα γραφής στην οικονομία
Ο Γ. Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές πρώτα απ’ όλα επειδή υποσχέθηκε φιλολαϊκή πολιτική στον οικονομικό τομέα, την ώρα που ο Κ. Καραμανλής και η Ν.Δ. απειλούσαν ανοιχτά τους εργαζομένους με ακόμη χειρότερη λιτότητα. Όπως είναι ευνόητο, τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης ακριβώς στον τομέα αυτόν, την οικονομία, περιμένει να τα δει ο κόσμος. Ο αυριανός (κυριολεκτικά!) πρωθυπουργός έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος αυτού. Γνωρίζει επίσης ότι σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., αρχής γενομένης από τη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, οι κυβερνήσεις έχουν πρώτιστο στόχο την ανάπτυξη και την προστασία των θέσεων εργασίας και όχι το συμμάζεμα των ελλειμμάτων ή του δημόσιου χρέους, τα οποία αυξάνονται παντού.

* Αναδημοσίευση από το «Έθνος» 6/10/2009.